Ἡ Ἱερισσός γιόρτασε μέ μεγαλοπρέπεια τό Γενέσιο τῆς Θεοτόκου

Στήν πόλη τῆς Ἱερισσοῦ ὑψώνεται πάνω στό γνωστό λοφίσκο ἡ πρώτη ἀπό τίς δύο Ἐνορίες της ὁ Ἱερός Ναός τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου. Ἔτσι τό Σάββατο 7^η καί τήν Κυριακή 8^η μηνός Σεπτεμβρίου οἱ Ἱερισσιῶτες τίμησαν ὅπως τῆς ἄξιζε τήν προστάτιδά τους Κυρία Θεοτόκο, πού αὐτές τίς μέρες γιορτάζει.

Κατά τόν Ἑσπερινό καί τή Θεία Λειτουργία τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ. Ὁ Λαός πολύς καί μέ κατάνυξη προσῆλθε γιά νά εὐχαριστήση, νά δοξολογήση καί νά παρακαλέση τή Μάνα τοῦ Νέου Κόσμου, Δέσποινα Θεοτόκο Μαρία μέσα στή δίνη αὐτῆς τῆς πρωτοφανοῦς κρίσεως πού περνᾶ ὁ τόπος μας.

Ὁμιλητής κατά τήν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ ὁ Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀρχιμ. π. Χρυσόστομος Μαϊδώνης πού ἀναφερόμενος στό πρόσωπο τῆς Παναγίας μας τήν παρουσίασε ὡς καρπό τῆς ὑπομονῆς καί τῆς προσευχῆς τῶν Δικαίων Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης.

Ἑρμηνεύοντας τή θέση του αὐτή ὁ Ἱεροκῆρυξ μίλησε γιά τήν ὑπομονή ὡς βασική ἀρετή τῆς πίστεώς μας καί μάλιστα ὡς καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τόν οὐρανοβάμονα Παῦλο. Τόνισε ὅτι δέν πρόκειται γιά μιά παθητική ἀντιμετώπιση τῆς ζωῆς καί τῶν δυσκολιῶν της, ἀλλά γιά τήν προσμονή ἐκ μέρους τοῦ ἀνθρώπου τῆς φωνῆς, τῆς ἀπαντήσεως καί τῆς εὐλογίας τοῦ οὐρανοῦ στόν ἀγῶνα του γιά τήν κατάκτηση τοῦ ὕψιστου ἐφετοῦ πού εἶναι ἡ μετοχή μας στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι, εἶπε χαρακτηριστικά, ἡ ἐπίδειξη τῆς μακροθυμίας τοῦ Χριστιανοῦ γιά νά ἀνθίση μέσα του ὁ καρπός τῆς σωτηρίας. Κατέληξε δέ ὁ π. Χρυσόστομος λέγοντας πώς ἡ Θεοτόκος εἶναι ὑπόδειγμα ὑπομονῆς τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στίς δοκιμασίες τῆς ζωῆς, ὑπενθυμίζοντας τόν ἀγόγγιστο πόνο της κάτω ἀπό τόν Σταυρό τοῦ Υἱοῦ της, μέχρι νά γευτῆ τήν πλεισμονή τῆς ἀναστάσιμης χαρᾶς Του.

Κατά τήν κυριώνυμο ἡμέρα ὁμιλητής ἦταν ὁ λειτουργός Ἐπίσκοπός μας, ὁ ὁποῖος ἐξέθεσε στό πυκνό ἐκκλησίασμα τήν ἀρετή τῆς ταπεινώσεως, συνδυάζοντας κηρυκτικά τήν ἑορτή τῆς Θεοτόκου μέ τήν Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τοῦ συμβόλου καί συμβολαίου τῆς ταπεινώσεως καί ὑπακοῆς μέχρι Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας στό θέλημα τοῦ Πατρός Του γιά τή μεταμόρφωση καί τήν ἀνάπλαση τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Ἡ Θεοτόκος, εἶπε, εἶναι τέκνο τῆς ταπεινώσεως, ὅπως προκύπτει ἀκριβῶς ἀπό τά ἱερά κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης περί τοῦ πανάγνου προσώπου Της. Ἀναλύοντας τή θεοδίδακτη αὐτή ἀρετή, κάλεσε τόν Λαό τοῦ Θεοῦ νά γνωρίζη σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς του «τά ὅριά του», τίς πραγματικές του δυνατότητες καί τίς ἀδυναμίες του. Ὑπεγράμμισε ὅτι ὁ ταπεινός ἄνθρωπος γνωρίζει πώς εἶναι κρᾶμα πηλοῦ καί Πνεύματος Θεοῦ. Αὐτό σημαίνει πώς μέ τόν Θεό ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό πᾶν καί χωρίς αὐτόν ἕνα μηδενικό. Ὅ,τι θετικό στόν ἄνθρωπο, παρετήρησε, εἶναι δῶρο Θεοῦ πού τό ἔλαβε ἐκεῖνος μ’ ἁπλοχεριά ἀπ’ τόν Δημιουργό του• καί διερωτήθη: «Κατόπιν τούτου, γιατί καυχᾶσαι ἄνθρωπε ὡς μή λαβών;».

Ἡ ἀλαζονεία, συνέχισε, εἶναι ἡ αἰτία τῆς κρίσεως τῆς κοινωνικῆς, τῆς πνευματικῆς, τῆς οἰκονομικῆς καί τῆς ἠθικῆς τῶν συγχρόνων κοινωνιῶν, οἱ ὁποῖες μοιάζουν μ’ ἕνα σύμπλεγμα ἐγωϊστῶν πού πασχίζει νά ἀσκήση ἀγῶνα ἐπιβολῆς στόν ἄλλο, ὁ ἀδελφός στόν ἀδελφό.

Παρουσίασε τέλος, τήν ἀλαζονεία ὡς σύμπτωμα τῆς ἀσθένειας τῆς μετριότητος καί τήν γελοιοποίηση ὡς τήν ἐπιεικέστερη τιμωρία τῶν μικρονόων ἐκείνων πού ἐνῶ εἶναι νάνοι, κομπάζουν ὡς γίγαντες στό κοινωνικό στερέωμα. Ταπεινός δέν εἶναι ὁ μωρός ἤ ὁ ὀλιγόνους, εἶπε, ἤ ἐκεῖνος πού εἰσπράττει λόγῳ ἀδυναμίας τή συμπάθεια τῆς κοινωνίας, ἀλλά εἶναι ἐκεῖνος πού ἐνῶ εἶναι μέγας, ὑποκλίνεται μπροστά ἀπ’ τήν μεγαλωσύνη τοῦ οὐρανοῦ, πού ὡς δωρεοδότης πλουτίζει ἄνθρωπο καί κόσμο μέ χάρη καί ζωή.

Κάλεσε τούς κατοίκους τῆς Ἱερισσοῦ μέ ταπείνωση νά λύνωνται ὅλα τά προβλήματα πού παρουσιάζονται στή ζωή μας καί τά ἀτομικά καί τά εὐρύτερα κοινωνικά καί κυρίως τά μεγάλα καί δυσεπίλυτα.

Στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Σεβασμιώτατος ἀπένειμε τό ὀφφίκο τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου στό ἐφημέριο τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου π. Μακάριο Ζωνάρα, νέο κληρικό, πολλά ὑποσχόμενο, εὐλαβέστατο, ἐργατικό, φιλακόλουθο καί λίαν ἀγαπητό στόν Λαό τῆς Ἱερισσοῦ, χαρίζοντάς του τόν ἐπιστήθιο Σταυρό πού ἔφερε ὡς Ἀρχιμανδρίτης καί Ἱεροκῆρυξ, κατά τή διακονία του στήν Ἱερά Μητρόπολη Μαντινείας καί Κυνουρίας. Συγκεκινημένος ὁ Λαός ἀνεφώνησε τό ΑΞΙΟΣ στόν π. Μακάριο, ὁ ὁποῖος εὐγνωμόνως εὐχαρίστησε τόν Ἐπίσκοπό μας γιά τήν διάκριση καί τήν τιμή.

Εὐχόμεθα ἅπαντες ὁ Κύριος νά στηρίζη τόν Κληρικό αὐτό καί τήν εὐλαβεστάτη πρεσβυτέρα του, γιά νά ἐργάζεται μέ μεγαλύτερη δύναμη καί ἱερό ζῆλο στά σεπτά Σκηνώματα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

[widgetkit id=19]