Τήν Ἀκολουθία τοῦ Α΄ Νυμφίου ἐτέλεσε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Θεόκλητος, συμφώνως μέ τό Πρόγραμμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, στόν πανέμορφο Ἱερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Παλαιοχωρίου, πλαισιούμενος ἀπό τόν Πανοσ. Ἀρχιμ. π. Ἰγνάτιο Ριγανᾶ, Γεν. Ἀρχ. Ἐπίτροπο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως καί Προϊστάμενο κατ’ ἀνάθεση τῆς Ἐνορίας αὐτῆς, τόν Πανοσ. Ἀρχιμ. π. Σπυρίδωνα Τόψη, τόν Πανοσ. Ἀρχιμ. π. Νικόδημο Δράκο καί τόν Ἱερολογιώτατο Διάκονο π. Γαβριήλ Καλατζῆ, πού ἐφημερεύουν στόν Ἱερό αὐτό Ναό καί εἶναι ἀδελφοί τῆς Μοναστικοῦ Οἴκου τῆς «Παναγίας χαρᾶς τῶν θλιβομένων» στήν ὁμώνυμη Κωμόπολη.
Μέσα σ’ ἕνα Ναό πού ἔλαμπε ὁλόκληρος ἀπό τάξη καί εὐπρέπεια καί καταστόλιστος ἀπό τά λουλούδια τῆς ἀγαπώσης τόν Κύριο ψυχῆς τῶν Παλαιοχωρινῶν, προνοίᾳ τοῦ π. Ἰγνατίου, ἐψάλη ἡ Ἀκολουθία κατανυκτικώτατα καί μέ τήν τάξη πού ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία μας, κατάμεστο ἀπό τόν Λαό τοῦ Θεοῦ καί μέ γεμᾶτα λαμπρότητα τά Ψαλτήρια του ἀπό τούς ἐνοριακούς μουσικολογιώτατους Ἱεροψάλτες.
Σέ μικρή του ὁμιλία ὁ Σεβασμιώτατος παρετήρησε ὅτι ἡ Ἀκολουθία τῶν Νυμφίων δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μιά συνάντηση τοῦ πιστοῦ Λαοῦ μέ τόν Ἀμνό τοῦ Θεοῦ πού πορεύεται ἑκουσίως στό Πάθος χάριν τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου, διακονῶντας ἔτσι τόν ἄνθρωπο στούς αἰῶνες. Καί σ’ αὐτή τή συνάντηση γυρεύει ὁ Θεῖος Ραββί νά εἶναι ἔμφορτοι οἱ ἀκόλουθοι τοῦ Σταυροῦ Του, ἑκουσίως βεβαίως, μέ τό ἴδιο πνεῦμα τῆς διακονίας καί τῆς ταπείνωσης πού δίδαξε ἀπό τό ὕψος τοῦ Γολγοθᾶ στούς λαούς. Ποιά εἶναι ἡ συμβουλή Του, ποιά εἶναι ἡ παρακαταθήκη Του; «Ὅς ἄν θέλῃ γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος»! Αὐτή εἶναι ἡ ἐπαναστατική ἐντολή Του! “Τά μεγαλεῖα νά φοβᾶσαι ὦ ψυχή…”, τήν ἑρμηνεύει ὁ Ἀλεξανδρινός Κωνσταντῖνος Καβάφης. Καί τί σημείνει; Πώς ἡ δόξα καί τό μεγαλεῖο δέν βρίσκονται στά διαμάντια τοῦ στέμματος, στήν ἔπαρση καί στήν οἴηση-ἀλαζονεία τῆς Ἐξουσίας, ἀλλά στόν ἡρωϊσμό τῆς διακονίας “τοῦ ἄλλου”, ὅποιος κι ἄν εἶναι ὅπως κι ἄν λέγεται.
Τελειώνοντας ὁ Δεσπότης παρατήρησε: «Ἀλλοίμονο στίς κοινωνίες πού δέν ξέρουν τί σημαίνει διακονία, ἀλλοίμονο στούς λαούς πού δέν ἔχουν στυλοβάτες τῶν κοινωνικῶν οἰκοδομημάτων ἀνθρώπους φορτωμένους μέ Σταυρό, ἀλλοίμονο στούς λαούς πού δέν ξέρουν νά ἀνασύρουν τούς μεγάλους ἀπό τά σπήλαια τῆς ταπείνωσης πού κρύβονται! Τότε ὁ οἱοσδήποτε κοινωνικός παφλασμός θά φέρη στήν ἐπιφάνεια τῆς ἀφρισμένης κοινωνικῆς θάλασσας ἀριβίστες, πνευματικά στείρους καί ἄχρηστους καί ἐλαφρούς φελλούς, σκουπίδια τῆς σαπισμένης κοινωνικῆς νομενκλατούρας, πού δέν ξέρει τίποτε ἄλλο ἀπό τό νά κράζη “δοξάστε με!”».
[widgetkit id=602]
