Τήν Κυριακή 12η Μαρτίου τ.ἔ., Β΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, σύμφωνα μέ τό πρόγραμμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Θεόκλητος ἀκολουθούμενος ἀπό τόν Διάκονο π. Γεώργιο Κυριάκου καί τόν Παν/το Ἀρχιμ. π. Λεόντιο Καρίκα, ἐπεσκέφθη τήν Ἐνορία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Γαλατίστης καί προέστη τοῦ Ὄρθρου καί τῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ Μεγ. Βασιλείου, συμπαραστατούμενος ἀπό τούς Ἐφημερίους τῆς Κωμοπόλεως Αἰδ/τους Οἰκ. π. Γεώργιο Σκονδράνη καί π. Ἀργύριο Καραμόσχο.
Ὁ φιλόχριστος Λαός τῆς Γαλάτιστας προσῆλθε γιά νά λάβη τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Δήμαρχο Πολυγύρου κ. Ἀστέριο Ζωγράφο, τόν Ἀντιδήμαρχο κ. Ἀλέξανδρο Λακρό, τόν Πρόεδρο τοῦ Δημ. Συμβουλίου κ. Ἰωάν. Σιμώνη καί τόν Πρόεδρου τοῦ Τοπ. Συμβουλίου κ. Ἐμμαν. Σειρᾶ.
Ὁ Σεβασμιώτατος στήν ὁμιλία του ἀναφερόμενος στήν εὐαγγελική περικοπή τοῦ Παραλύτου τῆς Καπερναούμ, ἀνέλυσε διεξοδικά τή φράση τοῦ Κυρίου μας πρός τόν Παραλυτικό: «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Μαρκ. β΄ 5). Δηλαδή, ἀναφέρθηκε καί παρουσίασε τήν θέση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἀπέναντι στό γεγονός ἁμαρτία.
Κατ’ ἀρχήν ἀνεγνώρισε ὅτι γιά τόν σημερινό ἄνθρωπο καί δή τόν δυτικοευρωπαῖο Ρωμαιοκαθολικό καί Προτεστάντη τό γεγονός “ ἁμαρτία ” προσεγγίζεται συμβολικά, νομικίστικα ἤ δικανικά. Θεωρεῖται σάν μιά παράβαση τῆς ἀπαγορευτικῆς θείας ἐντολῆς πού καθόριζε τή θέση τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο καί ἡ ὁποία συνεπάγεται τήν θεία ὀργή καί ἀπαιτεῖ τήν ἱκανοποίηση τῆς θείας διακαιοσύνης. Τίποτε ἄλλο! Στήν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα ἁμαρτία σημαίνει συγκλονισμός καί πτώση τοῦ ἀνθρώπου κάτω ἀπό τό εἶναι του, ἀπό τή θεία ζωή καί δόξα, ἀπό τόν δρόμο καί τήν κλήση πρός τήν τελειότητα. Ἁμαρτία κατά τούς ἁγίους Πατέρας εἶναι ἡ κακή ἀλλοίωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ὁ τραυματισμός, ἡ ἐξασθένιση καί ἡ μόλυνση τοῦ ἀρχικοῦ εἶναι, ἡ εἴσοδος τοῦ “παρά φύσιν” στήν ἀνθρώπινη ζωή, ἡ ἔκπτωση ἀπό τήν “κατά φύσιν” ὕπαρξη στήν “παρά φύσιν” ἀτομικότητα.
Ἡ ἁμαρτία συνέχισε ὁ ὁμιλητής εἶναι ἄρνηση ἀπό μέρους τοῦ ἀνθρώπου τῆς φυσικῆς του ροπῆς, ἄρνηση στήν κλήση τοῦ Θεοῦ γιά προσωπική κοινωνία καί ἕνωση μαζί Του. Εἶναι ἡ βεβήλωση τῆς ἀγαπητικῆς σχέσεως Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ἡ ἀπόρριψη τῆς κοινωνίας ζωῆς, ἡ ἄρνηση τῆς προσφερομένης θεαγάπης. Πρόκειται γιά ἀστοχία, ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου νά ὁλοκληρωθῆ καί νά τελειωθῆ στή σχέση κοινωνίας του με τόν Θεό• ἀστοχία-ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου στόν προορισμό του, δηλαδή στόν ἁγιασμό καί στή θεώση. Εἶναι ἐσφαλμένη καί ἀλόγιστη κίνηση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ πλάνη, τό ἄλογο καί παράλογο, ἡ κακή καί διεφθαρμένη προαίρεση καί ἐπιθυμία. Τελικά ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ κακή χρήση, ἡ κατάχρηση ἤ παράχρηση τῆς ἐλευθερίας, ἡ παράχρηση τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς καί τοῦ κόσμου. Αὐτό σημαίνει προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νά ἱδρύη παρά τόν Θεό ἤ χωρίς τόν Θεό μιά αὐτόνομη πραγματικότητα ἤ αὐτοκρατορία, πού τελικά ὁδηγεῖ τήν ὕπαρξη στήν τραγικότητα τῆς διασπάσεως καί τοῦ χωρισμοῦ ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς, τόν Θεό. Εἶναι μιά πράξη χωρίς τόν Θεό ἤ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, μιά ἄρνηση τοῦ Θεοῦ. Τό ναί στόν διάβολο καί τό ὄχι στόν Θεό. Τελικά ἡ ἁμαρτία καταντάει αὐτοτιμωρία, αὐτοκαταδίκη, αὐτοεγκλεισμός τοῦ ἀνθρώπου στή μοναξιά καί τό ἀδιέξοδό του, εἶναι αὐτοπαράδοση στόν θάνατο, εἶναι ἡ ἴδια ἡ κόλαση μέσα μας.
Τέλος ὁ ὁμιλητής παρουσίασε τήν πατερική θεολογία ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι φοβερό πρᾶγμα καί βιώνεται ὡς βαρύτατη ἀρρώστια τῆς ψυχῆς, βιώνεται ὡς θάνατος τῆς ζωῆς τῆς πλασμένης γιά τήν ἀθανασία καί γι’ αὐτήν ταιριάζει τό πένθος καί ὁ ἀκατάπαυστος θρῆνος. Ἐπεσφράγισε δέ τό κήρυγμά του μέ τή φράση τοῦ Ἁγίου Ἰωάνου τοῦ Χρυσοστόμου: «Τά πλείονα τῶν νοσημάτων, ἐξ ἁμαρτημάτων ἐστί ψυχικῶν», δηλαδή τά περισσότερα ὀφείλονται στά ἁμαρτήματα τῆς ψυχῆς, κάτι πού σοβαρά πρέπει νά προσέξη ὁ σημερινός κόσμος καί δή ὁ χριστιανικός κόσμος…
[widgetkit id=582]