ΘΕΜΑ: «Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑΣ»
Μέ βάση τίς εἰσηγήσεις καί τίς συζητήσεις, πού ἔγιναν στήν 14η Λειτουργική Συνάντηση Νέων κατά τό πενθήμερο 27-31 Ἰουλίου, βγῆκαν τά παρακάτω πορίσματα, πού τά δημοσιεύουμε γιά νά τά μοιρασθοῦμε καί μέ τούς ἄλλους νέους.
Α΄ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ
1. Τά ἀνθρώπινα δικαιώματα δῶρο τοῦ χριστιανισμοῦ στόν κόσμο.
Ἡ ὑγιής παγκοσμιότητα ἐκφράζεται μέ τό λόγο τοῦ Χριστοῦ: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα ἔθνη βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ 28,19).
Ὁ Χριστός ἔφερε τήν συμφιλίωση μέ τό διαφορετικό. Ἡ μεγαλύτερη κατάλυση τῆς διαφορετικοτητας εἶναι, ὅτι ὁ Χριστός ἔγινε ἄνθρωπος. Ὁ Χριστός σέβεται τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου.
Τά ἀνθρώπινα δικαιώματα εἶναι ἕνα δώρο τοῦ Χριστιανισμοῦ στόν ἀνθρώπινο πολιτισμό. Ἡ θεοποίηση ὅμως τῶν ἀνθρώπινων δικαιωμάτων, ὑπηρετεῖ τήν ἀπληστία τῶν ἀνθρώπων.
2. Ἡ ελευθερία εἶναι καθήκον.
Ἡ ἐλευθερία νοουμένη καί ὡς καθῆκον ὁδηγεῖ σέ κοινωνίες μέ ἁρμονικές καί εἰρηνικές σχέσεις μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ἀντίθετα ἡ ἐλευθερία, μόνο ὡς δικαίωμα, παράγει κοινωνίες «ζοῦγκλες» μέ μεγάλες καί ἔντονες ἀντιπαραθέσεις.
Ἡ διαφορετικότητα στήν κοινωνία εἶναι μιά πραγματικότητα. Οἱ διαφορετικοί πού ἀνήκουν σέ μειοψηφίες ἤ πολιτισμικά ἀδύναμες ὁμάδες κάποιες φορές στοχοποιοῦνται, στιγματίζονται καί ἔτσι ἐμφανίζονται διάφορες μορφές ρατσισμοῦ.
Ἡ ἀπαίτηση κάποιων γιά ἀναγνώριση τῆς διαφορετικοτητας στό σεξουαλικό προσανατολισμό, τούς ὁδηγεῖ στόν στιγματισμό τους. Ἀλλά καί ἀπαίτηση τῆς ἀναγνώρισης τῶν αἱρέσεων ὁδηγεῖ τά ἄτομα στήν ἀποκοπή ἀπό τό κοινωνικό σύνολο.
3. Ἀλλοίωση τοῦ πολιτισμοῦ μας ἐν ὀνόματι τῆς διαφορετικότητος.
Ὁ σύγχρονος διωγμός τῆς πίστεως ἐπιχειρεῖται στό ὄνομα τῆς πολυπολιτισμικότητας καί στό ὄνομα τοῦ σεβασμοῦ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τῶν μεταναστῶν. Τά δικαιώματά τους δέν τά ἀμφισβητοῦμε• τό ἐρώτημα εἶναι: «Γιατί ἀμφισβητοῦνται τά δικαιώματα τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων;»
Στόν τόπο μας, ἐπιχειρεῖται ἀλλοίωση τῆς θρησκευτικῆς, πολιτιστικῆς, πνευματικῆς καί ἐθνικῆς συνείδησης.
Ἡ ἀλλοίωση ἐπιχειρεῖται κατ’ ἀρχάς στό χῶρο τῆς δημόσιας ἐκπαίδευσης μέ τήν ἀμφισβήτηση τοῦ ὁμολογιακοῦ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν καί τή μετατροπή του σέ θρησκειολογία, μέ τήν προσπάθεια κατάργησης τῆς προσευχῆς, τοῦ ἐκκλησιασμοῦ καί τήν προσπάθεια ἀφαίρεσης τῶν θρησκευτικῶν συμβόλων.
Ἡ μαχητική ἀθεΐα βρίσκει τήν εὐκαιρία ἐπικαλούμενη τά δικαιώματα τῶν ἄλλων πολιτισμικῶν ὁμάδων, γιά νά πολεμᾶ τά δικαιώματα τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων.
Στήν ἐποχή μας, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ἀπό τούς κοινωνικούς ἐπιστήμονες μέ τόν ὄρο «μετανεοτερικότητα», οἱ ἄνθρωποι δέν δέχονται τίς παραδεδομένες ἀξίες καί «ἔκλιναν γόνυ» σέ θεότητες-εἴδωλα, ὅπως τό χρῆμα, τό ἔθνος, ἡ ἐπιστήμη, τό ἐγώ τους.
Β΄ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
1. Ὄχι ἀνασφάλεια καί φόβος.
Ὁ Χριστιανός δέν νιώθει ἀνασφάλεια καί φόβο. Ἡ ἀνασφάλεια ὁδηγεῖ στό νά βλέπουμε τό διαφορετικό ὡς ἀπειλή. Ὁ φόβος μπροστά στό διαφορετικό ὁδηγεῖ στόν συμβιβασμό ἤ στήν ἐπιθετικότητα.
Σήμερα ἔχουμε πόλεμο πολιτισμῶν. Θά ἐπικρατήσει ὁ δυνατότερος πολιτισμός. Δυνατός πολιτισμός εἶναι αὐτός ποῦ ἀπαντᾶ σέ σύγχρονα ὑπαρξιακά προβλήματα.
2. Κέντρο τοῦ πολιτισμοῦ μας ὁ Θεάνθρωπος.
Ἀπέναντι στόν ὑλιστικό τρόπο ζωῆς τοῦ σύγχρονου δυτικοῦ πολιτισμοῦ πού προβάλλεται ἀπό τόν ἀνθρωποκεντρισμό, ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τόν Θεανθρωποκεντρισμό, δηλαδή τή ζωή μέ πρότυπο τόν Θεάνθρωπο Χριστό. Ὁ Θεάνθρωπος σώζει τόν ἄνθρωπο. Ὅλα μέσα στήν Ἐκκλησία εἶναι θεανθρώπινα π.χ. μουσική, τέχνη. Ἡ σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητας βιώνεται μέσα στήν Ἐκκλησία.
Ἀνθρωποκεντρικότητα εἶναι ὁ ἐγκλωβισμός στήν φθορά καί τό θάνατο.
Γιά νά πλησιάσω τόν ἀλλόθρησκο ὀφείλω νά γνωρίζω καί γιά τήν δίκη μου πίστη καί γιά τήν δίκη του.
Τά σημεῖα ἐπικοινωνίας μέ τό διαφορετικό εἶναι ἡ ἀποδοχή κι ὁ ἀλληλοσεβασμός.
3. Ἡ ἀπειλή γιά τόν χριστιανό εἶναι ἡ ἁμαρτία.
Ἀντίσταση στήν ἁμαρτία καί ἄμεση μετάνοια ὡς τρόπο ἀντιμετώπισης. Ἡ ἀντίσταση στήν ἁμαρτία καί ἡ ζωή τῆς μετάνοιας ἐξασφαλίζουν τήν δίκη μας ἀσφάλεια καί σταθερότητα. Ἡ συνήθεια τῆς ἁμαρτίας φθείρει κι ἀλλοιώνει τό φρόνημα τοῦ χριστιανοῦ. Προσπάθεια δικαιώσης τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ πάθους ὁδηγεῖ στήν περιθωριοποίηση. Στόν ἁμαρτωλό συμπεριφερόμαστε μέ φιλανθρωπία.
4. Παραμένουμε Ἕλληνες καί Ὀρθόδοξοι.
Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη δέν μπορεῖ νά ἀποκοπεῖ ἀπό τήν ταυτότητα τῶν Ἑλλήνων. Ἄρνηση τῆς Ὀρθόδοξης πίστης συνεπαγόταν καί τήν ἀπώλεια τοῦ ἐθνικοῦ φρονήματος.
Ὁ χριστιανός δέν ἐπιτίθεται οὔτε ὑποχωρεῖ. Πρότυπο σταθερότητας μας εἶναι οἱ Νεομάρτυρες, οἱ μάρτυρες, οἱ ἀσκητές καί οἱ ἥρωες τῆς πατρίδος.
Ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός δέν συμφωνεῖ μέ τήν αἵρεση καί τήν ἄλλη θρησκεία, σέβεται καί ἀγαπᾶ τούς αἱρετικούς καί τούς ἀλλόθρησκους.
Ὑπάρχει ἀνάγκη ὁμολογίας. Ἡ ὁμολογίας μας εἶναι σάν φῶς γι΄αὐτούς πού ἀναζητοῦν τήν ἀλήθεια.
Ὀρθόδοξοι παραμένουμε μέ : Ἀγώνα, ἐγκράτεια, γνώση, μελέτη, μετοχή στή μυστηριακή ζωή, ὑπακοή, ἀντίσταση, σταθερότητα, διάκριση, ὁμολογία, ἐπαγρύπνηση, προσευχή, ὑπερηφάνεια γιά αὐτό πού εἶμαι, ἀληθινή πίστη, προσπάθεια, βελτίωση, συνείδηση, μετάνοια, ἀγάπη, ἀνταπόκριση στίς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων, πλότητα, ἄμυνα, ταπείνωση.
5. Ἡ διαφορετικότητα εἶναι πρόκληση γιά ἀγάπη!
Ὁ ἄλλος δέν εἶναι ἀπειλή. Εἶναι πρόκληση γιά ἀγάπη καί καλύτερη γνωριμία μέ τόν ἄλλον.
Ὅπως μᾶς ἀποδέχεται ὁ Χριστός ἔτσι κι ἐμεῖς ἀποδεχόμαστε τούς συνανθρώπους μας.
Χριστιανισμός σημαίνει πνεῦμα ἀποδοχῆς καί ἀγάπης. Οἱ ἰδιαιτερότητες ἀντιμετωπίζονται μέ σεβασμό.
Ἡ ἀγάπη γιά τούς ἐχθρούς, κατά τόν Ἅγιο Σιλουανό τόν Ἀθωνίτη, εἶναι καί ἡ ἀγάπη γιά τούς ἀγνοοῦντες τόν Θεόν.
Ἡ ἀγάπη γιά τούς ἐχθρούς εἶναι τό κριτήριο Ὀρθοδοξίας.
Δέν ἀγαπᾶς; δέν πιστεύεις!
Ἀγαπῶ, ἄρα ὑπάρχω.
Ὁ χριστιανός δέν κρίνει, ἀλλά ὑπηρετεῖ τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ χριστιανός ἀγωνίζεται γιά τήν ἑξάλλειψη τῆς ἀδικίας, τῶν διακρίσεων καί τοῦ κοινωνικοῦ ρατσισμοῦ.