Ὁλάκερη ἡ Ρωμιοσύνη στίς 29 τοῦ μηνός Μαΐου θρηνεῖ τήν πτώση τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, τῆς Πόλης τῶν ὀνείρων μας, δηλαδή τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα πλήγωσε ὄχι μόνο τήν καρδιά τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀλλά ἔπληξε κυριολεκτικά ὁλάκερη τήν τότε γνωστή ἀνθρωπότητα, μιᾶς καί τοῦ Βοσπόρου τ’ ἁγιονέρια βάφτηκαν μέ τό αἷμα τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ Παλαιολόγου, τοῦ τελευταίου Βυζαντινοῦ Αὐτοκράτορα καί τόν Κεράτιο Κόλπο μόλυνε ἡ σημαία τῶν Όθωμανῶν Τούρκων μέ τήν ἡμισέληνο. Τίποτε πιά δέν ἦταν σάν πρῶτα, οὔτε εἶναι, ἀλήθεια πού ὁ Σέρ Στῆβεν Ράνσιμαν στό περίφημο σύγγραμμά του ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ περιέγραψε μέ τή φράση: «Μεγαλύτερο ἔγκλημα ἀπό τή Δύση δέν ὑπάρχει στήν ἀνθρωπότητα, ἀπό τήν ἐγκατάλειψη τοῦ Βυζαντίου καί τῆς Κωνσταντινούπολης στά χέρια τῶν Ὀθωμανῶν Τούρκων»! Καί ἀπό τότε θρηνεῖ τό Ρωμαίϊκο καί ἡ Μικρασία στενάζει καί ὁ Ἑλλήσποντος πονᾶ γιά τ’ ἀφεντικά του πού γίνανε ὑπόδουλοι τῶν γιῶν τῆς Ἄγαρ…
Ὁ ἀείμνητος Μητροπολίτης Ἱερισσοῦ κυρός ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ στό ἐξαίρετο Μητροπολιτικό Μέγαρο πού ἀνύψωσε στήν Ἀρναία – καί μάλιστα στά σπάγχνα του – ἀνύψωσε Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο στό ὄνομα τῆς Παναγίας τῆς Δακρυρροούσης. Καί ἡ Ἁγιογραφική Σχολή τῶν Βλάχων ζωγράφισε δακρυσμένη τήν Παντάνασσα πού τήν περιβάλλουν ὁ Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας πού ‘χτισε τήν Πόλη καί ἀπ’τήν ἄλλη τή μεριά ὁ Κωνσταντῖνος ὁ Παλαιολόγος πού ἔπεσε γιά τήν Πόλη, ὡς ὁ τελευταῖος Ρωμηός Αὐτοκράτορας. Πίσω ἀπό τόν πίνακα τῆς εἰκόνας Της ἁγιογραφεῖται ἡ Ἁγιά – Σοφιά, τά παλάτια τοῦ Αὐτοκράτορα καί τό τεῖχος τῆς Πόλης καί φυσικά τό Πατριαρχεῖο μέ τή δισχιλιετῆ περίπου διαδρομή του… Δυστυχῶς μιά διαπίστωση πικρή καταγράφεται ψηλά- ψηλά στήν ἁγιογραφία: ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ!
Σ’ αὐτό τό Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο ὁ σημερινός Μητροπολίτης Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ λειτούργησε καί ἔψαλε ὅλους τούς νεκρούς τῆς ἀποφράδας ἐκείνης ἡμέρας, ὡς καθῆκον ἱερό τῆς Ἐκκλησίας νά διδάσκεται ἀπό τήν ἱστορία τοῦ Γένους. Τόν πλαισίωσαν ὁ Παν. Ἀρχιμ. π. Παΐσιος Σουλτανικᾶς, οἱ Αἰδ. Οἰκ. π. Κωνσταντῖνος Ἀγούλας καί π. Γεώργιος Τρικκαλιώτης καί οἱ Διάκονοί του π. Ἀμφιλόχιος Χάϊτας καί π. Νικόλαος Τσεπίσης. Οἱ πόρτες τοῦ Μητροπολιτικοῦ Μεγάρου ἄνοιξαν καί ὑποδέχτηκαν τόν εὐλογημένο Λαό τῆς Ἀρναίας, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Τοπικό Πρόεδρο κ. Ἀγαπητό Κιάτο, τόν Πρόεδρο τοῦ Ἀριστοτελείου Πνευματικοῦ Κέντρου κ. Στέλιο Τζιτζιρίκα, τόν Προϊστάμενο τῶν Πυροσβεστικῶν Ὑπηρεσιῶν Ἀρναίας κ. Δημήτριο Ἀλεξανδρῆ καί ἀρκετούς Τοπικούς καί Δημοτικούς Συμβούλους. Δέσποζε στό μέσον τοῦ Ναοῦ ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας μας καί δίπλα της ἡ εἰκόνα τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ Παλαιολόγου, μαζί μέ τόν δίσκο τῶν κολλύβων πού εἶχε ζωγραφισμένο πάνω του τό Δικέφαλο Ἀετό τοῦ Βυζαντίου. Τό κόλλυβο φρόντισε ὁ Παν. Ἀρχιμ. π. Εὐλόγιος Τσαλαπατάνης, Ἐφημέριος Σταγείρων, Ἁγιορείτης Ἱερομόναχος, πού τό μετέφερε ὁ ἴδιος πρωΐ-πρωΐ τῆς Κυριακῆς, πρό τῆς ἐνάρξεως τοῦ Ὄρθρου καί τῆς Ἀκολουθίας πού καί ἐκεῖνος τέλεσε στήν Ἐνορία του.
Στήν ὁμιλία του ὁ Σεβασμιώτατος συνέδεσε τήν περικοπή τῆς Κυριακῆς τοῦ Τυφλοῦ (Ἰωάν. θ΄ 1-38) μέ τό γεγονός τῆς Ἁλώσεως τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων. Ὑπεστήριξε ὁ Δεσπότης ὅτι ἀληθεύει πώς πολλές φορές τό Ρωμαίϊκο τυφλώθηκε ἀπό τό πάθος τῆς διχόνοιας, ἀπό τήν ἀρρώστια αὐτή τή διαχρονική τοῦ Λαοῦ μας καί διέπραξε δυστυχῶς ἐγκλήματα εἰς βάρος τῆς ἱστορικῆς μας πορείας. Ἡ Πόλη, τό Βυζάντιο ἔπεσε γιά τρεῖς κυρίως λόγους, εἶπε ὁ Δεσπότης:
α. Ἡ διχοστασία καί ἡ διχόνοια τῶν Αὐτοκρατορικῶν Δυναστειῶν καί ὁ πόθος γιά τήν κατάκτηση τοῦ στέμματος τοῦ Δικεφάλου δέν κρύφτηκε ἀπό τήν ὥρα τῆς ἱδρύσεως τῆς Αὐτοκρατορίας μέχρι τήν πτώση της, δηλαδή χίλια καί, περίπου, χρόνια. Ἡ μία Δυναστεία ὑπέβλεπε τήν ἄλλη καί τό σαράκι τῆς ἐξουσιολαγνείας κατέτρωγε τά σωθικά τοῦ Βυζαντίου.
β. Τήν ὥρα πού οἱ Ὀθωμανοί Τοῦρκοι προσέβαλλαν στό Μάτζικερτ τό μαλακό ὑπογάστριο τῆς Αὐτοκρατορίας ἐπί Ρωμανοῦ τοῦ Διογένη, τό μεγαλύτερο πρόβλημα πού ἐπικρατοῦσε στήν Αὐτοκρατορία καί τήν ἔπληττε ἦταν ἡ Εἰκονομαχἰα καί Εἰκονολατρία. Οἱ Δυναστεῖες τῶν Ἰσαύρων καί τοῦ Ἀμορίου ζήτησαν, ἐπί 150 χρόνια περίπου, νά ἐπιβάλλουν πολιτειοκρατία στήν Ἐκκλησία, νά παρέμβουν στά τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ὥστε νά ἐπικρατήση ὁ καισαροπαπισμός. Τά πάντα περιεστρέφεντο περί αὐτῶν τῶν θεμάτων τήν ὥρα πού οἱ Σελτζοῦκοι Τοῦρκοι ἔστρεφαν τό βλέμμα προκλητικό στό ἀνατολικό ὑπογάστριο τῆς Αὐτοκρατορίας. Καί,
γ. Ἡ Πόλη, κατέληξε ὁ Σεβασμιώτατος, δέν ἁλώθηκε τό 1453! Ἁλώθηκε τό 1204, ὅταν ἡ παπική Δύση μέ τίς δῆθεν Σταυροφορίες προσπάθησε νά ἀπελευθερώση τά Ἱεροσόλυμα. Καί κατέλαβε τήν Κωνσταντινούπολη καί ὅρισε καί Λατῖνο Πατριάρχη. Ἀπό τότε ἡ Πόλη σφάδαζε καί τελικά πληγώθηκε βάναυσα καί ἐξέπνευσε τό 1453, παραδομένη στά χέρια τοῦ Μωάμεθ τοῦ Πορθητῆ.
«Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια τῆς Ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πού ἡ Δύση παζάρεψε μέ τή Σύνοδο Φεράρας-Φλωρεντίας, ἀντί ὁ Πάπας νά ὑποστηρίξη τό Φλάμπουρο τοῦ Σταυροῦ! Καί ἡ ψυχοφθόρα διχόνοια ἔβαλε τήν ὑπογραφή της στήν ἑπτάλοφη Πόλη, μέ τό αἷμα τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου σάν μελάνι! Ἡμέρα Μνήμης, λοιπόν, καί περισυλλογῆς γιά νά μήν ἐπαναλαμβάνονται οἱ ἴδιες ἐπιλογές καί τά μοιραῖα λάθη!»
Ἀκολούθησε Μνημόσυνο ὑπέρ ἀναπαύσεως τοῦ τελευταίου Αὐτοκράτορα καί τῶν Υπερασπιστῶν τῆς Πόλης, μοιράστηκε τό κόλλυβο καί παρασχέθηκε καί τό παραδοσιακό κέρασμα σ’ ὅλο τόν Λαό. Ὁ Σεβασμιώτατος ἀναχώρησε σύντομα γιά τήν ὑποδοχή τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχου κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ στήν Οὐρανούπολη, πού μετέβη στό Ἅγιον Ὄρος γιά λαμπρή προσκυνηματική ἐπίσκεψη.
{flickrset}72177720299344854|570|440|155253811@N05|Y{/flickrset}
{youtube}96gP54yAN40{/youtube}