Τήν 16η Ὀκτωβρίου 2016, Δ΄ Κυριακή Λουκᾶ,τήν λεγομένη τοῦ Σπορέως, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Θεόκλητος συνοδευόμενος ἀπό τόν Παν/το Ἀρχιμ. π. Λεόντιο Καρίκα καί τούς Διακόνους π. Μελέτιο Τσόγκα καί π. Γεώργιο Κυριάκου, ἐπεσκέφθη τήν Ἐνορία Ζωοδόχου Πηγῆς (πρώην Ἁγίου Δημητρίου) Νέων Καλινδοίων (Καλαμωτοῦ), ὅπου διακονεῖ προσωρινῶς ὡς ἄμισθος Ἐφημέριος ὁ Αἰδ. Οἰκ. π. Νικόλαος Ματθαίου, ἐκπαιδευτικός στόν ἰδιωτικό τομέα, καθότι ὁ τακτικός Ἐφημέριος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί διδάσκαλος Οἰκ. π. Δημήτριος Δουμπρής λόγω ἀσθενείας ἀδυνατεῖ νά ἐξυπηρετήση τήν Ἐνορία.
Τόν Σεβασμιώτατο ὑπεδέχθησαν ὁ Ἀντιδήμαρχος Δήμου Ἀριστοτέλη κ. Χαράλαμπος Λαζαρίδης καί ὁ Πρόεδρος τῆς Τοπικῆς Κοινότητος κ. Ἰωάννης Ἀποστολίδης, ἐπικεφαλῆς τοῦ εὐλογημένου Λαοῦ τοῦ Καλαμωτοῦ.
Ὁ Σεβασμιώτατος στήν ὁμιλία του ἑστίασε στή σπορά τοῦ λόγου στήν Ἐκκλησία μας, κεντρικό θέμα τῆς Εὐαγγελικῆς Περικοπῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων τῶν συγκροτησάντων τήν Ζ΄ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενική Σύνοδο (787 μ.Χ.), πού ἀναστήλωσε τίς ἅγιες Εἰκόνες. Διευκρίνισε ὁ ὁμιλητής ὅτι στά τόσες χιλιάδες χρόνια πού ὁ ἄνθρωπος ζῆ πάνω στή γῆ ἀφουγκράστηκε τόν Θεό νά ὁμιλῆ «πολυμερῶς καί πολυτρόπως» (Ἑβρ. α΄ 1) στό πλάσμα του, γιά νά τό καλέση σέ μετοχή τῆς μακαριότητάς Του. Ἀποκαλύφθηκε διά μέσου τῶν αἰώνων, ὁδήγησε τόν Λαό Του, τόν πῆρε ἀπ’ τό χέρι σεβόμενος τήν ἐλευθερία του, καί τόν ποδηγέτησε ἀπό ἀλήθεια σέ ἀλήθεια. Ἦταν ὅμως πάντοτε ὁ ἴδιος Θεός καί τό μήνυμά Του διαχρονικῶς πάντοτε τό ἴδιο.
Ἡ Ἐκκλησία ἀκολουθῶντας τό μήνυμα αὐτό γνωρίζει κατά τή θεία Λατρεία της δύο κέντρα πού συνθέτουν τήν ὅλη παρουσία τοῦ Κυρίου μας στόν κόσμο: Τό ἕνα στήν Σύναξη τῶν πιστῶν, τό ἄλλο στήν Ἁγία Τράπεζα. Τό πρῶτο κέντρο τῆς Θείας Λειτουργίας, λοιπόν, εἶναι ἡ ἀκρόαση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τοῦ κηρύγματος, δηλαδή ὁ Λόγος· καί τό δεύτερο κέντρο ἡ Ἁγία Τράπεζα, τό Εὐχαριστιακό τραπέζι, δηλαδή τό Μυστήριο. Στήν Ἐκκλησιαστική Παράδοση, γράφει ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, ἀκριβῶς στήν ἀδιάκοπη σχέση τοῦ Λόγου καί τοῦ Μυστηρίου, φανερώνεται ἡ οὐσία τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἐνσαρκώσεως τοῦ Λόγου πού πραγματώνεται μέσα στόν χῶρο καί στόν χρόνο. Τό Ἱερό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὡς συστατικό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, ἀποκομμένο ἀπ’ τόν Λόγο κινδυνεύει νά γίνη ἀντιληπτό σάν μαγεία, σάν μυστικομαγική τελετή, δυστυχῶς· ἀλλά καί ὁ Λόγος, δηλαδή τό κήρυγμα, χωρίς τό Ἱερό Μυστήριο, τήν Εὐχαριστία, ἀπειλεῖται νά ὁδηγηθῆ σέ κοσμική σοφία, σέ ἀνθρωπομήνυμα, σέ φιλοσόφημα καί ἰδεολόγημα, χωρίς ζωή καί ἀνάσταση, σέ λόγο γυμνό κάποιου σπουδαστηρίου. Γι’ αὐτό καί ἡ Ὀρθοδοξία τήν ἀκρόαση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τό κήρυγμα τό ἀπολαμβάνει καί τό βιώνει εὐχαριστιακά μέσα στή Θεία Λειτουργία· ἐπιβεβαιώνει, δηλαδή καί ἐπαληθεύει τή Ζωή, τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Λόγου πού ἀκροάστηκε ἀπό τά “συγγράμματα” τῶν Προφητῶν καί τά “ἀπομνημονεύματα” τῶν Ἀποστόλων –κατά τόν Ἅγιο Ἰουστίνο τόν Φιλόσοφο καί Μάρτυρα (150 μ.Χ.)– μέσα ἀπό τό Ἅγιο Ποτήριο, γευόμενη “Χριστόν καί τοῦτον Ἐσταυρωμένον καί Ἀναστάντα”, καθώς ψάλλει ἀπό τό Ἱερό Ψαλτήρι “γεύσασθε καί ἴδετε ὅτι Χριστός ὁ Κύριος…”.
Καί κατέληξε ὁ Σεβασμιώτατος· «Τό κήρυγμα εἶναι χάρισμα ἁγιοπνευματικό, εἶναι διακονία “ἐμπεπιστευμένη” στήν Ἐκκλησία, πού δόθηκε στήν Ἐκκλησία καί βρίσκει τήν ἐκπλήρωσή του στή Σύναξή της· δέν εἶναι κήρυγμα ἐπί τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλά κήρυγμα τοῦ ἴδιου τοῦ Εὐαγγελίου πού κανείς δέν μπορεῖ νά δεχθῆ χωρίς τό χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι διακονία τῆς ὅλης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία “δέν ἔλαβε τό πνεῦμα τό ἐμπνεόμενο ἀπ’ τή σοφία τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσμου αὐτοῦ, ἀλλά ἔλαβε τό χάρισμα τοῦ Πνεύματος πού προέρχεται ἀπ’ τόν Θεό, καί τό ὁποῖο μᾶς δόθηκε γιά νά γνωρίσουμε ἐκεῖνα πού χαρίστηκαν σέ μᾶς ἀπ’ τόν Θεό” ( Α΄ Κορ. β΄ 12)! Λοιπόν, Ἐκκλησία χωρίς Λόγο, χωρίς κήρυγμα, εἶναι Ἐκκλησία χωρίς Χριστό, εἶναι Ἐκκλησία νεκρή, γιατί εἶναι Ἐκκλησία βουβή!!!»
[widgetkit id=528]