Ἡ πανέμορφη Ὀλυμπιάδα, ἡ λουσμένη στόν ἥλιο καί περιβεβλημένη μέ τή μοσχομύριστη θάλασσά της γιόρτασε καί τίμησε πανηγυρικά τήν ἁγία ἔνδοξο Μεγαλομάρτυρα Κυριακή, πού ἐπί Διοκλητιανοῦ καί Μαξιμιανοῦ, μαζί μέ τούς φιλόθεους γονεῖς της Δωρόθεο καί Εὐσεβία, βασανίστηκαν σκληρά καί ὁμολόγησαν – ὑφιστάμενοι τό “βάπτισμα τοῦ αἵματος” – “Χριστόν καί τοῦτον ἐσταυρωμένον καί ἀναστάντα”.
Τήν κυριώνυμο ἡμέρα τῆς ἑορτῆς, Τρίτη 7η Ἰουλίου τ. ἔ., ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ μετέβη στόν πανηγυρίζοντα Ἱερό Ναό καί προέστη τῶν λαμπρῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν πρός τιμήν τῆς Μεγαλομάρτυρος Ἀμνάδος τοῦ Κυρίου. Μαζί του ὁ καλωσυνάτος Ἐφημέριος τῆς Ἐνορίας π. Χαράλαμπος Δουλγκέρης, οἱ Πανοσιολογιώτατοι Ἀρχιμανδρίτες π. Λεόντιος Καρίκας καί π. Νήφων Καζάνας, ὁ Οἰκονόμος π. Παναγιώτης Καλαντζῆς καί οἱ Ἱεροδιάκονοι π. Ἐφραίμ Τσόλης καί π. Μελέτιος Τσόγκας. Ὁ φιλομάρτυς Λαός τῆς Κωμοπόλεως, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Πρόεδρο τῆς Τοπικῆς Κοινότητος κ. Ἰωάννη Πετράκη καί ἀρκετούς Τοπικούς Συμβούλους, τίμησε τήν Ἁγία του, τῆς Ὁποίας τόν Ἱερό Ναό φροντίζει καί κοσμεῖ σεμνομεγαλόπρεπα.
Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος, ἀναλύοντας τό μήνυμα τῆς Ἑορτῆς, ὅπως αὐτό ἐκφράστηκε ἀπό τό λόγιο τοῦ θείου Ταρσέως Παύλου στήν πρός Γαλάτας του ἐπιστολή «… οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. γ΄ 28), δηλαδή «Δέν ὑπάρχουν πλέον διαφορές ἐθνικότητος καί κοινωνικῆς τάξεως καί φύλου. Δέν ὑπάρχει πλέον διαφορά Ἰουδαίου καί Ἕλληνος, δέν ὑπάρχει διάκριση δούλου καί ἐλευθέρου, δέν ὑπάρχει ἄρσεν καί θῆλυ, ἄνδρας καί γυναίκα. Διότι ὅλοι σας γίνατε ἕνας νέος ἄνθρωπος μέ τήν ἕνωσή σας μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό!», μίλησε γιά τό ἐπίκαιρο θέμα τῆς θέσεως τῆς γυναίκας στόν Χριστιανισμό καί τῆς ἰσοτιμίας καί ἰσαξίας της μέ τόν ἄνδρα.
Κατ’ ἀρχήν ὁ Ἐπίσκοπός μας ἔκανε ἐκτενῆ ἀναφορά στή θέση τῆς γυναίκας στόν προχριστιανικό κόσμο. Στήν δεινή θέση τῆς “Εὔας” στούς Αἰγυπτίους, Πέρσες, Ἰνδούς, Φοίνικες, Ρωμαίους καί αὐτούς ἀκόμα τούς ἀρχαίους Ἕλληνες. Ἡ γυναίκα στήν ἀρχαιότητα, παρετήρησε, ἦταν ἀντικείμενο, “πρᾶγμα”, ἐκκολαπτική μηχανή, μέσο ἱκανοποιήσεως τῶν ἀνδρικῶν ὀρέξεων καί γεννήσεως τῶν παιδιῶν του. Καί στήν ἀρχαία Ἑλλάδα ἡ γυναικεία φύση ἐθεωρεῖτο ὅτι ρέπει εὐκολώτερα στά πάθη καί τόν εὐτελισμό τῆς φύσεως, ἦταν κλεισμένη στήν “ἑστία” της, δέν εἶχε λόγο στήν “ἀγορά τοῦ Δήμου” καί στά κέντρα ἀποφάσεων τῶν Πολιτῶν, ἄν καί εἶναι ἀληθές ὅτι ἀπολάμβανε κάποιου σεβασμοῦ. Εἶναι ὅμως ἀδύνατον νά ὑποστηριχθῆ ὅτι καί στόν ἀρχαιοελληνικό πολιτισμό μετεῖχε ἡ γυναίκα στήν πλημμυρίδα τῆς σοφίας καί τῆς γνώσεως τῶν συγχρόνων της ἀνδρῶν. Ναί προεβλήθη ἐδῶ ὡς Ἀσπασία ἤ Λαΐδα, ἤ μητέρα μεγάλων φιλοσόφων καί στρατηλατῶν, ποτέ ὅμως δέν ἐτέθη δίπλα στό μεγαλεῖο τοῦ ἀνδρός, τοῦ συντρόφου της, δέν τῆς ζητήθηκε ἡ γνώμη καί δέν γνώρισε τήν καταξίωση.
Ὁ Χριστός, εἶπε ὁ ὁμιλητής, ἔβγαλε τή γυναίκα ἀπ’ τήν ἀφάνεια· τήν κατέστησε ἰσότιμη καί ἰσάξια μέ τόν ἄνδρα, ἀναγνωρίζοντας παραλλήλως τόν διαφορετικό ρόλο τοῦ ἄνδρα και τόν διαφορετικό ρόλο τῆς γυναίκας, τόσο μέσα στήν οἰκογένεια, ὄσο καί μέσα στήν κοινωνία. Τήν ἀνέβασε στή θέση τῆς Μάρτυρος, τῆς Ὁσίας, τῆς Ἁγίας καί ἰδίως τῆς Παναγίας, ὡς τῆς ὑπάκουης ἀνταποκρίσεως τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους στήν πρόσκληση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου. Τῆς ἀναγνώρισε τό δικαίωμα στήν παιδεία καί στή γνώση, τήν κατέστησε μέτοχο τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς σοφίας, τήν διάλεξε γιά ἀκόλουθό Του στήν Θεανθρώπινη πορεία Του, φανερώθηκε πρῶτα σ’ αὐτήν Ἀναστάς ἐκ τοῦ Τάφου, τήν ἀπέστειλε μαζί μέ τούς Μαθητές Του ὡς ἰσότιμη νά κηρύξη στήν ὑφήλιο τό Εὐαγγέλιο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Κι ἐκείνη Τόν ἀκολούθησε, Τόν κήρυξε, ἔγινε Ἰσαπόστολος, μαρτύρησε γι’ Αὐτόν, βίωσε τήν ἁγιοζωή, τήν “ἔννομη” συζυγία, ἤ τήν ἁγιοτόκο παρθενία, στολίστηκε μέ τούς καρπούς τούς ἁγιοπνευματικούς καί πλούτισε τήν ὀμορφιά τή σωματική μέ τήν νοητική καί ψυχική καθαρότητα καί τά κάλλη τῆς πνευματικῆς ἀσκήσεως, τήν ἔβγαλε ἀπ’ τή σαρκική καί κοσμική σκοτεινή ἀτραπό καί τήν ἐμφύτευσε στά ἄνθη τοῦ Παραδείσου ὡς ἀστέρα πολύφωτο.
Καί κατέληξε ὁ Δεσπότης, προτρέποντας τίς σύγχρονες γυναῖκες νά ζηλώσουν τήν ταπείνωση τῆς Παντάνασσας, τήν τόλμη τῶν Μαρτύρων, τήν παρθενία τῶν Ὁσίων, τή θυσία τῶν μητέρων τῶν Ἁγίων μας, ἀντιλαμβανόμενες αὐτό πού ἡ θεολογία τῆς ὀρθοδοξίας κηρύττει γιά τή γυναίκα: Πλοῦτος της καί μεγαλεῖο της καί σπούδαγμά της ὁ χαρακτήρας καί ὁ ψυχικός κόσμος τῶν παιδιῶν της· στεφάνι της ἡ ἁγνότητα καί ἡ γαλήνη τοῦ σπιτικοῦ της· καύχησή της τό ἀπάνεμο λιμάνι τῶν πολύτιμων γιά τήν κοινωνία ἁρμονικῶν συζυγικῶν καί διαπροσωπικῶν σχέσεων καί τέλος διάδημά της ἡ λεπτότητα καί τό “ἄρωμα” τῆς ἀνθρωπιᾶς καί τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης στίς πολυδύναμες μέν, ἀλλά πολλές φορές ἀπρόσωπες σημερινές καταναλωτικές μας συνήθειες καί ἐμπειρίες … Κι ὅλα τοῦτα γιατί ὁ κόσμος ὀφείλει, ἄν θέλη νά ζήση, νά καταλάβη πώς ρόλος καί ἡ συμβολή τοῦ ΑΝΔΡΑ καί ὁ ρόλος καί ἡ συμβολή τῆς ΓΥΝΑΙΚΑΣ μέσα στήν οἰκογένεια καί στήν κοινωνία εἶναι συμπληρωματικοί καί ὄχι ἀνταγωνιστικοί καί κυρίως πώς ὁ ΑΝΔΡΑΣ χωρίς τή γυναίκα εἶναι ΜΟΝΟΠΛΕΥΡΟΣ, ἡ δέ ΓΥΝΑΙΚΑ χωρίς τόν ἄνδρα εἶναι Η ΜΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΟΣ!
[widgetkit id=318]