Τήν Κυριακή 12η Αὐγούστου τ.ἒ., ΙΑ΄ Ματθαίου, τή λεγομένη “ τῶν Μυρίων ταλάντων ”, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ἀκολουθούμενος ἀπό τούς Διακόνους του π. Γεώργιο Κυριάκου καί π. Κωνσταντίνο Ἰσαακίδη, ἐπεσκέφθη τἠν Ἐνορία τοῦ ὑπό ἀνέγερσιν Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ὁσίου Αὐξεντίου τοῦ ἐν Κατερλί Μικρᾶς Ἀσίας στόν Κάτω Σταυρό Θεσσαλονίκης, σύμφωνα μέ τό πρόγραμμα τῆς Μητροπόλεως, καθὁτι γιά φέτος εἶχε τή μεγάλη τιμή ἡ ἐν λόγῳ Ἐνορία ἀπό τίς ἀρχές τοῦ Αὐγούστου νά φιλοξενῆ τή σεπτή εἰκόνα τῆς Θεομήτοροςτῆς Τριχερούσης, πιστό ἀντίγραφο τῆς ὁμώνυμης περίπυστης εἰκόνας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χιλανδαρίου, τοῦ σερβικοῦ Μοναστηριοῦ τοῦ Ἁγίου Ὂρους.Τήν Ἱερά Εἰκόνα, ἡ ὁποία ἀπό σήμερα θά περικοσμῆ τόν Ἱερό Ναό, ἱστόρησαν οἱ Ἀδελφοί τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χιλανδαρίου, δαπάναις τῆς φιλοχρίστου οἰκογενείας τοῦ Σταυροῦ, Ἀναστασίου καί Ἀσημένιας Καρακίτσου.
Τόν Σεβασμιώτατο ὑπεδέχθησαν ὁ ἐφημέριος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Αἰδ. Οἰκ. π. Παναγιώτης Καλαντζῆς καί ὁ ἐκ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας π. Μίλος Πέσιτσο, ὁ ὁποῖος καί συμμετεῖχε στήν Εὐχαριστιακή Σύναξη. Ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ ὑπερεπλήρωσε ἒσωθεν καί ἒξωθεν τόν Ἱερό Ναό, μέ ἐπικεφαλῆς τόν εὐσεβῆ Δήμαρχο Βόλβης κ. Διαμαντῆ Λιάμα καί τήν Ἀντιδήμαρχο κ. Μαρία Χατζῆ. Νά σημειωθῆ ὃτι στή λατρευτική ἐκδήλωση προσῆλθε μεγάλος ἀριθμός ὁμοδόξων Σέρβων, μεταξύ τῶν ὁποίων καί παραθερίζοντες κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἐξεδήλωσαν παντοιοτρόπως τήν πίστη τους στήν φιλτάτη μας Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία.
Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος ἀνεφέρθη στήν παρουσία τῆς Παναγίας τῆς Τριχερούσης στόν Ναό, εὐχαρίστησε τήν οἰκογένεια πού τήν ἱστόρησε καί δέν παρέλειψε νά ἐπαινέση τόν σερβικό Λαό γιά τήν πίστη του στόν Χριστό μας καί τήν φιλία του πρός τόν Λαό μας. Τό κήρυγμά του βασίστηκε στήν εὐαγγελική περικοπή τῶν Μυρίων Ταλάντων, πού σάν κεντρικό της θέμα προβάλλει τή μοσχοβολία καί τήν ἀξία τῆς συγγνώμης στό ἀνθρώπινο γένος. Ἡ βασική πρόταση τοῦ Εὐαγγελίου πού ἀνέλυσε ὁ Δεσπότης ἦταν τό λόγιο τοῦ ἂρχοντος πού χάρισε τό δάνειο στόν δούλο του καί ἀπαίτησε καί ἀπ’ αὐτόν τό ἲδιο νά πράξη γιά τόν σύνδουλό του, ὁ ὁποῖος χρωστοῦσε σ’αὐτόν λίγα “τάλαντα”: «Οὐκ ἒδει καί σέ ἐλεῆσαι τόν σύνδουλόν σου, ὡς καί ἐγώ σέ ἠλέησα;», δηλαδή,“δέν ἒπρεπε καί σύ νά κάνης ἒλεος καί νά συγχωρήσης τόν σύνδουλό σου, ὃπως καί ἐγώ ἒκανα ἒλεος καί σέ συγχώρησα;”
Μ’ ἂλλα λόγια θέλησε ὁ Κύριος, συνέχισε ὁ ὁμιλητής, νά μιλήση στούς Μαθητές Του γιά τή δύναμη τῆς συγγνώμης. Νά τούς μάθη πώς γι’ αὐτό ἦρθε στά ἀνθρώπινα, γιά νά ἀναβλύση ἀπ’ τόν Σταυρό ἡ μοσχοβολία τῆς συγγνώμης, τῆς συγγνώμης πού πλουτίζει ψυχές, πού γκρεμίζει τά σύνορα, πού γεμίζει τίς καρδιές μέ μακροθυμία καί κάνει τό μάτι ἁπλό, ἱκανό νά ἱδῆ τόν διπλανό στά μέτρα τοῦ Θεοῦ. Ἒχει ἀνάγκη ὁ κόσμος γιά νά ζήση ἀπό τήν ἀρχοντιά καί τή μεγαλωσύνη τῆς συγγνώμης, πού σβήνει φωτιές, πού καταλαγιάζει τά πάθη, πού φυγαδεύει τίς ἒριδες, πού στήνει γέφυρες, πού γιατρεύει σωθικά καί πληγές, πού ἀφήνει στά χέρια τοῦ Θεοῦ τήν κρίση γιά τόν ἂλλο, μᾶλλον δέ παρακαλεῖ τόν Θεό νά γίνη “ ἳλεως ” γιά τόν κόσμο πού ἒπλασε, γιά νά στολίζουν τόν κόσμο καρδιές “πού μοσχοβολᾶνε σάν τό τίμιο ξύλο”, γιατί μποροῦν νά συγχωροῦν, κατά τόν Φώτη Κόντογλου.
Συνιστᾶ ὂντως πράξη βασιλική καί θεοδίδακτη τό νά συγχωροῦμε, γιατί τή Μεγάλη Παρασκευή ὁ Κύριος μᾶς ἒμαθε πώς “συγγνώμη ἐκ τοῦ Τάφου ἀνέτειλε”( ἱερός Χρυσόστομος) καί πώς σάν βρεθῆ ὁ ἀδελφός στήν ἀγκαλιά τοῦ ἀδελφοῦ τό νέφος παρέρχεται, ὁ ἣλιος ξαναλάμπει, τό Ἃγιο Πνεῦμα μπῆκε στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, οἱ λέξεις πού ψελλίζεις τότε εἶναι λέξεις τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός ἒχει μιλήσει. Τό θαῦμα τῆς συγχωρήσεως ἒχει τελεστῆ, ἡ ἱερουργία τῆς συγγνώμης ἒδωσε τούς καρπούς της κι ἡ θεραπεία ἒχει φτερουργισει, ἒχει πετάξει ἀπό ἓνα παιδί τοῦ Θεοῦ στό ἂλλο.
Θεραπεύει ἡ συγγνώμη, συνέχισε ὁ Ἐπίσκοπός μας, γιατί γεννάει τήν ἐλευθερία. Δέν εἶναι ἐλεύθερος ὃποιος δέν συγχωρεῖ. Ἡ συγγνώμη ποδοπατεῖ τίς ἐνοχές καί φευγατίζει ἀπό τίς καρδιές τόν φόβο. Ὁ ἂνθρωπος τῆς συγγνώμης γνωρίζει ν’ ἁπλώνη τά χέρια καί νά καρφώνεται στό ξύλο τοῦ Σταυροῦ, ἐκεῖ ἀναπαύεται κι ἀναπαύει κι ἂλλους, καί … ξεκουράζει γιά λίγο τά χέρια τοῦ Χριστοῦ μας πού γιά πάντα ἀναστάσιμα παραμένουν καρφωμένα στόν Γολγοθᾶ. Δέν ὑπάρχει τρόπος καί τόπος νά ἀναπαύη τήν ἀνθρώπινη φύση καλύτερα καί βαθύτερα, πιό ἀληθινά καί θεανθρώπινα, ἀπό τό σταύρωμα καί τό ὓψος τοῦ σταυροῦ τῆς συγγνώμης.
Καί κατέληξε ὁ Δεσπότης μας : «Σάν συγχωρῆς τότε λές στόν Θεό τόν ὑψωμένο στόν Σταυρό του: “ Ὃ,τι ἒκανα ἐγώ, αὐτό κάνε καί Σύ. Μιμήσου τόν δοῦλο Σου, τόν φτωχό καί πεινασμένο. Συγχώρησα τά ἁμαρτήματα τοῦ ἀδεφοῦ μου. Ἒδιωξα χαρούμενο τόν ὀφειλέτη μου. Χαρούμενος ἂς φύγω καί ἐγώ, ὁ δικός Σου ὀφειλέτης. Μήν ἀφήσης περισσότερο θλιμμένο τόν χρεώστη Σου ἀπό τόν δικό μου. Ὁ δικός μου χρεώστης εἶναι ὁ τάδε. Ὁ δικός Σου εἶμαι ἐγώ. Ἒλυσα, λύσε. Ἂφησα, ἂφησε. Πολύ ἒδειξα τό ἒλεος στόν συνάνθρωπο. Μιμήσου καί Σύ, ὁ Κύριος, τή φιλανθρωπία τοῦ δούλου σου. Συγχώρησα, λοιπόν, συγχώρησε καί Σύ, Κύριε!” (Ἃγιος Γρηγόριος Νύσσης). Λοιπόν ἀδελφέ μου, ὁ Χριστός ἀπό τό ὓψος τοῦ ἀναστάσιμου φέγγους τῆς θυσίας Του, σοῦ λέει: Ἂν συγχωρήσης, θά συγχωρεθῆς! Ἂν συγχωρήσης, θά κερδίσης τόν ἀδελφό σου, θά κερδίσης, δηλαδή, Κύριον τόν Θεό σου!»
{flickrset}72157670141960387|570|420|142275543@N05|Y{/flickrset}