Τήν Κυριακή 7η Φεβρουαρίου τ.ἒ., (ιστ΄ Ματθ.), ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ πλαισιούμενος ἀπό τόν Παν. Ἀρχιμ. π. Παΐσιο Σουλτανικᾶ καί τούς Διακόνους π. Θεόκλητο Παρδάλη καί π. Ἀμφιλόχιο Χάϊτα, ἐπεσκέφθη τήν ἱστορική Ἐνορία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Ζαγκλιβερίου, στήν ὁποία ἐργάσθηκε ἐπί πενήντα ἒτη ὁ ἀείμνηστος Πρωτοπρεσβύτερος π. Παναγιώτης Κορκόντζιλας, ἐκλεκτός Παιδαγωγός, Θεολόγος καί Νομικός. Παρά τά μέτρα πρός ἀποφυγή τῆς διασπορᾶς τοῦ κορωναϊοῦ οἱ Ζαγκλιβερινοί προσέτρεξαν στή Θεία Λειτουργία μέ ἐπικεφαλῆς τόν ἐκλεκτό Ἐφημέριό τους Αἰδ. Οἰκ. π. Ἰωάννη Κωνσταντίνου, ἐξαίρετο οἰκογενειάρχη, γαμβρό τοῦ ἀειμνήστου πατρός Παναγιώτου καί ἀπόφοιτο τοῦ Παντείου Πανεπιστημίου, ὁ ὁποῖος καί συνεχίζει τό πλούσιο ἒργο τοῦ πενθεροῦ του. Ἐπικεφαλῆς τοῦ Λαοῦ ὁ φιλόχριστος Δήμαρχος Λαγκαδᾶ κ. Ἰωάννης Ταχματζίδης, Ἰατρός, ὁ Πρόεδρος τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κ. Νικόλαος Κοπαρανίδης καί ὁ τέως Ἀντιδήμαρχος κ. Γεώργιος Κεμαλμᾶς.
Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος ἀνέλυσε τό εὐαγγελικό λόγιο ΤΑΛΑΝΤΑ πού ἡ Κυριακάτικη Περικοπή ἐμπεριεῖχε ὡς θεολογικό ὃρο (Ματθ. κε΄ 14-30). Παρετήρησε ὃτι μέ τήν ὡς ἂνω Περικοπή θέλησε ὁ Κύριός μας νά μιλήση ἁπλά καί κατανοητά γιά τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, γιά τήν πνευματική πατρίδα καί περιουσία ὃλων τῶν ἀνθρώπων, πού κανένας δέν μπορεῖ νά ἀρνηθῆ τόν πλοῦτο της, μέ τόν ὁποῖο ὁ Δημιουργός ἒσπειρε ἁπλόχερα τό Θεῖο του περιβόλι.
Καί πράγματι ὃλο τό σύμπαν καί τό ἀνθρώπινο γένος περηφανεύεται γιά τόν πλοῦτο τῶν “ταλάντων”, μέ τά ὀποῖα ὁ Θεός ἐπροίκισε τόν Ἀδάμ, γιά τίς κλίσεις καί τά ταλέντα πού δώρισε στά παιδιά του. Ἐκεῖνο ὃμως πού λησμονάει τίς πιό πολλές φορές, πληρωμένος μέ ἂμετρη αὐταρέσκεια, εἶναι ὃτι αὐτά τά τάλαντα-ταλέντα εἶναι τόσο “τάλαντα” ἱκανά νά δροσίσουν ψυχές, ὃσο εἶναι δῶρα Θεοῦ, στό μέτρο πού εἶναι δῶρα Θεοῦ. Στό μέτρο πού εἶναι ἁγιοπνευματικά χαρίσματα. Γιατί –τί τά θές- εἶπε ὁ ὁμιλητής,ἀπό “τάλαντα” ὁ κόσμος ὁ σημερινός εἶναι πλήρης, τάλαντα πού ἡ δυσωδία καί ὁ βόρβορος πού ἀποπνέουν κάνουν τό ἀνθρώπινο πρόσωπο νά πνίγεται, νά βρωμίζη, νά πεθαίνη. Καί ἀπό “ταλαντούχους” ἡ ἐποχή μας εἶναι γεμάτη, μά τό στόμα τους θαρρεῖς πώς βγάζει τήν πίσσα καί τήν κόλαση γεννοῦν τά φθαρμένα τους σπλάγχνα καί χείλη!
Τά τάλαντα, τά μύρια ὃσα δῶρα – προσόντα μέ τά ὁποῖα μᾶς κόσμισε ὁ Κύριος, σάν ἒχουν τήν σφραγίδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κάνουν τόν κόσμο νά μοσχοβολάη, συνέχισε ὁ Δεσπότης. Ἂν τούς λείπη τούτη ἡ ὀμορφιά τότε εἶναι ἐπικίνδυνα, γιατί στήν εἰκόνα τοῦ δῆθεν ταλαντούχου ἀνθρώπου, ἀργά ἢ γρήγορα, ἀνακαλύπτεις τό συνώνυμο τοῦ ὑπ-ἀνθρώπου, τοῦ ἀπ-ἀνθρώπου, τό πορτραῖτο δηλαδή τῆς κολάσεως. Οἱ Νηπτικοί Πατέρες πού μοσχοβόλησαν οὐρανό μᾶς διαβεβαιώνουν ὃτι «Ὃλα τά κατορθώματα τῶν Ἁγίων ἦταν ὁλοφάνερα χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, κανένας δέ δέν εἶχε ἀπολύτως τίποτε παρά μόνο αὐτό τό ἀγαθό πού τοῦ εἶχε δοθῆ ἀπό τόν Κύριο τόν Θεό, καί πού ἦταν ἀνάλογο μέ τό μέτρο τῆς εὐγνωμοσύνης καί τῆς ἀγάπης ἐκείνου πού τό δεχόταν. Καί εἶχε ἐκεῖνα μόνο, ὃσα θέλησε ὁ Θεός νά τοῦ δωρίση» (Ὃσιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής). Ὄντως, χωρίς τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέν ἒχουμε προσωπικότητα, δέν εἲμαστε ἀνθρώπινα ὃντα, ἀποτελοῦμε ἓνα εἶδος χωρισμένο, μιά ἀνθρωπότητα ἀλλοτριωμένη, κατά τόν Ἃγιο Γρηγόριο τόν Νύσσης. Τό Ἃγιο Πνεῦμα ἒρχεται νά σφραγίση τήν αὐθεντικότητά μας, νά ὁλοκληρώση τήν ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρώπου ἐν Χριστῷ, νά γίνη ἀρωγός καί ὁδηγός στήν ἐπιστροφή καί ἐπάνοδό του στήν ἀξία τοῦ πρώτου ἀνθρώπου. Γι’ αὐτόν τόν ἂνθρωπο δέ ἰσχύει νόμος, ἀφοῦ μιά γιά πάντα ἑνώθηκε μέ τόν Θεό καί δέχτηκε τήν καλή ἀλλοίωση. Ὁ λόγος γιά τή θαυμαστή γέννηση τοῦ Ἰησοῦ στό βάθος τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, γιά τήν παράδοξη καινούργια ζωή ἐν Χριστῷ, πού ἀπεργάζεται τό Ἃγιο Πνεῦμα. Γιά τή μόρφωση καί παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα του, γιά τή μεταμόρφωσή του σέ λογικό καί τέλειο οἶκο Χριστοῦ, γιά τήν ἀποφασιστική στροφή του πρός τόν Τριαδικό Θεό καί τήν ἐπιστροφή του στόν κόσμο Του, μέ τήν παράκληση τοῦ Πνεύματος (Ὃσιος Νικήτας Στηθάτος).
Καί κατέληξε ὁ Δεσπότης: «Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος θά πῆ ὃτι ὃλα τά ἀγαθά, ὃσα συνήθως κοσμοῦν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, στό Ἃγιο Πνεῦμα ἒχουν τήν ἀρχή τῆς χορηγίας τους. Τέτοια εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Πνεὐματος. Καί ὁ Ἃγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων θά συμπληρώση : “Τό Ἃγιο Πνεῦμα εἶναι ὁ δοτήρας καί χορηγός ὃλων τῶν χαρισμάτων τῆς Ἐκκλησίας”. Λοιπόν, ἐπαρμένε σημερινέ ἂνθρωπε, θά πῆ ὁ οὐρανοβάμων Παῦλος, “τί ἒχεις πού δέν τό ἒλαβες ἀπό τόν Θεό; Καί ἐφόσον τό ἒλαβες, τί καυχιέσαι σάν νά μήν ἒχης λάβει τίποτε;” ( Α΄ Κορ. δ΄7-8 )»
{flickrset}72157718196116926|570|430|155253811@N05|Y{/flickrset}
{youtube}ri2grZgd2MU{/youtube}