Τήν Κυριακή 2α Ἰουλίου, Δ΄ Ματθαίου, πού ἡ Ἐκκλησία μας στό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὑπενθυμίζει τήν παράκληση τοῦ ἑκατόνταρχου τοῦ Ρωμαϊκοῦ στρατοῦ πρός τόν Ἀμνό τοῦ Θεοῦ καί Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό γιά νά βρῆ θεραπεία ὁ δοῦλος του, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ, ἀκολουθούμενος ἀπό τόν Πανοσ. Ἀρχιμ. π. Λεόντιο Καρίκα καί τόν Διάκονο π. Γεώργιο Κυριάκου ἐπισκέφθηκε τήν Ἐνορία τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Παλαιοκάστρου, ὅπου διακονεῖ ὁ π. Δημήτριος Δημητρίου μέ πολλή ἀγάπη καί ἀφοσίωση τό ἐκεῖ θυσιαστήριο.
Ἡ Ἐνορία τοῦ Παλαιοκάστρου μέ ἐπικεφαλῆς τόν Πρόεδρο τῆς Τοπικῆς Κοινότητος κ. Χρῆστο Γκαρανάτσιο καί τόν Ἐφημέριο ὑποδέχθηκε τόν Σεβασμιώτατο καί τή συνοδεία του καί προσῆλθε στήν Εὐχαριστιακή σύναξη ὁμοθυμαδόν.
Ὁ Σεβασμιώτατος στό κήρυγμά του μίλησε γιά τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, τήν ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ὅπως αὐτό δημιουργήθηκε ἀπό τόν Θεό, μέ τήν εὐκαιρία τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Δ΄ Κυριακῆς τοῦ Ματθαίου. Ὁ Δεσπότης παρετήρησε ὅτι τόν ἄνθρωπο ὁ Θεός τόν ἔπλασε πρόσωπο, τόν προίκισε μέ προσωπικότητα, προσδίδοντας προσωπικό χαρακτῆρα στή ζηλευτή ὕπαρξή του. Ἐκεῖνο πού συνιστᾶ τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ δυνατότητά του νά βρίσκεται ἀπέναντι σέ κάποιον ἤ κάτι, νά ἔχη ὄψη πρός κάποιον ἤ κάτι, νά εἶναι πρόσωπο. Γι’ αὐτό ἡ ἄμεση μόνο σχέση, ἡ συνάντηση, ἡ ἀναστροφή μέ τόν ἄλλο μπορεῖ νά μᾶς κάνη γνωστό ἕνα πρόσωπο. Ἡ ἐμπειρία τῆς σχέσεως μέ τόν ἄλλο, πρόσωπο μέ πρόσωπο, ἡ προσωπική ἀμεσότητα εἶναι ἀνθρώπινο προνόμιο. Γι’ αὐτό θά μποροῦσε νά λεχθῆ ὅτι ἡ ἀνάγκη τοῦ “ἀνοίγματος” τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν ἄλλο, τῆς προσεγγίσεως τοῦ ἄλλου εἶναι τό πιό συγκλονιστικό ἀνθρώπινο πρόβλημα στό διάβα τῶν αἰώνων, εἶναι ἕνα ζητούμενο θαῦμα πού μπορεῖ νά ἐπιτρέψη στόν ἄνθρωπο νά βρῆ τόν δρόμο του, νά συναντήση τό βλέμμα τοῦ Θεοῦ, συναντώντας τό βλέμμα τοῦ ἄλλου, νά γευτῆ τό σκίρτημα τοῦ βλέμματος τῆς Ἀγάπης.
Καί κατέληξε ὁ Δεσπότης: «Ἄραγε μποροῦμε νά δεχθοῦμε καί νά κατανοήσουμε τόν ἄλλο ὅπως εἶναι γιά νά γεμίση ἡ ὑπόστασή μας ἀπό ἀνθρωπιά; Ἡ βασική προϋπόθεση νά τόν κατανοήσουμε πρέπει νά εἶναι ἡ ἑτοιμότητά μας νά τόν δεχθοῦμε ὅπως εἶναι καί μάλιστα στήν ἀρνητική του ἐκδοχή. Αὐτό τό εἶδος τῆς κατανοήσεως εἶναι μία λυτρωτική ἐλπίδα γιά ἕνα ἄμεσο μέλλον μέ δημιουργικές ἐμπειρίες στίς ἀνθρώπινες σχέσεις. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ συμπεριφορά καί τό μέτρο τῆς ἀγάπης ὠθεῖ τόν κύριο, τόν ἀφέντη δηλαδή, νά παρακαλῆ καί νά ἱκετεύη γιά τή θεραπεία τοῦ δούλου του. Ὠθεῖ τόν ἑκατόνταρχο νά παρακαλῆ γιά τόν “παιδί” του, γιά τόν ὑποτακτικό του καί τό ἀποτέλεσμα, ἡ ἐκ μέρους τοῦ Κυρίου εὐλογία στό σπίτι τοῦ ἑκατοντάρχου, στό σπίτι τοῦ καθενός πού γονατίζει γιά τόν “ἄλλο”».
[widgetkit id=626]