Τη δεύτερη ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ο εκάστοτε Μητροπολίτης Ιερισσού επισκέπτεται το Αρδαμέρι για να τιμήσει την 
Παναγία.
Ο ιστορικός Ιερός Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αρδαμερίου πανηγυρίζει τον Δεκαπενταύγουστο και περιμένει τον Δεσπότη του να ευλογήσει την ιστορική ρίζα της Μητροπόλεως αυτής, ή καλύτερα να δεηθεί υπέρ αναπαύσεως όλων εκείνων των Αρχιερέων, των Ιερέων, Διακόνων, Μοναχών και Λαού που ξεπήδησαν από την άμπελο αυτή της Τοπικής Εκκλησίας.
Για φέτος, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου κ.κ. Θεόκλητος, πλαισιούμενος από τον Παν. Αρχιμ. π. Μακάριο Τσιμέρη, Προϊστάμενο του Ι.Ν. Αγίου Φωτίου του Μεγάλου Θεσσαλονίκης, τον Παν. Αρχιμ. π. Γαβριήλ Κυραλάκη, επί έτη Εφημέριο του Αρδαμερίου, τον νεοχειροτονηθέντα Αιδ. π. Κωνσταντίνο Ισαακίδη και τον Διάκονό του π. Θεόκλητο Παρδάλη, επεσκέφθη τον ευλογημένο αυτό χώρο και προέστη των Ιερών Ακολουθιών του Όρθρου και της λαμπράς Θείας Λειτουργίας.
Ολόκληρο το Χωριό τίμησε την προστάτιδά του Παντοβασίλισσα Θεοτόκο για δεύτερη μέρα, με επικεφαλής τον Δήμαρχο Λαγκαδά κ. Ιωάννη Ταχματζίδη, τον Αντιδήμαρχο κ. Μιχαήλ Τζανή και τον Πρόεδρο της Κοινότητας κ. Δημήτριο Δαδάλα.
Το ιερό αναλόγιο ετίμησε με την τέχνη και εξαίσια φωνή του ο μουσικολογιώτατος κ. Άρης Στάμος, Πρωτοψάλτης του Ι.Ν. Αγίας Μαρίνης Τούμπας Θεσσαλονίκης, μαζί με τους εκλεκτούς συνεργάτες του.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος συγκινημένος, κατ’ αρχάς, ευχαρίστησε τη Θεοτόκο που του επέτρεψε να τελέσει τη Θεία Ευχαριστία στο ιστορικό λίκνο της Μητροπόλεώς του και έκανε ιδιαίτερη αναφορά στους προκατόχους του, που αποτέλεσαν και το προζύμι του Μητροπολιτικού Άρτου της ευλογημένης υπ’ αυτόν Μητροπόλεως.
Στο εκκλησίασμα, θεώρησε καλό, να ερμηνεύσει τη γιορτή της Κοιμήσεως και εις Ουρανούς Μεταστάσεως της Κυρίας των Αγγέλων, παρουσιάζοντας και ερμηνεύοντας θεολογικά, κηρυκτικά και πρακτικά το υπέροχο τροπάριο της Θ’ Ωδής του Κανόνος της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου: «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι εν σοι, Παρθένε άχραντε · παρθενεύει γαρ τόκος, και ζωήν προμνηστεύεται θάνατος. Η μετά τόκον παρθένος και μετά θάνατον ζώσα, σώζοις αεί, Θεότοκε, την κληρονομίαν σου».
Δηλαδή: «Νικήθηκαν και ξεπεράστηκαν οι νόμοι της φύσεως μπροστά από το μεγαλείο Σου, Άχραντε Παρθένε. Στο πρόσωπό Σου η γέννα δένεται με την παρθενία και ο θάνατος συνταιριάζεται με τη ζωή. Συ που μετά τη γέννα του Υιού Σου παραμένεις παρθένος και μετά την Κοίμησή Σου σφύζεις από ζωή, σώζε σε παρακαλούμε Παναγία μου το Γένος των Χριστιανών».
Με άλλα λόγια ο Σεβασμιώτατος παρουσίασε το Μυστήριο της Θεοτόκου με απλότητα και πρακτικότητα.
Υπεγράμμισε ότι η παιδούλα Παρθένος Μαρία με τον Ευαγγελισμό και χωρίς τη σύμπραξη ανδρός, γίνεται το δοχείο και το παλάτι του Βασιλέως Χριστού, που όντας Τέλειος Θεός, φιλοξενείται στη γαστέρα Της και δανείζεται από Εκείνη ολάκερη την ανθρωπίνη φύση. Έντυσε με ανθρώπινη φύση Αυτόν που δημιούργησε και έπλασε τα πάντα! Δεν θα μπορούσε, ή καλύτερα δεν ήθελε ο Θεός να ενδυθεί την ανθρώπινη σάρκα, χωρίς το ανθρώπινο γένος να δώσει τη συγκατάνευσή του σ’ αυτό. Και την πρόσφερε, με το «Ιδού η Δούλη Κυρίου» της Θεοτόκου!
Η Θεοτόκος ως εκπρόσωπος του ανθρώπινου Γένους λέει ναι στη σάρκωση του Θεού για την σωτηρία του παγγενούς του Αδάμ! Γίνεται Εκκλησία και Πλατυτέρα Ουρανών για να φιλοξενήσει τον Πλάστη Της. Να γιατί οι Πατέρες μιλούν για την Παναγία ως Αειπάρθενο και Αγία Εκκλησία, ο δε Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς την αποκαλεί Εκκλησιομήτορα και Εκκλησιοτόκο!
Και με την Κοίμησή Της – τον θάνατό Της – δείχνει σ’ ολάκερη τη φύση την πορεία του ανθρώπινο πηλού προς τον ουρανό. Πεθαίνει μεν, κοιμάται, αλλά ως δώρο από τον Ζωοδότη Παντοκράτορα Υιό Της δέχεται την Κοινή Ανάσταση, και ως πρώτο ανθρώπινο πλάσμα μεθίσταται, ανεβαίνει, στα ουράνια δώματα, προ της Κοινής Αναστάσεως εν εκείνη τη ημέρα… Το παλάτιο του Βασιλέως, η Πόλις του Θεού, η Πλατυτέρα των Ουρανών δεν γίνεται βρώση των σκουληκιών και η φθορά δεν κατισχύει του μεγαλείου Της, αλλά το πανάσπιλο και πανακήρατο σώμα Της, ως μανδύας του Παμβασιλέως Χριστού, μεταβαίνει στην αγκάλη Του, για να Το υποδεχθεί Εκείνος με τα Τάγματα των Αγγέλων στη δόξα Του!
Και κατέληξε ο Σεβασμιώτατος: «Νικώνται οι νόμοι της φύσεως, όταν η φύση διακονεί και δεν αντιπαλεύει το θέλημα του Θεού! Τότε η φθαρτή και λογική φύση, το φθαρτόν ενδύεται αθανασίαν, ενδύεται αιωνιότητα το πρόσκαιρο και γίνεται ένα ουρανός, παράδεισος και χοϊκό σύμπαν! Αυτό σημαίνει Δεκαπενταύγουστος, αυτό σημαίνει Πάσχα του Καλοκαιριού, με προεξάρχουσα τη Θεοτόκο».
{flickrset}72157715508774228|573|430|142275543@N05|Y{/flickrset}