Τήν Κυριακή τοῦ “Τελώνου καί Φαρισαίου”, 21η Φεβρουαρίου τ. ἔ., πού γιά τήν Ἐκκλησία μας ἐκκινεῖ τό ἅγιο Τριώδιο, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ εὑρέθη στόν Ἱερό Ναό Ἁγίας Βαρβάρας Στρατωνίου, σύμφωνα μέ τό πρόγραμμα τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως. Τόν ὑπεδέχθη ὁ ταπεινός Ἐφημέριος τῆς Ἐνορίας Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Εὐθύμιος Μαρμαλίδης μέ τόν Πρόεδρο τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κ. Νικόλαο Ζαγοράκη καί τούς Δημοτικούς Συμβούλους κ. Κωνσταντῖνο Κατσαβαβάκη καί κ. Γεώργιο Γλυνιαδάκη ἐπικεφαλῆς τοῦ εὐλογημένου Λαοῦ τοῦ Στρατωνίου, περιοχῆς πού ζῆ καί βιοπορίζεται ἀπό τίς μεταλλευτικές δραστηριότητες στό πλούσιο ὑπέδαφος τῆς Χαλκιδικῆς. Τόν πλαισίωσαν ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Λεόντιος Καρίκας καί οἱ Ἱεροδιάκονοι π. Μελέτιος Τσόγκας καί π. Γεώργιος Κυριάκου.
Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος προέβαλε τήν ἀξία γιά τόν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς τῆς θεοδίδακτης ἀρετῆς τῆς ταπεινώσεως, πού εἶναι ἡ “δεσποτική ἐντολή καί στολή”, ἡ ὁποία συγκροτεῖ τήν οὐσία τῆς ὀρθόδοξης πνευματικῆς ζωῆς ὡς συνισταμένη καί περιεκτική ὅλων τῶν ἀρετῶν.
Ἡ μόνη ὀρθή τοποθέτηση τοῦ χριστιανοῦ ἀπέναντι στόν Θεό εἶναι ἐκείνη, εἶπε ὁ ὁμιλητής, πού ὑπέδειξε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός σάν ἐπεδήμησε στή ζωή κι ἔγινε κι ἄνθρωπος, ἔγινε ἡ “ἄκρα ταπείνωση”. “Μίκρινε” μόνος Του “πρός καιρόν” τή δόξα Του «κι ἔλαβε μορφή δούλου, γενόμενος ὅμοιος μέ τούς ἀνθρώπους. Καί κατά τό ἐξωτερικό φαινόμενο βρέθηκε σάν ἄνθρωπος, ἐνῶ πραγματικῶς δέν ἦταν μόνο ἄνθρωπος, ὅπως φαινόταν, ἀλλά ἦταν συγχρόνως καί Θεός. Καί ἐταπείνωσε τόν ἑαυτό Του γενόμενος ΥΠΗΚΟΟΣ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ, καί μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ, πού ἦταν ὁ πλέον ὀδυνηρός κι ἐπονείδιστος θάνατος» (Φιλ. Β΄ 7-8). Τό ὅτι ὁ Θεός ἔγινε δοῦλος καί “μίκρυνε” καί μέχρις ἐσχάτων ὑπήκουσε στό σχέδιο τοῦ Πατρός γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου, γεννάει στούς ἀνθρώπους τόν πόθο ν’ ἀπολέσουν τήν ψυχή τους ὑπέρ τοῦ ταπεινοῦ Θεοῦ!
Ταπείνωση, συνέχισε ὁ Δεσπότης, σημαίνει θυσία τῶν πάντων κι ἐπώδυνη κένωση. Αὐτή ὠθεῖ τόν ἄνθρωπο νά καταθέση μπροστά στόν Σταυρό ὁλόκληρο τό εἶναι του, καί τότε ἔξαφνα ὁ Χριστός σηκώνει ἀντί γιά μᾶς τή μοναξιά καί τήν καταθλιπτική βαρύτητα τῆς ζωῆς! Σάν ταπεινώνεται ὁ ἀπόγονος τοῦ Ἀδάμ, παύει νά θεωρῆ τόν ἑαυτό του κέντρο τοῦ σύμπαντος … Τό πᾶν αὐτοστιγμεί ἀνήκει στόν Θεό … Κι ὅπως λέει ὁ π. Π. Εὐδοκήμωφ, ἡ τέχνη τῆς ταπεινώσεως δέν εἶναι καθόλου τό νά γίνης τοῦτο ἤ ἐκεῖνο, ἀλλά νά εἶσαι ἀκριβῶς στό μέτρο πού σοῦ δόθηκε ἀπό τόν Θεό … Νά γνωρίζης τά ὅριά σου, νά εἶσαι “πτωχός τῷ πνεύματι” (Ματθ. ε΄ 3), συναισθανόμενος πώς ὅ,τι ἔχεις εἶναι “δῶρο Θεοῦ” (Ἐφεσ. Β΄ 8), ἀπό Ἐκεῖνον τά ἔλαβες κι ἄν καυχηθῆς γι’ αὐτό, σφετερίζεσαι δόξα πού ἀνήκει σέ Ἄλλον… Καί κατέληξε ὁ Σεβασμιώτατος: «Ἡ ἀλλαζονεία εἶναι ἡ αἰτία τῆς κρίσεως τοῦ πολιτισμοῦ μας, τῆς κρίσεως τῆς οἰκογενείας, τῆς παγκοσμίου οἰκουμενικῆς κρίσεως, τῆς κρίσεως πού σοβεῖ στήν ἀνθρώπινη ὄψη τῆς Ἐκκλησίας μας, τῆς κρίσεως δηλαδή τοῦ ἑαυτοῦ μας, τῆς κρίσεως τῆς ἐποχῆς μας. Καί τοῦτο γιατί ἡ ἀλλαζονεία εἶναι ἡ ἀρρώστια τῆς μετριότητος καί ἡ γελειοποίηση ἡ ἐπιεικέστερη τιμωρία γιά τούς νάνους πού τολμοῦν βλακωδῶς νά παριστάνουν τούς … γίγαντες»!
[widgetkit id=415]