Τήν Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου, 4η Σεπτεμβρίου τ.ἔ., τήν λεγομένη Κυριακή τῶν μυρίων ταλάντων, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Θεόκλητος μέ τή συνοδεία του, ἀποτελουμένη ἀπό τούς Παν/τους Ἀρχιμ. π. Λεόντιο Καρίκα καί π. Κυριακό Χολέβα, καί τούς Διακόνους π. Ἐφραίμ Τσόλη καί π. Γεώργιο Κυριάκου, ἐπεσκέφθη τήν Ἱερά Μονή Ευαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Ὀλυμπιάδος, τῆς ὁποίας ἡ Ἀδελφότης μέ Καθηγουμένη τήν Χρυσοβαλάντη Μοναχή τόν ὑπεδέχθη μέ μεγάλη χαρά. Ἄλλωστε τό Μοναστήρι αὐτό, μαζί μέ τήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Κοσμᾶ Ἀρναίας, ἀποτελοῦν ἀπάνεμο λιμάνι πνευματικότητας γιά τήν Ἱερά Μητρόπολη καί τόπο ἡσυχασμοῦ καί ἀναπαύσεως γιά τόν Μητροπολίτη μας καί τόν Ἱερό μας Κλῆρο, πού τά λατρεύουν πραγματικά.
Μέσα σ’ αὐτό τό περιβάλλον ὁ Σεβασμιώτατος στό κήρυγμά του, ἀναλύοντας τήν περικοπή τῶν Ταλάντων, μίλησε γιά τήν ἀξία τοῦ “ἄλλου”, τοῦ ἀδελφοῦ, τοῦ ἀνθρώπου πού στέκεται δίπλα μας χωρίς ἐτικέττα, τοῦ διπλανοῦ, τοῦ ἐχθροῦ ἤ τοῦ φίλου, χάριν τοῦ ὁποίου ὁ Θεός κατέβηκε στήν γῆ.
Ὁ ὁμιλητής παρετήρησε, ὅτι τόν ἄνθρωπο ὁ Θεός τόν ἔπλασε πρόσωπο, τόν προίκισε μέ προσωπικότητα, προσδίδοντας προσωπικό χαρακτῆρα στήν ζηλευτή ὕπαρξή του. Ἐκεῖνο, λοιπόν, πού διαφοροποιεῖ τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη ἀπό κάθε μορφή ὑπάρξεως, εἶναι ἡ αὐτοσυνειδησία καί ἡ ἑτερότητα τοῦ ἀνθρώπου. Δηλαδή, ἀφ’ ἑνός μέν ἡ αὐτεπίγνωση τῆς ἀνθρώπινης ὑπάρξεως ὅτι εἶναι ἕνα ὄν μέ μοναδική ταυτότητα, πού τή διαφοροποιεῖ ἀπό κάθε ἄλλο ὄν, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἡ καθοριστική βεβαιότητα ὅτι κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἕνας μοναδικός, ἀνόμοιος καί ἀνεπανάληπτος χαρακτήρας, πράγματα πού καθορίζουν τήν ὕπαρξη καί τήν ἀξία του.
Μέ ἄλλα λόγια, συνέχισε ὁ Ἐπίσκοπός μας, ὅ,τι δίνει στόν ἄνθρωπο ζωή, εἶναι ἡ δυνατότητά του νά βρίσκεται ἀπέναντι σέ κάποιον ἤ κάτι, νά ἔχη ὅψη πρός κάποιον ἤ κάτι, νά εἶναι πρόσωπο. Ἡ ἐμπειρία τῆς σχέσεως μέ τόν ἄλλο, πρόσωπο μέ πρόσωπο, ἡ προσωπική ἀμεσότητα εἶναι ἀνθρώπινο προνόμιο. Νά γιατί ἡ ἐπικοινωνία μέ τούς ἄλλους εἶναι ζήτημα ζωῆς καί θανάτου, γιατί ἡ συνάντηση μέ τόν ἄλλον προσφέρει ἐμπειρίες αὐτοσυνειδησίας πού θεραπεύουν, πολλές φορές, τό ἴδιο τό ἄτομο πού προσφέρει καί ἀγαπάει…
Καί κατέληξε ὁ Σεβασμιώτατος: «Ἡ Ἐκκλησία κηρύσσει ὅτι ἀκριβῶς, ἐπειδή ὁ ἄλλος εἶναι ἀδύνατος ἤ ξένος ἤ τραυματισμένος κι ἴσως ἀρνητικός ἤ ἀντικοινωνικός τύπος, εἶναι ἀνάγκη νά κατανοηθῆ ἀπό κάποιον Σαμαρείτη πού θά σκύψη πάνω του σάν ἀδελφός. Ἄν ἦταν ἄγγελος ἤ ἅγιος, δέν θά εἶχε ἀνάγκη τή συναντίληψη καί κατανόησή μας. Ὁ ἄλλος εἶναι αὐτός πού εἶναι. Εἴμαστε ἀραγε σέ θέση νά τόν κατανοήσουμε ὅπως εἶναι; Γιά χάρη αὐτοῦ τοῦ ἄλλου, ὅπως ἦταν, ὅπως εἶναι, δέν ἦλθε ὁ Χριστός στή γῆ, δέν ἔρχεται καί γεννᾶται καί σταυρώνεται καί ἀνίσταται καί σήμερα μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία Του; Νά τί θά πῆ ἀνθρώπινο πρόσωπο, χάριν τοῦ ὁποίου τά σύμπαντα δημιουργήθηκαν καί γιά τό ὁποῖο ὁ Θεός ἔγινε περίγελως καί θυσία!»
[widgetkit id=516]