Μέ βυζαντινή μεγαλοπρέπεια καί πολλή κατάνυξη τήν Παρασκευή 9η Μαρτίου τ. ἔ., στίς 7 τό ἀπόγευμα, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ἀκολουθούμενος ἀπό τόν Διάκονο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως π. Γεώργιο Κυριάκου, ἐπισκεφθείς τήν Ἐνορία τῆς Παναγίας τῆς Γαλάτιστας, ἐτέλεσε τούς Γ΄ Χαιρετισμούς τῆς Κυρίας Θεοτόκου, κατά τό πρόγραμμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως. Τόν Σεβασμιώτατο ὑπεδέχθησαν ὁ ἐξαίρετος Ἐφημέριος τῆς Ἐνορίας καί συνταξιοῦχος ἐκπαιδευτικός Αἰδ. Οἰκ. π. Ἀργύριος Καραμόσχος, ὁ Ἀντιδήμαρχος Πολυγύρου κ. Ἰωάννης Σιμώνης καί ὁ Πρόεδρος τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κ. Ἐμμανουήλ Σειρᾶς.
Μέσα σ’ ἕναν κατάμεστο ἀπό τήν παρουσία τοῦ Γαλατσιάνικου Λαοῦ Ἱερό Ναό, στολισμένο καί φροντισμένο ἀπό τήν εὐσέβεια τῆς πίστεως τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος καί τοῦ καλοῦ του Ἐφημερίου ἀνεπέμφθη ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος καί οἱ Ὠδές τοῦ Κανόνος του ὡς προσευχή, παράκληση καί εὐχαριστία πρός τό πανύμνητο ὄνομα τῆς Κυρίας τῶν Ἀγγέλων καί Μητέρας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Σεβασμιώτατος στήν προσλαλιά του ἑρμήνευσε μέ ἁπλᾶ λόγια τό γιατί μέσα στή Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἀναμέλπεται αὐτό τό “δοξαστικό” στή Παναγία μας. Ὁ πρῶτος λόγος, εἶπε ὁ Δεσπότης, εἶναι ἡ εὐχαριστία τῆς Ρωμιοσύνης καί δή τῆς Θεοσκεπάστου Πόλεως τοῦ Κωνσταντίνου πρός τήν Παντάνασσα γιά τό ὅτι στάθηκε ἀσπίδα Ἐκείνη στίς ἐπιθέσεις τῶν βαρβάρων ἐναντίον τῆς πρωτεύουσας τῆς Βυζαντινῆς Αὑτοκρατορίας. Καί τοῦτο δέν συνέβη μιά φορά ἀλλά πλειστάκις. Γιά τόν λόγο αὐτό ὁ Λαός κραυγάζει: “…ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου Θεοτόκε…” πρός τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό. Δεύτερος λόγος πού τό Ρωμέϊκο φιλότιμο καί ἡ πίστη συνέθεσε αὐτόν τόν Ὕμνο εἶναι γιά νά δείξη καταφανῶς ὅτι μέσα στόν χῶρο καί στόν χρόνο ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, Θεάνθρωπος, δανειζόμενος ἀπό τή μήτρα τῆς Θεοτόκου τήν ἀνθρώπινη σάρκα. Ἀπαντῶντας ἔτσι κατηγορηματικά σέ ἐκείνους πού ἐκήρυτταν ὅτι “φασματική”, δηλαδή φανταστική καί ὄχι πραγματική ἦταν ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Λόγου. Γιά τοῦτο καί μέγα μέρος τοῦ Ὕμνου ἀναφέρεται στό γεγονός τῆς Σαρκώσεως τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ τρίτος λόγος γιά τόν ὁποῖο ψάλλεται τόσο μεγαλοπρεπῶς ὁ περίφημος αὐτός Ὕμνος εἶναι γιά νά μᾶς ἑρμηνεύση καί νά διδάξη τό ὀρθόδοξο πλήρωμα μέ κῦρος καί ἁπλότητα ποιό εἶναι τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καί ποιό τό πρόσωπο τῆς Παναγίας Μητέρας Του. Δηλαδή νά διασαφήση ἐμμελῶς ὅτι Θεός ὄντας ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἐν ὀνόματι τῆς Ἁγίας Τριάδος, αὐτεπάγγελτος ἦλθε στόν κόσμο γιά νά ντύση τό ἀνθρώπινο μέ ἀθανασία καί αἰωνιότητα, χωρίς νά ἐγκαταλείψη “τά ἄνω”.
«Ὅλως ἦν ἐν τοῖς κάτω καί τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος!», ψάλλομε. Καί παράλληλα λέμε πρός τήν Θεοτόκο ὅτι εἶναι ἡ πραγματική Μάνα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ἡ Θύρα μέσα ἀπό τήν ὁποία διῆλθε τό πῦρ τῆς Θεότητος, χωρίς νά καύση τήν τιμία γαστέρα Της. «Ὦ πανύμνητε Μήτερ ἡ τεκοῦσα τόν τῶν πάντων ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον …», Τῆς ψάλλομε ἀκροτελεύτια!
Καί κατέληξε ὁ Δεσπότης: «Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος καί οἱ Ὠδές πού τόν περιβάλλουν, ποίημα ὑμνολογικό καί θεολογικό τῆς Ὀρθοδοξίας, συντάχθηκε καί ἐπλέχτηκε σάν Ὕμνος πρός τήν Παναγιά μας καί σάν ἀπάντηση στίς αἱρετικές παρεμβάσεις τοῦ διαβόλου, πού σκοπό εἶχαν νά ἀρνηθοῦν τήν πραγματική ἐνσάρκωση τοῦ Κυρίου μας, τή Θεανθρώπινη ὑπόσταση τοῦ Κυρίου μας, ὅτι δηλαδή ἦταν τέλειος Θεός καί τέλειος Ἄνθρωπος, ἕνα πρόσωπο, ὁ Χριστός μας δηλαδή καί ἐπιπλέον γιά νά διασαλπίση ὅτι ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ θύρα μέσα ἀπό τήν ὁποία κανείς διέρχεται γιά νά γνωρίση τόν Σωτῆρα Χριστόν. Σ’ αὐτά ὀφείλονται ἡ μεγαλοπρέπειά του, ἡ λαοφιλία του καί κυρίως τό δοξολογικό κλῖμα καί συναίσθημα πού διαποτίζει τήν περίοδο αὐτή τήν Ἐκκλησία μας. Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος εἶναι ἕνα ὑμνολογικό καί πνευματικό ἀριστούργημα, πλεγμένο ἀπό τόν Λαό τοῦ Θεοῦ ὡς μαρτυρία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καί ὁμολογία τιμῆς καί σεβασμοῦ πρός τήν Παναγία Μητέρα Του».
{flickrset}72157694413740435|595|446|155253811@N05|Y{/flickrset}