Τήν Κυριακή 26η Ἰανουαρίου 2014, τήν ὀνομαζομένη τοῦ Ζακχαίου, ἡ Ἀρναία ἐγνώρισε μεγάλη χαρά καί ἀπόλαυσε ἡμέρα λαμπρή. Μετά ἀπό πολλά χρόνια ἄξιο τέκνο τῆς Ἀρναίας, ὁ Διάκονος τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ ἁγίου Στεφάνου, ἐχειροτονήθη εἰς πρεσβύτερον καί ἐδιωρίσθη ἐφημέριος τοῦ παγκάλου αὐτοῦ παλλαδίου τοῦ Πρωτομάρτυρος. Πρόκειται γιά τόν π. Γεώργιο Τρικκαλιώτη, φύτρα τῆς Ἀρναίας, πού ἀκολούθησε τά βήματα τοῦ ἐπίσης συντοπίτη του ἀειμνήστου π. Βασιλείου Πραβήτα, ὁ ὁποῖος ἐχειροτονήθη πρό πεντήκοντα περίπου ἐτῶν καί ἐκοιμήθη τό 1999, ὑπηρετώντας τή γενέτειρά του καί διακονώντας ἐπαξίως τήν Ἱερά μας Μητρόπολη. Σημειωτέον ὅτι ὁ μακαριστός π. Βασίλειος κατέλιπε φήμη δικαίου καί λίαν τετιμημένου καί ἀξίου κληρικοῦ.
Στόν κατάμεστο ἀπό τόν Λαό τοῦ Θεοῦ Ἱερό Ναό τοῦ ἁγίου Στεφάνου ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ, συμπαραστατούμενος ὑπό πλειάδος κληρικῶν, τόσον τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως, ὅσον καί ἀπό τό ἁγιώνυμο Ὄρος καί ἀπό ἄλλες Ἱερές Μητροπόλεις, ἐχειροτόνησε τόν π. Γεώργιο σέ πρεσβύτερο, πού σημειωτέον εἶναι πτυχιοῦχος τῆς Βιολογίας, ἐλάχιστα μαθήματα ὀφείλει γιά νά λάβη καί τό πτυχίο του ἀπό τή Θεολογική Σχολή τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καί ὑπηρετεῖ ἀπό τῆς ἐνθρονίσεως τοῦ Ἐπισκόπου μας στά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως.
Ἡ συγκίνηση ἔντονη στά μάτια τοῦ ἐκκλησιάσματος καί κυρίως στά πρόσωπα τῶν γονέων τοῦ νέου μας πρεσβυτέρου, τοῦ μαθηματικοῦ κ. Ἰωάννου Τρικκαλιώτη, τοῦ καί Γυμνασιάρχου στή Μεγάλη Παναγία καί τῆς συζύγου του Μαρίας, ὡς καί τῶν γονέων τῆς πρεσβυτέρας Εὐαγγελίας, Ἰωάννου καί Αἰκατερίνης Τζιόλα, πού ἀπό τήν καρδιά τους προσέφεραν τά πολυτιμότερα τῶν ἐσωψύχων τους νά διακονήσουν τόν Ἀμνό τοῦ Θεοῦ. Μέτοχος στή χαρά βεβαίως καί ὁ μικρός Ἰωάννης Τρικκαλιώτης, υἱός τοῦ νέου Κληρικοῦ, πού μόλις συμπλήρωσε τό … πρῶτο ἔτος τῆς ἡλικίας του.
Στήν χειροτονητήριο ὁμιλία του ὁ π. Γεώργιος εἶπε:
«Σεβασμιώτατε,
Τούτη την ευλογημένη ώρα στέκομαι ενώπιόν Σας με φόβο και αγωνία, για να λάβω τον δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης, του Πρεσβυτέρου. Συλλογίζομαι πώς εγώ ο ανάξιος, θα συμμετέχω στο φρικτό αυτό μυστήριο της ιερωσύνης. Έτσι το χαρακτηρίζει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και αναφέρει ότι ‟η ιερωσύνη ασκείται μεν στη γη, αλλά ανήκει στην τάξη των επουρανίων ταγμάτων. Δεν την καθίδρυσε ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος, ούτε κάποια άλλη κτιστή δύναμη, αλλά ο ίδιος ο Παράκλητος. Αν και η ιερατική διακονία ασκείται από ανθρώπους, ο Κύριος την καθιστά τέτοια ώστε να φαίνεται ότι ασκείται από αγγέλους”.
Πώς θα σταθώ ενώπιόν Σου Κύριε;
Πώς θα δανείσω τα χέρια μου, το στόμα μου, τη φωνή μου σε Σένα;
Πώς θα σταθώ μπροστά στο άγιο θυσιαστήριο για να τελέσω το μέγα τούτο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και θα ζητήσω να κατέλθει το Άγιο Πνεύμα την ώρα της Αγίας Αναφοράς για να μεταβάλει τον άρτο και τον οίνο, σε Σώμα και Αίμα Χριστού;
Φόβος και αγωνία με διακατέχουν αυτή τη στιγμή, γιατί από απλός και ταπεινός διάκονος θα αξιωθώ να λάβω από τα χέρια σας, Σεβασμιώτατε, τη δυνατότητα να ασκώ εκτός από τις ‟επίγειες και τις ουράνιες υποθέσεις”, όπως χαρακτηρίζει τα μυστήρια της Εκκλησίας ο Ιερός Χρυσόστομος.
Σε λίγο το οράριο που φοράω θα γίνει πετραχήλι και σ’ αυτό θα κρέμονται όλες οι ψυχές των ανθρώπων που θα διακονώ, κατά τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Αναλαμβάνω την ευθύνη να γίνω ο ποιμήν των προβάτων αυτών, ο ποιμήν που και την ψυχή αυτού θυσιάζει για τα πρόβατά του. Ο ποιμήν που αφιερώνει όλη τη ζωή του για να μην χάσει ούτε ένα πρόβατο, ούτε έναν χριστιανό, κατά μίμηση του Αρχιποίμενος Χριστού.
Δοξάζω τον Κύριο, που μετά από τρία, περίπου, χρόνια διακονίας με κάλεσε να συνεχίσω το έργο της Εκκλησίας και να αφιερώσω την υπόλοιπη ζωή μου στη διακονία του λαού του Θεού, που τον διακόνησαν άγιοι, παραδοσιακοί ιερείς. Αυτού του λαού που τον αγαπώ και τον πονάω, που χαίρομαι με την χαρά του, αλλά θλίβομαι και με τη θλίψη του. Εύχομαι και προσεύχομαι να ανεβούμε μαζί τον δύσκολο αυτό δρόμο προς τον ουρανό για να συναντήσουμε τον Κύριό μας.
Παρακαλώ τον Θεό να μου δώσει τη δύναμη να ανταποκριθώ, όσο γίνεται καλύτερα στο δύσκολο αυτό έργο που μου αναθέτει η Εκκλησία. Να με καθοδηγήσει στο ορθό μονοπάτι και να με επαναφέρει αν τυχόν ξεφύγω από αυτό.
Παρακαλώ τον Κύριο να με αξιώσει να σταθώ μπροστά στο Άγιο Θυσιαστήριο, να τελέσω τα ιερά Μυστήρια, να ιερουργήσω τον λόγο της αληθείας και να κηρύξω το Ευαγγέλιο της Βασιλείας για τον ανακαινισμό και τη σωτηρία του λαού του Θεού.
Παρακαλώ η Θεία Χάρις να αναπληρώσει τις ατέλειες και τις αδυναμίες μου και να με καταστήσει άξιο ιερουργό των θείων μυστηρίων.
Αρχικά, ήθελα να ευχαριστήσω εσάς Σεβασμιώτατε που με εμπιστευτήκατε, με αγαπήσατε, και με καλείτε τώρα να μου δώσετε από τα άγια χέρια σας τον δεύτερο βαθμό της αγίας ιερωσύνης. Σας ευχαριστώ και ζητώ να είστε στήριγμα πνευματικό στην περαιτέρω ιερατική διακονία μου.
Στη συνέχεια να ευχαριστήσω τους Πνευματικούς μου Πατέρες. Το γέροντά μου από τη Νέα Σκήτη του Αγίου Όρους π. Βενέδικτο, ο οποίος εδώ και 20 χρόνια με καθοδηγεί και με στηρίζει πνευματικά, καθώς και τον πνευματικό μου π. Χρυσόστομο, πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως, ο οποίος με οδήγησε στο δρόμο αυτό της ιερωσύνης, με εμπιστεύτηκε και συνεχίζει να είναι κοντά μου με πατρική αγάπη και να με στηρίζει στο δύσκολο έργο που έχω αναλάβει.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως την οικογένειά μου, τη σύζυγό μου και σε λίγο πρεσβυτέρα μου Ευαγγελία, που με θυσία και αυταπάρνηση είναι πάντα δίπλα μου και με υποστηρίζει. Έχει και την ευθύνη της ανατροφής του μικρού μας γιου, Ιωάννη, που απαιτεί περίσσια υπομονή και κουράγιο. Ευχαριστώ και την υπόλοιπη οικογένειά μου, τους γονείς και τα αδέλφια μου που είναι πάντα εκεί, όποτε τους χρειαστώ.
Τέλος άφησα την αναφορά μου σε μια αγία μορφή, που είναι και η πραγματική αιτία που βρίσκομαι σήμερα εδώ, μπροστά σε αυτό το Μυστήριο. Είναι ο π. Βασίλειος Πραβήτας, ο οποίος εκοιμήθη πριν 15 χρόνια και είναι αυτός που από μικρά παιδιά μας είχε κοντά του στο ιερό των Αγίων Αναργύρων και μας ενέπνευσε την αγάπη για τον Χριστό και την Εκκλησία. Ο φίλος και αδελφός από τότε, π. Στέφανος, τα θυμάται καλά. Χωρίς να το καταλάβουμε μας έβαλε στο πραγματικό νόημα της ζωής, της ζωής με τον Χριστό. Είναι το παράδειγμά μας, είναι το πρότυπό μας και ελπίζω να μην τον απογοητεύσουμε.
Ζητώ τις προσευχές όλων σας για αυτή τη μεγάλη στιγμή και ζητώ να σταθείτε όλοι συνοδοιπόροι στο ταξίδι αυτό προς την άνω Ιερουσαλήμ.
Τέλος ζητώ να με συγχωρέσετε για ό,τι έχω πει ή έχω κάνει, αν στενοχώρησα ή αν σκανδάλισα κάποιον. Ζητώ ταπεινά συγγνώμη!
Και τώρα: ‟Ἐπίβλεψον ἐπ᾿ ἐμὲ τὸν ἁμαρτωλὸν καὶ ἀχρεῖον δοῦλόν σου, καὶ καθάρισόν μου τὴν ψυχὴν καὶ τὴν καρδίαν ἀπὸ συνειδήσεως πονηρᾶς· …Σοὶ γὰρ προσέρχομαι κλίνας τὸν ἐμαυτοῦ αὐχένα καὶ δέομαί σου· μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ᾿ ἐμοῦ, μηδὲ ἀποδοκιμάσῃς με ἐκ παίδων σου…”
Αμήν».
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας καταφανῶς συγκινημένος, ἀλλά καί πλήρης χαρᾶς, ἀπαντώντας στόν πρός χειροτονία Διάκονο ζήτησε τό ἐκκλησίασμα νά μεταφερθῆ, θείᾳ δυνάμει καί ἐπί πτερύγων ἀνέμων, στό ‟ἀνώγαιο τῆς Πεντηκοστῆς”, γιά νά ζήση τό μοναδικό γεγονός τῆς ἑσπέρας τῆς Μεγάλης Πέμπτης μπροστά ἀπ’ τό Πάθος τοῦ Κυρίου μας. Στό μεγάλο ἀνώγαιο πού ἑτοιμασμένο κατάλληλα φιλοξένησε τό Μυστικό Δεῖπνο κι ἄκουσε γιά πρώτη φορά τόν Κύριό μας νά λέη: «Ὅς ἄν θέλη γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καί ὅς ἄν θέλη ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος» (Μαρκ. ι΄, 43-44). Στό Δεῖπνο ἐκεῖνο τό ἀτελεύτητο πού ὁ Κύριος ὥρισε ὅτι ἡ Ἱερωσύνη εἶναι Διακονία καί μόνον Διακονία. «Ἀπ’ αὐτό τό Ἀνώγαιο καί Δεῖπνο θά ξεχωρίσω μία εἰκόνα, εἶπε ὁ Δεσπότης. Ὁ Κύριος παίρνοντας στά χέρια Του τό ‟λέντιον”, τήν πετσέτα καί τήν λεκάνη ‟νίπτει” τά πόδια τῶν συναγμένων Μαθητῶν Του. Ἡ ἐνυπόστατη Σοφία τοῦ Θεοῦ Πατρός πρίν νά διαμοιράση τό Σῶμα Της καί νά προσφέρη τό Αἷμα Της διακονικά ἐξαγνίζει καί ὑπηρετεῖ τό ἀνθρώπινο φύραμα! Γιά νά πῆ στούς ἀνά τούς αἰῶνες Μαθητές Του, ὅτι διακονώντας τόν ἄνθρωπο βρίσκεις, συναντᾶς τόν Θεό. Αὐτή εἶναι ἡ δουλειά σου, παιδί μου Γεώργιε, νά διακονῆς τόν Θεό καί νά ὑπηρετῆς τόν Λαό. Ἡ λάμψη τοῦ Κληρικοῦ δέν βρίσκεται στό σπινθιροβόλημα τοῦ διαδήματος, ἀλλά στόν ἡρωϊσμό τῆς ‟λεκάνης” πού νίπτει ἑκουσίως τά πόδια τοῦ κόσμου! Βρίσκεται στή μεγαλωσύνη τοῦ ‟λεντίου” καί τῆς ‟λεκάνης” πού διαχρονικά ξεκουράζει τά πόδια τῶν ‟Μαθητῶν” τοῦ Χριστοῦ. Στή δύναμη πού βρῆκε ὁ Θεός νά γίνη περίγελως ὑπέρ τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά μπορέση ὁ ἄνθρωπος νά μεθέξη τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ!».
Καί κατέληξε: «Ἀδελφέ μου, ζῆς τήν ἐμπειρία τοῦ ψυχορραγοῦντος καί τό σπαρτάρισμα τοῦ ἀρτιγέννητου, βαπτίζεσαι ἀπό θεϊκό πῦρ καί Πνεῦμα Ἅγιο μέσα ἀπό τό πυράκτωμα τοῦτο τό σημερινό τῆς προσωπικῆς σου Πεντηκοστῆς. Ὑφίστασαι ἁγιοπνευματικά τήν καλή ‟ἀλλοίωση” τῆς Ἱερωσύνης. Πρόσεχε μόνο! Ἱερωσύνη δέν σημαίνει στρατηγικά ἤ βασιλικά ἀξιώματα, ἀλλά πρόκειται, κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο, γιά πρᾶγμα πού ἔχει ἀνάγκη ἀπ’ τό ὕψος τῆς ἀγγελικῆς ἀρετῆς. Πρόσεχε νά εἶναι ἡ ψυχή σου λαμπρότερη ἀπό τόν ἥλιο, γιά νά μή σ’ ἀφήνη ἔρημο ποτέ τό Ἅγιο Πνεῦμα!».
Ἀπό τήν καρδιά μας εὐχόμαστε στόν π. Γεώργιο καλή, πολυχρόνια κι ἄξια Ἱερωσύνη, ὥστε ἑνωμένοι κι ἀγαπημένοι μέ τόν Προϊστάμενο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου Ἀρναίας π. Ἀθανάσιο Κοῦκο, νά ἐργασθοῦν γιά τό καλό τοῦ τόπου καί τή δόξα τοῦ Τριαδικοῦ Ἁγίου μας Θεοῦ.
[widgetkit id=79]
{youtube}P-tp5SsiPW0#t=0{/youtube}