ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2017

Πρός
Τόν Ἱερό Κλῆρο,
Τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες καί
Τόν φιλόχριστο Λαό
τῆς καθ’ Ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἀδελφοί καί τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα, 

Χριστός Ἀνέστη!

 «Ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ ἱστορία ἑνός καί μοναδικοῦ θαύματος, τοῦ θαύματος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο συνεχίζεται στίς καρδιές τῶν χριστιανῶν ἀπό ἡμέρας εἰς ἡμέραν, ἀπό ἔτους εἰς ἔτος, ἀπό αἰῶνος εἰς αἰῶνα μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας» (ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς).

Ναί ἀγαπητοί. Ἡ σφραγίδα τῆς χριστιανικῆς ἐλπίδας εἶναι τό Εὐαγγέλιο τοῦ Πάσχα. Ἡ “καλή ἀγγελία”, ὅτι νικήθηκε ὁ θάνατος. «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ᾅδου τήν καθαίρεσιν». Τώρα στούς ἰστούς τοῦ κόσμου, πού οἰκοδομεῖται “ἡ καινή ζωή” προβάλλει τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ἐμπειρία τῆς ὑπερβάσεως τοῦ θανάτου σφραγίζει τήν “ἀπαρχήν” τῆς “ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου…” καί σκιρτῶντας ἀπό ἄφατη χαρά παγγενής ὁ Ἀδάμ ὑμνεῖ τόν “Αἴτιον”!

Μερικοί, βέβαια, θαυμάζουν τήν σπουδαιότητα καί τό “παράδοξον” τῆς Ἀναστάσεως καί τήν Ἀναστάσιμη ἐμπειρία τῶν Ἀποστόλων. Ἀλλά συγχρόνως διερωτῶνται, πῶς αὐτή ἡ Ἀποστολική ἐμπειρία, ἡ σφραγισμένη μέ τήν ψηλάφηση τοῦ Θωμᾶ, μπορεῖ νά ἔχη τήν ἴδια σπουδαιότητα γιά μᾶς. Μᾶς εἶναι ἀρκετό, ἄραγε, νά πιστεύουμε ἁπλά στήν Ἀποστολική διαβεβαίωση, ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Κύριος καί πάνω σ’ αὐτή νά στηρίζουμε τήν πίστη μας;

Ἀδελφοί μου, θά ἤθελα σήμερα νά τονίσω στήν ἀγάπη σας μ’ ὅση δύναμη ἔχουν τά φυλλοκάρδια μου αὐτή τήν ἀλήθεια. Ἀπ’ ὅλα τά ἱστορικά συμβάντα στόν κόσμο ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκείνη πού ἀνήκει τόσο στήν Ἱστορία τοῦ παρελθόντος, ὅσο καί στήν πραγματικότητα τοῦ παρόντος. Ὑποστασιάζει αὐτή ἡ ἀλήθεια τό παρόν. Ναί! Ὁ Χριστός πέθανε στόν Σταυρό μιά συγκεκριμένη ἡμέρα, ὁ Χριστός ἀναστήθηκε ἀπό τόν Τάφο σέ μιά ὡρισμένη ἡμέρα. Ἀλλά ὁ Χριστός ἀπ’ τή στιγμή πού μέ τήν Ἀνάσταση συντρίβει τόν θάνατο, ἀνήκει στήν ἱστορία τῆς κάθε στιγμῆς, γιατί Ἀναστημένος εἶναι μαζί μας καί τώρα καί πάντοτε καί στούς αἰῶνες, σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεσή Του. Γιά τόν λόγο αὐτό δέν ὑπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο οὔτε στόν οὐρανό οὔτε στή γῆ ἀπό μιά ζωή ξεκομμένη ἀπό τήν Ἀνάσταση. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀπελπισία ἀπό τή ζωή χωρίς τήν ἀθανασία. Χωρίς τόν Ἀναστάντα Κύριό μας. Γι’ αὐτό καί δέν ὑπάρχει τραγικώτερη ὕπαρξη ἀπό τόν ἄνθρωπο πού δέν πιστεύει στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. «Καλόν ἦν αὐτῷ εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος» (Ματθ. κστ΄ 24).

Ἀληθῶς, ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός Ἀνέστη! Καί μάρτυρες τούτου τοῦ γεγονότος εἴμαστε ὅλοι, «ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν» (Γαλ. γ΄ 27). Βλέποντας τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως καί πλημμυρισμένοι ἀπό τήν ἐλπίδα της, βαδίζουν πρός τή ζωή καί μετέχουν σ’ αὐτήν οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Μάρτυρες καί οἱ Ὁμολογητές καί οἱ Χριστοφόροι ὅλων τῶν ἐποχῶν ἑνωμένοι μέ τό πνεῦμα τῆς κατά Χριστόν Ἀγάπης πού πηγάζει ἀπό τόν Σταυρό καί τό “κενό μνημεῖο”.

Ἡ Ἀνάσταση ἔγινε ἡ ἀρχή καί ὁ σκοπός, τό κέντρο καί ὁ θεμέλιος λίθος, «ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου». Ὁ Ἀναστάς ἔγινε ἡ μεγάλη καί λυτρωτική πραγματικότητα. Πόνεσε πάνω στό Σταυρό, ἔνοιωσε τήν ἐγκατάλειψη πάνω στό ξύλο τῆς ὀδύνης, ἀλλά πάνω ἀπό τό ὕψος τοῦ Ζωηφόρου Σταυροῦ ἀντικρύζει τό φῶς τῆς ἀνακαινισμένης ζωῆς. Χωρίς τήν Ἀνάσταση θά ἦταν ἕνα πρόβλημα καί ἡ Μεγάλη Παρασκευή, ἡ τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τοῦ κόσμου ὁλόκληρου.

Χριστός Ἀνέστη! Καί παγίως πλέον ὁ θάνατος μετατρέπεται σέ ὑποπόδιο τῶν ποδῶν τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε ὁ ζωοποιηθείς νά κραυγάζη: «Ποῦ σου θάνατε τό κέντρον; ποῦ σου ᾍδη τό νῖκος;». Ἡ χρυσήλατη σάλπιγγα τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, εὐαγγελίζεται σήμερα αὐτήν τή χαρά. «Ἔφθασε, λοιπόν, ἡ ποθητή γιά μᾶς καί σωτήρια ἑορτή, ἡ Ἀναστάσιμη ἡμέρα, ἡ προϋπόθεση τῆς εἰρήνης, ἡ ἀφορμή τῆς συμφιλίωσης, ἡ ἐξαφάνιση τῶν πολέμων, ἡ κατάργηση τοῦ θανάτου, ἡ ἧττα τοῦ Διαβόλου». Καί ὁ νεοέλληνας ποιητής τήν ἐπισφραγίζει διθυραμβικά:

 «Ὤ, τί χαρά εἶναι τούτη, πού δέν περίμενα.
Ὤ, τί χαρά, ἡ χαρά σου, Λατρευτέ!»
(Β. Μουστάκης).

Ἀλήθεια! Ποιός μπορεῖ νά ἀμφισβητήση σήμερα, τό ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἀναμείχθηκαν μέ τούς ἀγγέλους καί ἔχοντες σῶμα χαίρουν μαζί μέ τούς ἀσωμάτους; «Τί ζητεῖτε τόν ζῶντα μετά τῶν νεκρῶν; Ἠγέρθη οὐκ ἔστιν ὦδε» (Μαρκ. ιστ΄ 6), ἡ ἀγγελική διαβεβαίωση. Καί ἡ ἀνθρώπινη καρδιά πανηγυρικά καί νικητήρια σαλπίζει. Ἠγέρθη, καί ὁ ᾍδης βοᾶ καί στενάζει. Ἀνέστη, καί ὁ ᾍδης ἔχασε τό προνόμιο τῆς κυριαρχίας στίς ψυχές μας. Κενός ὁ Τάφος καί ὁ ᾍδης ἐπικράνθη, γιατί ἐνεκρώθη καί ἐδεσμεύθη. Χριστός ἀνέστη! Καί ἡ ζωή πολιτεύεται καί μοσχομυρίζει Ἀθανασία Ἀναστάσιμη ὁ ἀνθρώπινος “πηλός”. Τό μήνυμα αὐτό πού ἑνώνει οὐρανό καί γῆ σημαίνει: «Ἔξοδο τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν ὠκεανό τῆς σύγχρονης ἀπελπισίας, ἀπ’ τό πάθος τῆς ἀπανθρωπιᾶς, ἀπ’τήν κυριαρχία τῆς ὕλης. Σημαίνει ἀναδημιουργία, ἀνακαίνιση, Ζωή».

Ναί ἀγαπητοί! «Αὕτη ἡ κλητή καί Ἁγία ἡμέρα, ἡ μία τῶν Σαββάτων ἡ βασιλίς καί κυρία». Γι’ αὐτό ἡ πατρική μου καρδιά σήμερα πλημμυρισμένη ἀπό τό Ἀναστάσιμο φῶς τῆς ἀγάπης καί συγχαίροντας μέ τή δική σας ἀγάπη, σᾶς βεβαιώνει ἐν χαρᾷ: «Χαίρετε, ἀδελφοί καί πάλιν ἐρῶ χαίρετε!» (Φιλ. δ΄ 4). Ὁ Χριστός σφραγίζει τή σωτηρία μας. «Ἰδού ποιῶ καινά πάντα» (Ἀποκ. κα΄ 5), ὁ νικητήριος λόγος Του.

 Χριστός Ἀνέστη ἀδελφοί μου!

Ἀληθῶς ἀνέστη!

Ἅγιον Πάσχα 2017

Μέ ἀναστάσιμους πατρικούς ἀσπασμούς