Τήν Παρασκευή 6η Μαρτίου τ. ἔ., ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ, σύμφωνα μέ τό πρόγραμμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, στίς 6 τό ἀπόγευμα προέστη τῆς Ἀκολουθίας τῶν Β΄ Χαιρετισμῶν τῆς Θεοτόκου στόν ἱστορικό Ἱερό Ναό τῆς Παναγίας τῶν Νέων Ρόδων, ὅπου θησαυρίζεται ἡ ἐκ Σκουπίων Προποντίδος περίπυστος εἰκόνα τῆς Βρεφοκρατούσης Θεομήτορος, τήν ὁποία ὡς θησαυρό ἀνεκτίμητο οἱ πρόσφυγες τοῦ 1922-1923 ἔφεραν μαζί τους γιά νά τήν ἐνθρονίσουν στήν νέα τους πατρίδα ὡς Προστάτιδα καί καταφύγιο σεπτό. Τόν Σεβασμιώτατο πλαισίωσαν οἱ ἐφημέριοι τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Βαρθολομαῖος Χατζόγλου καί Οἰκονόμος π. Ἰωάννης Ἀγγελίδης καί ὁ Διάκονος π. Ἐφραίμ Τσόλης.
Στήν ὁμιλία του ὁ Σεβασμιώτατος παρετήρησε ὅτι ἡ Β΄ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Θεοτόκου (Οἶκοι Η ἕως καί Μ) ἀναφέρεται καί ὑμνολογικά ἑρμηνεύει τό κοσμοσωτήριο γεγονός τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ποιμένες, ἀστέρας, Μάγοι καί ἡ φύσις ὁλόκληρη μαζί μέ τόν ἄνθρωπο ἐμφαίνονται προσκυνητές τοῦ Θείου μεγαλείου πού κορυφώνεται στή Φάτνη. Τά οὐράνια συναγάλλονται μέ τή γῆ καί τά ἐπίγεια συγχορεύουν μέ τούς οὐρανούς ἐμπρός ἀπό τή θέα τοῦ κραταιοῦ Ἄνακτος, πού ὡς θεῖο Βρέφος ἁγιάζει τήν Οἰκουμένη. Ἡ δέ Θεοτόκος, τό ἀνοικτήριον τῶν θυρῶν τοῦ Παραδείσου, ἐνδεδυμένη θεία δόξα προβάλλεται ὡς ἡ αἰτία καί ἡ πηγή τῆς χαρᾶς τοῦ κόσμου.
Ἀπαντῶντας ὁ ὁμιλητής στό γιατί ἡ Ἐκκλησία μας ἐν μέσῃ Μεγάλῃ Τεσσαρακοστῇ καί πρό τοῦ Πάθους τοῦ Κυρίου μας προβάλλει τό γεγονός τῆς Σαρκώσεώς Του, εἶπε ὅτι ἐπιθυμεῖ ἡ Ὀρθοδοξία δι’ αὐτοῦ τοῦ κηρύγματος νά διασαλπίση ὅτι Αὐτός πού ἀνῆλθε στόν Σταυρό ἑκουσίως καί Ἀνέστη εἶναι ὁ σαρκωμένος τέλειος Θεός, τό δεύτερο Πρόσωτο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ πού κατεδέχθη καί ἔγινε καί ἄνθρωπος τέλειος, ἐν χώρῳ καί χρόνῳ, δανειζόμενος τήν ἀνθρώπινη σάρκα ἀπό τήν Ἀειπάρθενο Μαρία καί Θεοτόκο χάριν τῆς ἀπολυτρώσεως τοῦ Ἀδαμιαίου Γένους. Τό πραγματικό καί ἀναμφισβήτητα ἱστορικό γεγονός τῆς Γέννας τοῦ Χριστοῦ κηρύσσει ἡ Ἐκκλησία μας, γιά ν’ ἀπαντήση στήν αἵρεση ὅτι πραγματικά ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος καί ταπεινώθηκε καί σμίκρυνε γιά λίγο τή δόξα Του καί τό μεγαλεῖο Του, ὥστε νά συνδοξάση – ἀνεβαίνοντας μέ τήν Ἀνάληψή Του στόν Πατέρα Του – ὅ,τι προσέλαβε, ὁλάκερη τήν ἀνθρώπινη φύση καί νά τήν ἀναπλάση προσδίδοντάς της ἀθανασία καί αἰωνιότητα.
Βεβαίως, κατέληξε ὁ Δεσπότης, “τό Σωτήριο τοῦ Θεοῦ”, τόν Κύριο, στά χέρια Της βαστάζει ἡ βρεφοκρατοῦσα Παναγία, ὡς Θρόνος λαμπρός καί πάναγνος, ὡς Ἄνασσα τοῦ παντός καί ἱερό καταφύγιο τοῦ κόσμου. Τιμῶντας, λοιπόν, καί χαιρετίζοντας τήν Θεοτόκο, τόν Σαρκωθέντα, Παθόντα, Ταφέντα καί Ἀναστάντα Κύριο, δοξολογοῦμε καί προσκυνοῦμε, πρό τῆς ὁδοῦ τοῦ Μαρτυρίου Του!
[widgetkit id=251]