Τήν Τετάρτη, 9η Ἰουλίου τ. ἔ., ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ἐπεσκέφθη τόν πανηγυρίζοντα Ἱερό Ναό τῶν ὁσίων καί Θεοφόρων ἁγιορειτῶν πατέρων Διονυσίου τοῦ ρήτορος καί Μητροφάνους στήν Στρατονίκη.
Τόν Σεβασμιώτατο ὑπεδέχθη ὁ ἐφημέριος τῆς Ἐνορίας ἁγίου Νικολάου Στρατονίκης Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμ. π. Εὐστράτιος Λιασῆς, πλαισιούμενος ἀπό τόν ἁγιορείτη Γέροντα Σπυρίδωνα τόν Μικραγιαννανίτη καί τήν συνοδεία του, τούς Πανοσιολογιωτάτους Ἀρχιμανδρίτες π. Χρυσόστομο Μαϊδώνη, τόν καί Πρωτοσύγκελλό μας, π. Νήφωνα Καζάνα, π. Δωρόθεο Ζέρβα, π. Θεοφάνη Παπαδάκη καί τούς Διακόνους π. Ἐφραίμ Τσόλη καί π. Μελέτιο Τσόγκα.
Τό ἐκκλησίασμα, ἀλλά καί ὁ ἱερός μας Κλῆρος εἶχε τήν χαρά τό ἀναλόγιο νά τιμήση, πέραν τῶν τακτικῶν του λαμπρῶν ἱεροψαλτῶν, τόσο ὁ μουσικολογιώτατος π. Σπυρίδων ὁ Μικραγιαννανίτης, ὅσο καί ὁ π. Γρηγόριος πού τόν συνόδευε. Ὁ Σεβασμιώτατος στήν ὁμιλία του παρουσιάζοντας τήν βιοτή τῶν ἑορταζόντων Ἁγίων, τόνισε ὅτι ἡ ἁγιοζωή τους στηρίχθηκε στό ἀτράνταχτο θεμέλιο πού ἔβαλαν στήν πνευματική τους πορεία καί αὐτό ἦταν ἡ πέτρα τῆς Πίστεως, ὁ Χριστός. Γιά τοῦτο παρώτρυνε τόν Λαό τοῦ Θεοῦ μέ τόν παύλειο λόγο: «Θεμέλιον ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τόν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός» (Α΄ Κορ. γ΄, 11). Δηλαδή: «Κανένας δέν μπορεῖ νά βάλη ἄλλο θεμέλιο λίθο ἐκτός ἀπό ἐκεῖνον πού βρίσκεται τώρα ἀμετακίνητος καί ἄσειστος στή βάση τῆς οἰκοδομῆς. Καί ὁ θεμέλιος αὐτός λίθος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός».
Παρουσίασε ὁ ὁμιλητής τό πλῆθος τῶν “θεμελίων” πού παρουσιάζονται ὡς εὐκαιρία μπροστά ἀπ’ τά μάτια τῶν ἀνθρώπων ὡς ἐπιλογές δῆθεν μοναδικές καί πολύτιμες καί ἀφοῦ ἀνέλυσε τά πλέον “ἀρεστά” καί “λαμπερά” “θεμέλια” πού σάν πυροτεχνήματα κατά τήν νύχτα “λάμπουν” πρόσκαιρα καί διασχίζουν τούς οὐρανούς τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν καί συνειδήσεων, γιά νά παραδώσουν συντομότατα τή θέση τους στό κοινωνικό σκοτάδι, παρετήρησε ὅτι ὅλα τά ἀγαθά τῆς γῆς ἄν δέν διαποτίζωνται σέ ὅλες τίς λεπτομέρειές τους ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, τότε καθίστανται ὄχι μόνο ἄχρηστα, ἀλλά καί ἐν πολλοῖς ἐπικίνδυνα γιά τό ἀνθρώπινο γένος. Καί ἡ ἐπιστήμη, καί ἡ γνώση, καί τό χρῆμα, καί ἡ δόξα, καί ἡ ἱκανοποίηση τῶν σαρκικῶν αἰσθήσεων, καθώς καί οἱ ὑπόλοιπες “σαρκικές” ἐπιλογές οἱ ἀνθρώπινες ἀποβαίνουν τελικῶς ἄχρηστες γιά τόν ἄνθρωπο, “στιγμές” πού ἴσως προσδίδουν πρόσκαιρη χαρά σέ κουρασμένους ὁδοιπόρους, μά σύντομα δίνουν τή θέση τους στή θλίψη, τήν ἀπογοήτευση καί τήν πλήξη, ὅταν δέν ἀρδεύωνται ἀπό τά ζωηφόρα νάματα τῆς αὐτόρριζας τῆς Ζωῆς, τόν Χριστό μας.
Καί κατέληξε ὁ Δεσπότης: Σπέρνουμε τούς ἀγρούς μας καί τῆς ψυχῆς μας τά λιβάδια μέ τούς σπόρους τῆς γῆς, τούς σπόρους τῆς γνώσεως καί τῆς ἐπιστήμης, μέ τόν ἱδρῶτα τοῦ προσώπου καί τοῦ εἶναι μας. Σάν δέν τά ποτίση ὅλα τοῦτα ὁ θεῖος ὑετός τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, τότε ὅλα μαραζώνουν, ἀτροφοῦν, ξηραίνονται καί δυστυχῶς “ἐπαναστατοῦν” πολλάκις ἐναντίον τοῦ ἀνθρώπινου λογικοῦ καί τῆς ἀνθρωπίνης ταυτότητος. Μόνο μέ Χριστό τά πάντα μεταμορφώνονται σέ ἁγιοπνευματικά χαρίσματα, καρπίζουν, ἀνθίζουν καί παράγουν-γεννοῦν πολλούς “χριστούς” Κυρίου. Στό θεμέλιο Χριστός δέν χωρεῖ φόβος, ταραχή καί ὑπαρξιακός σεισμός, ἀλλά πλεονάζει ἡ χαρά καί ἡ ἐσωτερική πληρότητα-ἐπάρκεια, μοσχοβολώντας καί τήν κοινωνία καί τίς ἐπιλογές-ἔργα της!
[widgetkit id=161]