Τήν Ε΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, 29η Μαρτίου τ. ἔ., ἡ Ἐνορία Ἁγίας Τριάδος Μοδίου ἑόρτασε πανηγυρικά τή μνήμη τοῦ Προστάτου της Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Μάρκου Ἐπισκόπου Ἀρεθουσίων, τῆς σημερινῆς δηλαδή Ρεντίνας τῆς Μακεδονίας μας. Τῶν πανηγυρικῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν τοῦ Ὄρθρου καί τῆς Θείας Λειτουργίας προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ, συνοδευόμενος ἀπό τόν Ἐφημέριο τῆς Ἐνορίας Οἰκονόμο π. Παναγιώτη Χαλιάζη, τούς Πανοσιολογιωτάτους Ἀρχιμανδρίτες π. Λεόντιο Καρίκα καί π. Νεκτάριο Ἐλευθεριάδη καί τόν Ἱεροδιάκονο π. Ἐφραίμ Τσόλη. Ὁ εὐλογημένος Λαός τοῦ Μοδίου προσῆλθε ὁμαδικῶς στήν ἑορτή, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Δήμαρχο Βόλβης κ. Διαμαντῆ Λιάμα, τούς Ἀντιδημάρχους κ. Γεώργιο Δεμερτζῆ καί κ. Νικόλαο Τσακίρη καί τόν Πρόεδρο τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κ. Ἀθανάσιο Κωστούδη.
Ὁ Σεβασμιώτατος στήν ὁμιλία του ἀνεφέρθη ἀρχικῶς στό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Μάρκου Ἐπισκόπου Ἀρεθουσίων, ὁ ὁποῖος ἔζησε κατά τήν ἐποχή τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καί μετέπειτα ἐμαρτύρησε ὑπέρ Χριστοῦ ἐπί Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου. Τό μεγάλο “ἁμάρτημα” τοῦ Ἁγίου, εἶπε ὁ Δεσπότης, ἦτο ὅτι μετέτρεψε ἕναν εἰδωλολατρικό Ναό σέ χριστιανικό. Ὁ διάδοχος τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, Ἰουλιανός ὁ Παραβάτης τόν συνέλαβε καί τόν ὑπέβαλε σέ φρικτά βασανιστήρια.Ἔρριπταν στίς πληγές του ἅλμη, τόν ἄλειψαν μέ μέλι στό σῶμα καί τόν προσέφεραν τροφή στίς σφῆκες …, μέχρι πού οἱ διῶκτες του εἰδωλολάτρες τόν ἐθαύμασαν καί ἔγιναν ὁμολογητές τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Ὁ Ἅγιος ὅμως ἐγνώρισε μαζί μέ αὐτούς, μένοντας ἄκαμπτος καί σταθερός στήν πίστη του, φρικτό θάνατο.
Λαμβάνοντας ἀφορμή ἀπό τό ἀγέρωχο μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Μάρκου, ὁ Σεβασμιώτατος ἐν συνεχείᾳ ἔκανε λόγο γιά τόν ἄνθρωπο τόν χαριτωμένο τῆς πίστεως πού καί βουνά ἀκόμα σείει καί μετακινεῖ μέ ἐφόδιο τήν πίστη στό ἐσφαγμένο Ἀρνίο. Βέβαια, συνέχισε ὁ Δεσπότης, ὅταν ἡ Ὀρθοδοξία μιλάη γιά πίστη, δέν ἐννοεῖ κάποιες θρησκευτικές πεποιθήσεις ἤ γνώσεις ἤ κάποια μεταφυσική ἰδεολογία• μιλάει γιά τό ὑπαρξιακό καί ὀντολογικό ἐκεῖνο καθολικό γεγονός, γιά τήν δυνατότητα σχέσεως κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. Ἡ πίστη εἶναι μιά δύναμη, κατά τόν Ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή, πού φέρνει σέ σχέση, ἤ μιά σχέση πού πραγματοποιεῖ τήν ὑπέρ φύση ἄμεση καί τέλεια ἕνωση τοῦ πιστεύοντος μέ τόν πιστευόμενο Θεό. Ἡ πίστη στήν Ἐκκλησία, συνέχισε ὁ ὁμιλητής, νοεῖται σάν τό μυστήριο τῆς καρδιᾶς πού φλέγεται ἀπό τήν ἀναζήτηση τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ, σάν τό ναί ἤ τό ὄχι τοῦ ἀνθρώπου στόν Θεό• εἶναι ἡ ἀποδοχή τοῦ Κυρίου πού πληρώνει τήν ὕπαρξη μέ εὐφροσύνη καί κρίνει τήν ἀλήθεια τῆς προσωπικῆς ζωῆς, δίδοντάς της περιεχόμενο. Εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, εἶναι μυστήριο πού κρύβεται στά σπλάχνα τοῦ Θεοῦ, πού ξεκινάει ἀπό τόν Θεό καί δωρίζεται σάν θεανθρώπινη ζωή στόν ἄνθρωπο μέ τόν σαρκωμένο Χριστό.
Στόν πατερικό κυρίως χῶρο, κατέληξε ὁ Δεσπότης, ἡ πίστη δέν ταυτίζεται μέ μιά καθώς πρέπει φιλολογία, οὔτε μέ μιά ἀνώδυνη ὁμολογία· ἐκδηλώνεται κυρίως ὡς κατάφαση στίς ἀρετές, ὡς ἁγιοζωή δηλαδή, καί πραγμάτωση τοῦ ἁγιοτριαδικοῦ τρόπου ζωῆς. Καί τελείωσε ὑπενθυμίζοντας σέ ὅλους τήν φράση τοῦ ἁγίου Διαδόχου Φωτικῆς: «Πίστη χωρίς ἔργα (:ἄεργος) καί ἔργο χωρίς πίστη (: ἄπιστον), μέ τόν ἴδιο τρόπο θά ἀποδοκιμασθοῦν. Γιατί ὀφείλει ὁ ἄνθρωπος πού ἐμφορεῖται ἀπό πίστη νά προσφέρη τ’ ἀληθινά πράγματα στόν Θεό…»!
[widgetkit id=267]
Τ
ό ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας στίς 6 ἡ ὥρα, ὁ Σεβασμιώτατος προέστη τοῦ Στ΄ Κατανυκτικοῦ Ἑσπερινοῦ στόν Ἱερό Ναό τῶν Ἁγίων Άναργύρων Ἀρναίας, πλαισιωμένος ἀπό τούς τρεῖς ἐφημερίους τῆς πόλεως Οἰκονόμους π. Ἀθανάσιο Κοῦκο, π. Κωνσταντῖνο Ἀγούλα καί π. Γεώργιο Τρικκαλιώτη.
Τό κήρυγμά του περιεστράφη καί ἑστιάσθη στό Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα τῆς Ε΄ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν ἀπό τό κατά Μᾶρκον Ἱερό Κείμενο, καί μάλιστα στήν φράση τοῦ Κυρίου μας τήν μεγαλειώδη: «Ὅς ἐάν θέλῃ γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων ὁ δοῦλος». Πρόκειται εἶπε γιά τήν καινούργια ἐντολή πού ἔφευγε ἐκείνη τή στιγμή ἀπό Θεανθρώπινο στόμα καί σκοπό εἶχε νά διαβεβαιώση τούς πάντες ὅτι ἡ μεγαλωσύνη καί ἡ δόξα δέν εὑρίσκονται στήν ἔπαρση καί τήν ἀλαζονεία, ἀλλά στήν ἁπλή διακονία καί ἐξυπηρέτηση τοῦ πλησίον.
Μεγάλος, κατέληξε ὁ ὁμιλητής, δέν εἶναι αὐτός πού ζαλισμένος ἀπ’ τά φωσφορίζοντα ὕψη ἕρπει καί σέρνεται γιά νά φθάση κορφές ἄπιαστες γιά σκουλήκια. Μεγάλος κι ἔνδοξος εἶναι ἐκεῖνος πού ἔχοντας δύναμη ἀετοῦ, κατεβαίνει οἰκειοθελῶς καί παίρνει στίς φτεροῦγες του τούς ἀδύναμους τῆς κοινωνίας γιά νά τούς φτάση στά δικά του μέτρα καί ὕψη, τά ὕψη τῆς θυσίας καί προσφορᾶς στόν “ἄλλο”. Ἡ μεγαλωσύνη μετριέται μέ τό δάκρυ τῆς θυσίας καί τό ὕψος τῆς ταπεινοφροσύνης, πού ξέρει νά διακονῆ!
{youtube}VIuYYfxG3KQ{/youtube}
[widgetkit id=268]