Τήν Κυριακή Β΄ Νηστειῶν, 28η Μαρτίου τ.ἒ., πού ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ καί προβάλλει τό «θεοειδέστατον ἒσοπτρον» τῆς Θεολογίας μας, τόν Μέγα ἀσκητή καί νηπτικό θεολόγο Ἃγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ Ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, τήν ἐντελέχεια θά λέγαμε τῆς Ὀρθόδοξης ἁγιοεμπειρίας, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ἀκολουθούμενος ἀπό τόν Παν. Ἀρχιμ. π. Νήφωνα Καζάνα καί τούς Διακόνους π. Θεόκλητο Παρδάλη καί π. Ἀμφιλόχιο Χάϊτα, ἐπεσκέφθη τήν Ἐνορία Ἁγίου Γεωργίου Παλαιοχώρας, στήν ὁποία διακονεῖ εὐδοκίμως ὁ Αἰδ. Πρωτ. π. Χαράλαμπος Κωστόπουλος.
Μέ τίς γνωστές προφυλάξεις γιά τήν ἐνσκήψασα πανδημία οἱ ἐνορίτες προσῆλθαν στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἀντιδήμαρχο Ζερβοχωρίων κ. Χρῆστο Κομπόγιαννο, τόν Πρόεδρο τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κ. Νικόλαο Καμπούρη, τόν Πρόεδρο τοῦ Δημοτικοῦ Ραδιοφώνου καί Δημοτικό Σύμβουλο ἐκπαιδευτικό κ. Χρῆστο Φυλαχτό, τήν Πρόεδρο τοῦ Συλλόγου Γυναικῶν κα Μάγδα Λειβαδιώτη κ.ἂ.
Στό κήρυγμά του ὁ Ἐπίσκοπός μας μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἀναγνώσεως ἀπό τό κατά Μάρκον Εὐαγγέλιο τῆς Περικοπῆς τοῦ Παραλύτου τῆς Καπερναούμ (Μάρκ. β΄ 1-12) καί τοῦ λογίου τοῦ Κυρίου μας πρός τόν Παράλυτο: «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου», «Παιδί μου σοῦ ἒχουν συγχωρηθῆ οἱ ἁμαρτίες σου» (Μάρκ. β΄5), ἒκανε λόγο γιά τήν ἁμαρτία καί τό βάρος αὐτῆς τῆς ἐπιλογῆς τοῦ ἀνθρώπου στή διαχρονική ρότα του.
«Ἡ ἁμαρτία, εἶπε ὁ Δεσπότης, εἶναι τελικά ἡ κακή χρήση, ἡ κατάχρηση ἢ παράχρηση τῆς ἐλευθερίας, τοῦ αὐτεξούσιου μέ τό ὁποῖο μᾶς ἐπροίκισε ὁ Θεός καί ὃλων τῶν δυνατοτήτων πού χάρισε ἁπλόχερα Ἐκεῖνος στόν ἂνθρωπο. Εἶναι ἡ παράχρηση τῆς ἲδιας τῆς ζωῆς καί τοῦ κόσμου! Ὁ Εὐάγριος ὁ Ποντικός παρατηρεῖ: “Τό κακόν ἐκ τῆς παρ’ ὃ πρέπει χρήσεως γεννᾶται”, δηλαδή, “Τό κακό γεννιέται ἀπό τήν παράχρηση, ἀπό τήν κατ’ ἐξακολούθηση ἐπιτέλεση ἐκείνου πού εἶναι ἀντίθετο πρός τήν φυσιολογική καί ἀληθινή συμπεριφορά”, εἶναι ἡ ἒκπτωση ἀπό τήν “κατά φύσιν” ὓπαρξη στήν “παρά φύσιν” ἀτομικότητα, ἡ εἲσοδος τοῦ “παρά φύσιν” στήν ἀνθρώπινη ζωή, ἡ κακή ἀλλοίωση τῆς ἀνθρώπινῆς φύσεως καί ἡ μόλυνση καί ἡ ἐξασθένηση τοῦ ἀρχικοῦ μας εἶναι!
Ὁ Ἃγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων θά διακηρύξη: “Δεινόν ἡ ἁμαρτία καί νόσος χαλεπωτάτη ψυχῆς ἡ παρανομία”, δηλαδή, “Εἶναι φοβερό πρᾶγμα ἡ ἁμαρτία καί βαρύτατη ἀρρώστια τῆς ψυχῆς ἡ παράβαση τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ!”. Τελικά ἀποβαίνει γιά τόν κόσμο καί γιά τόν ἂνθρωπο μιά ἀλόγιστη κίνηση, μιά παράλογη καί ἂχρηστη περιπέτεια καί κυρίως “ὁδός πρός θάνατον”, ἢ καλύτερα, κατά τόν ἃγιο Διάδοχο Φωτικῆς, τό γλύστρημα τοῦ ἀνθρώπου στόν θάνατο καί στόν Ἃδη! Νά γιατί ὁ Κύριος ἀπευθυνόμενος στόν Παράλυτο τῆς Καπερναούμ πρῶτα τοῦ συγχώρεσε τίς ἁμαρτίες κι ἒπειτα τόν σήκωσε, τόν ἀνάστησε ὑγιῆ ἀπό τό κρεββάτι του! Γιατί εἶναι βαρύτερος ὁ θάνατος τῆς ψυχῆς ἀπό τόν σωματικό θάνατο!»
{flickrset}72157718544880455|570|430|155253811@N05|Y{/flickrset}
{youtube}w3hm1p8-F4U{/youtube}