Τήν Κυριακή 15η Νοεμβρίου τ.ἔ., κατά τήν ὁποία ἀναγινώσκεται στίς Ἐκκλησίες μας τό ἁγιογραφικό φιλολογικοθεολογικό λαμπρό διαμάντι τῆς παραβολῆς τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ἐπεσκέφθη τήν Ἐνορία τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Σανῶν, στήν ὁποία ἐφημερεύει ὁ ἐκλεκτός Ἀρχιμ. π. Νεκτάριος Κωνσταντινίδης. Ὁ Σεβασμιώτατος ὤφειλε αὐτήν τήν ἐπίσκεψη, διότι κατά τήν ἡμέρα τῆς Πανηγύρεως τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, 8η Νοεμβρίου τ.ἔ., μετέβη στή γενέτειρά του, λόγω τῆς ἐξοδίου Ἀκολουθίας ἐκλεκτοῦ πνευματικοῦ του τέκνου καί ἀδελφοῦ, τοῦ ἀειμνήστου Τριπολίτου ὀδοντιάτρου Ἰωάννου Παπαμήτρου.
Τόν Σεβασμιώτατο συνόδευσαν πέραν τοῦ Ἐφημερίου, ὁ Παν/τος Ἀρχιμ. π. Λεόντιος Καρίκας καί οἱ Διάκονοι π. Βαρθολομαῖος Σιαρλῆς, ὁ ὁποῖος διακονεῖ στήν γεραρά Μονή Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου τῆς Ἱερᾶς Νήσου Πάτμου, π. Ἐφραίμ Τσόλης καί π. Μελέτιος Τσόγκας. Ὁ Σεβασμιώτατος χοροστάτησε στόν Ὄρθρο καί προέστη τῆς Θείας Λειτουργίας, στήν ὁποία ὁμοθυμαδόν παρέστη ὁ Λαός τῶν Σανῶν, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Πρόεδρο τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κ. Σταῦρο Μαυρουδῆ. Τό ἱερό Ψαλτήριο ἐτίμησε μέ τήν παρουσία του ὁ μουσικολογιώτατος Πρωτοψάλτης κ. Γέωργιος Μπαλάσκας, ὁ ὁποῖος ψάλλει στό Ἱερό Ναό Ἀναστάσεως Κυρίου Ἀμπελοκήπων Θεσσαλονίκης, ὁ καί ἀδελφός κατά σάρκα τοῦ Ἱεροψάλτου τῆς Ἐνορίας κ. Μιλτιάδου Μπαλάσκα.
Στήν ὁμιλία του ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφερόμενος στά ὑπέροχα λόγια τοῦ Κυρίου, τήν περικοπή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου, παρετήρησε ὅτι ἐάν ἀπό ὁλόκληρο τό Εὐαγγέλιο εἶχε μείνει στήν ἱστορία ἡ παραβολή τοῦ Ἀσώτου καί ἡ παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου, θά γνωρίζαμε ἐπακριβῶς τί σημαίνει Χριστός καί ποιό τό ἔργο καί τό κήρυγμα τοῦ Κυρίου μας.
Καί τοῦτο γιατί στήν εὐαγγελική αὐτή περικοπή ὁ Κύριος ἀπαντᾶ εὐκρινέστατα στό ἐρώτημα τό ἐναγώνιο τοῦ ἀνθρώπου: “Ποιός εἶναι Κύριε ὁ πλησίον, δηλαδή ὁ ἄλλος πού μᾶς λές νά ἀγαπᾶμε;” Καί ἡ ἀπάντηση ἀπό τόν Κύριο ἦλθε ὄχι μέ λόγια, ἀλλά μέ τό πλέον μεγάλο καί σωστικό γεγονός – δῶρο τοῦ Οὐρανοῦ γιά τόν ἄνθρωπο. Δηλαδή τήν ἐνανθρώπηση, τή σάρκωση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ ἄναρχος, ὁ ἀγέννητος καί ἄχωρος Θεός, μέσα στόν χῶρο καί στόν χρόνο γίνεται καί Ἄνθρωπος, δηλαδή Θεάνθρωπος, παίρνει τή φύση καί τό πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου καί τά ἑνώνει ἀδιάσπαστα καί ἀδιαίρετα μέ τή Θεία Φύση Του. Προσλαμβάνει, λοιπόν, τόν “πλησίον”, δηλαδή τόν “ἄλλον”, τόν ἄνθρωπο γενικά καί σαρκώνεται καί διδάσκει καί μεταμορφώνεται καί σταυρώνεται καί ἀνασταίνεται καί ἀναλαμβάνεται γιά χάρη του. Μικραίνει καί φτωχαίνει καί ὑβρίζεται καί πάσχει ὁ Θεός γιά τόν ἄνθρωπο καί γίνεται ὁ πλησίον, ὁ ἄλλος, χωρίς ἐτικέττα, χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς ἀπαιτήσεις, ὄχι γιά νά τιμωρήση τόν ἄνθρωπο, ἀλλά ἀπό ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο καί μόνο!
Ἐδῶ γίνεται ἀντιληπτό, πώς ἡ Ἐκκλησία μας διά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κηρύττει ὅτι ἀγαπῶ τόν ἄλλον, σημαίνει ὅτι τόν δέχομαι ὅπως εἶναι, καί ὄχι ὅπως θά ἤθελα νά εἶναι. Καί ἐπιτέλους, ἐπειδή ὁ ἄλλος εἶναι πόρνος, μοιχός, ἀλήτης, τρομοκράτης, κλέφτης κ.λ.π., δέν πρέπει νά εὑρεθῆ ἕνας “καλός Σαμαρείτης” γιά νά τοῦ γιάνη τίς πληγές; Ἄν ἦταν ἅγιος, ἤ τίμιος, ἤ εὐυπόληπτος πολίτης, θά εἶχε ἄραγε τήν ἀνάγκη νά σταυρωθῆ γι’ αὐτόν ὁ Χριστός;
Καί τελείωσε ὁ Σεβασμιώτατος: «Κάθε φορά πού κρίνομε ἀρνητικά ἤ ἄδικα τόν πλησίον μας, κρίνομε ἀρνητικά καί ἄδικα τόν ἑαυτό μας. Ὑποβιβάζομε καί χάνομε τήν αὐτοεκτίμησή μας, τή γνώμη καί τόν σεβασμό πού ἔχομε γιά τόν ἑαυτό μας. Ἔτσι ἀπό τά πράγματα ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ, Ο ΠΛΗΣΙΟΝ, εἶναι ἁπλούστατη: Εἶναι ὁ ἴδιος μας ὁ ἑαυτός, δηλαδή ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, πού γιά μᾶς σταυρώθηκε καί σμίκρυνε καί ταπεινώθηκε!»
[widgetkit id=384]