Παραθέτουμε τόν Πρόλογο ἀπό τό Ἡμερολόγιο τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ:
Ὅταν μιλάη κανείς γιά τήν ἀρχοντική Ἀρναία, τότε ὁ νοῦς του πηγαίνει ἀμέσως στήν καρδιά ἤ καλύτερα στήν ψυχή τοῦ εὐλογημένου αὐτοῦ τόπου πού εἶναι ὁ πάγκαλος Ἱερός Ναός τοῦ Ἁγίου Στεφάνου. Στό κόσμημα, στό παλλάδιο αὐτό πού ὕψωσε ἡ εὐλάβεια τῶν κατοίκων της ἀνά τούς αἰῶνες. Ζυμωμένος μέ μνῆμες, βρεγμένος μέ δάκρυα χαρᾶς καί λύπης, χτισμένος ἀπό τό ὑστέρημα καί τό περίσσευμα τοῦ ἔσω θησαυροῦ τῆς φύτρας τούτου τοῦ τόπου ἀγναντεύει μέσα ἀπ’ τούς αἰῶνες τή ρότα τοῦ καραβιοῦ τῆς Λιαρίγκοβης κι ἀρμενίζει κουβαλώντας στά κιτάπια του τό γλυκόπιοτο ρακί τῆς θύμησης.
Στό μεδούλι τῶν Ἀρναιωτῶν ἡ ταυτότητά του, ἡ εἰκόνα του ἀγκαλιασμένη μέ τήν ἱστορία καί τόν μύθο κεντάει μέ χρυσοκλωστή τό ὑφαντό τό πολύτιμο τῆς ὑπόστασης τῆς βουνίσιας λεβεντιᾶς τῆς Χαλκιδικῆς πού στάλαξαν σταγόνα σταγόνα σέ κρατήρα πολύτιμο τά ἑκάστοτε νειάτα της. Κι ἀνατριχιάζεις στή θωριά του καί δάκρυα πλημμυρίζουν τίς κόγχες τῶν ματιῶν… Κι ἐκεῖνοι οἱ χτύποι τοῦ ρολογιοῦ ἀπ’ τό λυγερόκορμο καμπαναριό του, λές κι ἀντανακλοῦν τούς χτύπους τῆς συνείδησης, τά σκιρτήματα τῶν ἀρτιγέννητων ἤ τόν ρόγχο τῶν ψυχορραγούντων βλαστῶν του, βλαστῶν πού ὁ Ὕψιστος φύτεψε στ’ ἁγιασμένα αὐτά χώματα.
Πάνω ἀπό τήν πρόσοψή του ἡ γραφίδα τοῦ χρόνου σέ μαρμάρινη ἐνεπίγραφη πλάκα περηφανεύεται ὅτι χτίστηκε τό 1812 γιά νά συνάξη ὅσους πιστεύουν, πίστεψαν καί θά πιστέψουν στόν Χριστό, γιά νά περιβάλη τό καντήλι τῆς Ὀρθοδοξίας διαχρονικά καί μέ τήν περίφημη πέτρινη τοιχοδομία του νά κρατήση τόν θησαυρό τοῦ Σταυροῦ ἀμόλυντο ἀπ’ τόν βάσκανο “ὀφθαλμό” καί τό “ξίφος” τῶν “βαρβάρων”….
Περνᾶς τό πρωΐ καί τό σήμαντρο τό ὀρθρινό σοῦ ψελλίζει: Ζῆ Κύριος ὁ Θεός! Περνᾶς τό μεσημέρι κι ὁ ἥλιος πού λούζει τήν τρίκλιτη ξυλόστεγη βασιλική του τόν πορφυρώνει μοναδικά, λές καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Ναζωραίου καί τή λαμπάδα της θέλει ν’ ἀνάψη! Τό δεῖλι μοσχοβολάει τό λιβάνι του σάν παραδείσου μύρο πολύτιμο καί τό βράδυ ἡ ἀνέσπερη κανδήλα τοῦ Ἱεροῦ Βήματός του κρατάει συντροφιά κι ἀναβλύζει ἐλπίδα σέ ἀποκαμωμένες ὑπάρξεις, ζωντανές καί κεκοιμημένες τοῦ χθές, τοῦ σήμερα, ποιός ξέρει ….
Τοῦτο τό τζοβαΐρι μάτι φθονερό τοῦ μισόκαλου Διαβόλου τό βράδυ τῆς ἀποφράδας Δευτέρας, 5ης Σεπτεμβρίου 2005, πυρπόλησε καί κραυγή πανελλήνια συντάραξε τήν οἰκουμένη. «Πῦρ κατάφαγε τόν Ἅγιο Στέφανο Χαλκιδικῆς». Κι ὁ Δεσπότης Νικόδημος, πρωτοκορυφαῖος θαρρεῖς χοροῦ ἀρχαιοελληνικοῦ Κληρικῶν τε καί λαϊκῶν, ἀρχόντων καί Λαοῦ πενθηφόρου, ὡς ἄλλος τραγικός Φιλοκτήτης ἐδείκνυε τά “ράκη” τοῦ ἱστορικοῦ παρελθόντος μέ οἰμωγές καί κοπετούς….
Μά νά πού ἡ ἀρχαιολογική σκαπάνη τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ ἀποκάλυψε τό θαῦμα: σκάβοντας καί ψάχνοντας γιά τήν καλή ἤ μή στατικότητα τῶν ἀπομειναριῶν τοῦ Ναοῦ ἀπό τήν πυρά, ἡ 10η Ἐφορεία Βυζαντινῶν Ἀρχαιοτήτων φέρνει στό φῶς κρυμμένες πτυχές τοῦ ἁγιασμένου αὐτοῦ χώρου. Τρεῖς παλιότεροι Ναοί Χριστιανικοί πού τά θεμέλιά τους ἦταν θαμμένα στό χῶμα τῆς λησμονιᾶς κάνουν τήν ἐμφάνισή τους μέ τήν βοήθεια τῆς ἀρχαιολογικῆς σκαπάνης. Παλαιοχριστιανική βασιλική χρονολογούμενη μέ ἀσφάλεια γύρω στό 400 μ.Χ. φανερώνει ὅτι μέ τό λαμπρό τοῦτο μνημεῖο ἀπό τότε ὁ Χριστός ὁμολογεῖται στή Χαλκιδική ὡς Σωτήρας καί Θεός! Ναΐσκος μικρῶν διαστάσεων τῶν μέσων βυζαντινῶν χρόνων ἀνάμεσα στόν 10ο καί τόν 11ο αἰῶνα, τίς φτεροῦγες τοῦ δικέφαλου ὑποδεικνύει τῆς Ρωμηοσύνης! Καί τρίτο νεώτερο οἰκοδόμημα τῶν μεταβυζαντινῶν χρόνων, δηλαδή τοῦ 16ου – 17ου αἰῶνος, κοσμημένο μέ τοιχογραφίες μεινεσμένες ὡς σπαράγματα μαρτυρεῖ ὅτι τό καντήλι τοῦ Γολγοθᾶ δέν ἔσβησε ποτέ στά ἱερά τοῦτα σκηνώματα!
Κι ἄρχισε ἀπ’ τήν ἑπομένη ἡμέρα ὁ μαραθώνιος τῆς ἀποκατάστασης … Κι ἀξιώθηκε ὁ ἄρχοντας ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ κι ἡ Ἀρναία μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀνθρώπων, ἀρχόντων καί χορηγῶν κοντά στά Χριστούγεννα τοῦ 2006 νά λειτουργήσουν καί πάλι τόν Πρωτομάρτυρα Διάκονο τοῦ Ὑψίστου!
Αὐτή ἡ πορεία τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, πορεία πού ταιριάζει στόν ἀπό τήν τέφρα ἀναγεννώμενο Ρωμηό, μᾶς σαγήνευσε ἀπό τήν πρώτη ὥρα πού πατήσαμε τό πόδι μας στήν Ἱερά Μητρόπολη. Μέσα ἀπό τούς εἰδικούς ὑαλοπίνακες τοῦ δαπέδου του ρουφώντας τήν ἱστορία, τούς δεκαπέντε τάφους ἀπό τήν παλαιοχριστιανική ἐποχή καί τίς μεταγενέστερες χρονολογικές περιόδους ψηλαφώντας ἐκστατικά, νοιώσαμε τό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ καί ἀπολαύσαμε τό “τσαγανό” τοῦ Ρωμηοῦ! Κι εἴπαμε τό ἐφετινό ἡμερολόγιο νά τ’ ἀφιερώσουμε στή λαμπρότητά του. Γιά τοῦτο κι ἀναθέσαμε στόν ἱστορικό τῆς Ἀρναίας καί ἐκλεκτό ἀδελφό κ. Δημήτριο Κύρου, πού γνωρίζει καλά τόν Ἅγιο Στέφανο, νά ἐπιμεληθῆ τήν ἔκδοση αὐτή. Τόν εὐχαριστοῦμε γι’ αὐτό καί ἐπευλογοῦμε τούς κόπους του.
Εὐχόμαστε ὁ Νέος Χρόνος νά εἶναι γεμᾶτος ἀπό Χριστό. Εὐχόμαστε ὁ Μάρτυρας τοῦ Γολγοθᾶ Κύριός μας νά ἀποκαταστήση ἔτι περαιτέρω τό μεγαλεῖο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου καί ἀσπαζόμενος ὅλους ἀπό μέσης καρδίας ἀνακράζομε: Εὐλογητός ὁ Θεός! Εὐλογημένο κι ἐπλιδοφόρο τό 2015.
Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης πάντων ὑμῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου
ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ