ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2014

Πρός
Τόν Ἱερό Κλῆρο,
Τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες
καί τόν φιλόχριστο Λαό τῆς καθ’ Ἡμᾶς Θεοσώστου Μητροπόλεως

Ἀδελφοί καί τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Τήν ὥρα τούτη τή μεγάλη ζοῦμε τήν Ἅγια Νύχτα τή Χριστουγεννιάτικη. Νύχτα θαυμάτων. Νύχτα συνταιριάσματος Γῆς καί Οὐρανοῦ. Νύχτα, πού γιά ὅσους τή βιώνουν εἶναι γεννήτρα χάριτος κι ἀγάπης! Νύχτα, μυσταγωγική λειτουργία, δεῖγμα κι ἔργο λατρείας τῶν οὐρανῶν στά ἐπίγεια. Νύχτα πού νοιώθεις μιά πολύτιμη παρόρμηση νά τρέξης προσκυνητής στή Φάτνη, νά σκύψης, γιά νά περάσης τό κατώφλι τῆς Βηθλεέμ μακριά ἀπό ὀρθολογιστικά σχήματα, μακριά ἀπό τά “φῶτα” τοῦ κόσμου, νά ζήσης τήν ἀκάθεκτη ὁρμή τοῦ οὐρανοῦ, πού ἀδειάζει ἀπ’ τόν πόνο γιά τήν πτώση, ἀπ’ τή λαχτάρα γιά τή λύτρωση τῶν βροτῶν. Νύχτα, πού κράζει γοερά: ἡ λαχτάρα κι ἡ νοσταλγία γιά τή λύτρωση ἄδειασε τόν οὐρανό…

Κάθε τέτοια νύχτα Χριστουγεννιάτικη προβάλλει, ἀνατέλει ἡ καρδιακή πρόθεση τῶν ἀνθρώπων, ὅλων τῶν ἀνθρώπων, νά μιλάη ἡ ψυχή, νά γεννᾶ τήν κατάνυξη, νά διαλέγεται μέ τόν Πλάστη, νά μιλοῦν τότε τά δάκρυα κι ἡ γῆ ν’ ἀφουγκράζεται τή φωνή τῆς αἰωνιότητας, τή μελωδία τῶν ἀγγέλων, τίς στιγμές τῆς θεανθρώπινης μυσταγωγίας πού ἐγκυμονεῖ καί προσφέρει τό ἐπίγειο λῖκνο ἑνός Θεοῦ πού θέλει καί ξέρει νά μοιράζεται τίς στιγμές τοῦ Κόσμου…

Γιορτάζουμε ὅλοι τά Χριστούγεννα, γιατί πανηγυρίζουμε τή δική μας ἀναγέννηση σέ μιά καινούργια γῆ, γιατί ὁ Θεός, πού στή ζωή τοῦ Χριστοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, παίρνει ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή μας, ἀτομική καί κοινωνική, καί καθαγιάζει ὄχι μόνο τόν καθένα μας χωριστά, ἀλλά καί τίς σχέσεις μας μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους καί τήν ἀνθρωπότητα στό σύνολό της. Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου σημαίνει ὅτι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς παιδιά τοῦ Θεοῦ χαρισματικά. Αὐτή ἡ στάση τοῦ οὐρανοῦ δίνει νόημα στό παρελθόν καί προξενεῖ τή μοναδική ἐλπίδα γιά τό μέλλον τοῦ ἀνθρώπου.

Βιώνοντας τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα τό νοιώθουμε∙ σάν οἱ καμπάνες καί τ’ ἀστέρι τῶν Χριστουγέννων καλοῦν ὅλους μας νά συμμετάσχουμε στό θαῦμα, τότε μόνο, ἀπ’ αὐτή τή σκοπιά καί μόνο, μποροῦμε νά κρίνουμε, μποροῦμε νά παρακολουθοῦμε, μποροῦμε νά κατανοοῦμε τήν παγκόσμια ἀδαμιαία ἱστορία∙ στό πρόσωπο δέ τοῦ Λόγου, τοῦ νεογέννητου Θεοῦ μποροῦμε νά ψηλαφήσουμε, μᾶλλον δέ νά ἀναγνωρίσουμε ὄχι μόνο τόν Βασιλέα, τήν ἀποκατάσταση, δηλαδή, τῆς κυριαρχίας τοῦ Θεοῦ πάνω στόν διωγμένο κι ἀποστάτη ἄνθρωπο, ἀλλά καί τόν Ἱερέα, τόν μεσίτη, κατά τόν θεῖο Παῦλο, μιᾶς Κοινωνίας μεταξύ τοῦ ἀδύναμου κι ἀσθενικοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ πανάγαθου καί παντοδύναμου Θεοῦ. Ἡ γέννηση τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Λόγου Του, κάνει χειροπιαστή τή δημιουργία μιᾶς νέας ἀνθρωπότητας, μιᾶς νέας δυνατότητας καλύτερα θά λέγαμε, πού τό ἰδιαίτερο καί κύριο χαρακτηριστικό της δέν εἶναι μιά βιολογική ἤ σαρκική συγγένεια, ἀλλά πνευματική “ἐκ Θεοῦ” συγγένεια, ἡ θεία ἀδελφοσύνη, σάν ἀνατολή ἀπό τό πρόσωπο τοῦ Ἐμμανουήλ. Αὐτό τό “ἐκ Θεοῦ” φανερώνει, ὅτι ὁλόκληρη ἡ διαδικασία τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, ἡ κατά Χριστόν, δηλαδή, Οἰκονομία, ἀπ’ τή σύλληψη μέχρι τήν Ἀνάληψη τοῦ Ἰησοῦ ἔγινε μέ πρωτοβουλία τοῦ Θεοῦ, μέ βάση τό “σεσιγημένο” καί νοικοκυρεμένο σχέδιο τοῦ Δημιουγοῦ. Ἄν ἐπρόκειτο νά περιμένουμε ἀπό ἀνθρώπινους παράγοντες νά μπῆ μπρός αὐτή ἡ διαδικασία, ὁ Χριστός δέν θά ’ρχόταν ποτέ καί τό ἔργο τῆς λύτρωσης δέν θά ’παιρνε ποτέ σάρκα καί ὀστᾶ. Νά τί θά πῆ ὅτι ὁ Θεός δέν ὑποτάσσεται στά γεγονότα, ἀλλά τά γεγονότα ὑποτάσσονται στόν Θεό τελικά καί ὑποκλίνονται στό θέλημά Του!

Ἡ νύχτα καί τό “ξένον μυστήριον” τῶν Χριστουγέννων μᾶς δίνει τό μέτρο, γιά νά βιώσουμε τήν ἀλήθεια: ὅτι τόν Ἰησοῦ δέν μᾶς τόν ἔφερε στή γῆ ἡ “σάρκα”, κάποια σάρκα ἤ ἄνθρωπος ἤ ὁ κόσμος ἤ ἡ λογική κάποιας φιλοσοφούσης διάνοιας. Γιατί ὁ Κόσμος ἤ ἡ σάρκα δέν κάνουν, ἤ καλύτερα, δέν ἀποτολμοῦν ποτέ τέτοιες κινήσεις. Τό ἅλμα τῆς σωτηρίας, τό ἄδειασμα τοῦ οὐρανοῦ τό ἔκανε μόνος ὁ Θεός. Μόνο ὁ Θεός κάνει ὅλες τίς μεγάλες κινήσεις, πού ἔχουν στόχο κι ἀντικείμενο τόν ἄνθρωπο καί τή σωτηρία του. Τό πιό μεγάλο κίνημα τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας ἦταν ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἰησοῦς. Κι ὁ Ἰησοῦς μᾶς ἀποκάλυψε, ὅτι ὁ Θεός Πατέρας ἐξακολουθεῖ νά κρατάη τήν πρωτοβουλία ὅλων τῶν κινήσεων τῆς ζωῆς καί τῆς ἱστορίας. Νά γιατί ὁ Παῦλος ὑπογραμμίζει τό γεγονός λέγοντας: «Ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ» (Γαλ. δ΄ 4).

Κατά τή νύχτα τή Χριστουγεννιάτικη «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο» (Ἰω. α΄ 14). Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη καί μεγαλύτερη χαρμόσυνη ἀγγελία∙ ὁλόκληρο τό Εὐαγγέλιο τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς ἀποτελεῖται ἀπ’ αὐτές τίς τέσσερες λέξεις: «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο». Ἔξω ἀπ’ αὐτό καί χωρίς αὐτό «Εὐ-αγγελισμός» δέν ὑπάρχει γιά τόν ἄνθρωπο …

Γιορτάζοντας τά Χριστούγεννα ὁμολογοῦμε καί δοξάζουμε οὐσιαστικά τό μοναδικό ἀληθινό νόημα καί τόν λόγο τῆς ἀνθρώπινης ὑπάρξεως, τοῦ ἀνθρώπινου πνεύματος, τῆς σκέψεως, τῆς ἀνθρώπινης αἰσθήσεως καί ζωῆς. Στή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ μᾶς δόθηκε ἡ ἀποκάλυψη καί τό νόημα τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ μυστηρίου «οὐρανοῦ καί γῆς». Γι’ αὐτό μᾶς εἶναι ἀγαπητός ὁ ἄνθρωπος: γιατί ἀνήκει στόν Θεό Λόγο. Γι’ αὐτό μᾶς εἶναι ἀγαπητή καί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, γιατί ἀνήκει στόν Θεό Λόγο. Καί ἡ σκέψη τοῦ ἀνθρώπου μᾶς εἶναι ἀγαπητή, γιατί ἀνήκει στόν Θεό Λόγο. Καί ἡ αἴσθηση καί ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου κατά τόν ἴδιο τρόπο, γιατί εἶναι τοῦ Λόγου. Μᾶς εἶναι ἀγαπητός κι ὁ κόσμος ἀκόμη καί ὁ οὐρανός, γιατί κι αὐτοί εἶναι τοῦ Λόγου. Μέ τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ, γεννήθηκε στόν Κόσμο ὅλος ὁ Θεός, ὅλη ἡ Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ὅλη ἡ Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ὅλη Του ἡ Ἀγάπη, ὅλο τό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό, ἀγαπητοί μου, ὅλοι ὅσοι πεινοῦν καί διψοῦν τόν Θεό καί τή Δικαιοσύνη Του, μέσα ἀπό πνευματική ἔξαρση καί τήν ἄπειρη χαρά τους, χαιρετίζουν ὅλα τά ὄντα, ὅλη τήν Κτίση, μά καί τόν Οὐρανό, πού ἄδειασε καί πορεύεται στή γῆ μέ τόν Χριστουγεννιάτικο Χαιρετισμό: «Χριστός ἐτέχθη»! Ἐνῶ ἀπ’ τά Χριστονοσταλγικά βάθη τῶν ὄντων, τοῦ ἀνθρώπου, τῆς κτίσεως ὁλάκερης ἀντηχεῖ συγκινητικά ἡ ἀπάντηση: «Ἀληθῶς ἐτέχθη»!

Μέ χριστουγεννιάτικες πατρικές εὐχές καί εὐλογίες