Τήν Τετάρτη 22α Μαρτίου τ.ἔ. στίς 6 τό ἀπόγευμα, ἐτελέσθη στόν Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Ἐνδόξου Νεομάρτυρος Ἀκυλίνης στό Ζαγκλιβέρι ἡ Δ΄ κατά σειρά Ἑσπερινή Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία τῶν Τιμίων Δώρων, κατά τό πρόγραμμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, τῆς ὁποίας προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Θεόκλητος ἀκολουθούμενος ἀπό τόν Διάκονο π. Ἐφραίμ Τσόλη.
Τόν Ἱερό Ναό, ὁ ὁποῖος θησαυρίζει ἐντός του τά μυρίπνοα Ἱερά Λείψανα τῆς Ἁγίας Ἐνδόξου Νεομεγαλοπαρθενομάρτυρος Ἀκυλίνης τῆς Ζαγκλιβερινῆς, καταλλήλως εὐπρεπισμένο ἀπό τόν Ἐφημέριό του Αἰδ/το Οἰκ. π. Ἀθανάσιο Κοῦκο, ἐπλήρωσε ὁ ζαγκλιβερινός Λαός, τιμῶντας τήν συντοπίτισσα Ἁγία του, προετοιμαζόμενος στήν πορεία πρός τό Πάθος τοῦ Κυρίου, ἐν τῷ μέσῳ τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Στό κέντρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί κάτω ἀπό τόν ραδινό τροῦλλο του, δημιουργήματα τοῦ ἀειμνήστου Ἱερέως π. Ἀναστασίου Θεολόγου, ἐδέσποζε ὁ Τίμιος Σταυρός τοῦ Κυρίου, περιβεβλημένος ἀπό τά “λυπηρά” καί τά εἰσοδικά πού ἐφώτιζαν τό μεγαλεῖο Tου κάτω ἀπό τό χθαμαλό φῶς τῶν κανδηλῶν τῆς Προηγιασμένης.
Στήν ὁμιλία του ὁ Ἐπίσκοπός μας, ἐπιλέγοντας ὡς θέμα τήν ἑβδομάδα τῆς Σταυροπροσκυνήσεως πού ἡ Ἐκκλησία μας ἐνέταξε σοφῶς στήν πορεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἀνέλυσε τό νόημα τοῦ σωτηριώδους Πάθους καί τοῦ ἑκουσίου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας, λαμβάνοντας ἀφορμή ἀπό τό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο πού διασαλπίζει πώς ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ σημαίνει ἀγαπητική κένωση τοῦ Ἰδίου τοῦ Θεοῦ χάριν τοῦ πλάσματός Του, δηλαδή τοῦ πεσμένου ἀδαμιαίου γένους· «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωαν. γ΄ 16).
Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, εἶπε ὁ Δεσπότης, ἐκφράστηκε γιά πρώτη φορά στόν κόσμο κατά τή δημιουργία τοῦ σύμπαντος καί ἰδίως κατά τή θαυμαστή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου. Τά σύμπαντα, τά πλήθη τῶν γαλαξιῶν καί ὁ κόσμος ὁλάκερος, ὅπως καί ὁ Ντοστογιέβσκυ στούς “Ἀδελφούς Καραμάζωφ” τό σημειώνει, εἶναι ἀπόδειξη ὅτι ὁ Θεός εἶναι Πατέρας καί ὡς Πατέρας ἐκφράζεται ἀγαπητικά μέ τήν δημιουργία τοῦ ὑλικοῦ καί πνευματικοῦ κόσμου διά τοῦ Υἱοῦ Του, διά τοῦ ὁποίου καί δημιούργησε τά πάντα καί δή τόν ἄνθρωπο ὡς κορωνίδα τῆς ὑλικοπνευματικῆς Δημιουργίας, κοινῇ τῇ τῶν Τριῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀποφάσει (“ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ’ ὁμοίωσιν” [Γεν. α΄ 26]). Ἄλλωστε ὁ Ἰωάννης διευκρινίζει ὅτι “ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί” (Α΄ Ἰωαν. δ΄ 8). Δέν γράφει ὁ Ἰωάννης ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἐκεῖ πού ὑπάρχει ἀγάπη, ἤ ὅτι ὁ Θεός εἶναι σάν τήν ἀγάπη, ἀλλά κηρύσσει μέ παρρησία ὅτι ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη, ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἡ αὐτόρριζα τῆς ἀγάπης καί ἐκφράζεται ὡς ἀγάπη μέσῳ τῶν πλασμάτων Του.
Ζήτησε ἀπό τόν ἄνθρωπο ὁ Γιαχβέ ἀγαπῶντας καί τηρῶντας τό θέλημά Του νά μιμηθῆ τή Θεία Φύση, τόν Θεό τόν Ἴδιο νά μιμηθῆ ὁ ἄνθρωπος καί κοινωνῶντας τοῦ Θείου Μεγαλείου, νά μετάσχη τό ἀδαμιαῖο γένος στή ζωή τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ του, συνέχισε ὁ Μητροπολίτης μας. Ἀρνηθήκαμε αὐτή τή θεοδίδακτη ὁδό καί φτιάξαμε τήν πτώση, δηλαδή ἀρνηθήκαμε τόν προορισμό μας καί ξαστοχήσαμε στόν δρόμο μας, προχωρῶντας ἀπό ἀλογία σέ ἀλογία, ἀπό τήν κατάχρηση τῆς ἐλευθερίας μας στήν παράχρηση καί κατάχρηση καί διαστροφή τῆς ζωῆς. Καί ἐνῶ αὐτά συμβαίνουν παρεμβαίνει ὁ Ἁγιοτριαδικός Θεός διά τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ δευτέρου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος καί διακονεῖ τόν ἄνθρωπο ἀρχιερατικά, ταπεινώνοντας καί κενώνοντας τόν Ἑαυτό Του, καί γίνεται ὁ Θεός περίγελως ἐπάνω στόν Σταυρό γιά νά δώση τό ματωμένο χέρι Του στόν νεκρό Ἀδάμ πού κειτόταν νεκρός θρηνῶντας στόν ταφο του καί νά τόν συνεγείρη ἀπό τά παραπτώματα, κατά τόν Παῦλο, καί νά τόν ὑψώση καί νά τόν ζωοποιήση μέ τήν Ἀνάστασή Του. Ὁ θεῖος Παῦλος μάλιστα θά διασαλπίση μαγεμένος ἀπό τήν ἐπιλογή αὐτή τοῦ οὐρανοῦ· «Συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε΄ 8). Δηλαδή ἔχει σημασία καί ἀξία γιά μᾶς ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γιατί ὅταν εἶμαστε πεσμένοι ἐμεῖς στήν ἁμαρτία καί νεκροί ἀπό τά παραπτώματα, γιά χάρη μας ὁ Θεός “πέθανε” πάνω στόν Σταυρό. Ὁ Σταυρός, λοιπόν, τοῦ Χριστοῦ εἶναι μιά διαρκής ἔξοδος τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, μιά διαρκής κένωση καί ἔκρηξη τῆς ἀγάπης Του γιά τό πλάσμα Του, ἐν χώρῳ καί χρόνῳ.
Κάλεσε, τελειώνοντας ὁ Σεβασμιώτατος, τόν Λαό τοῦ Θεοῦ ἐν ὄψει τοῦ Ἁγίου Πάσχα, αὐτή τήν ἀρχιερατική διακονία τοῦ Κυρίου μας νά τή ζήσουμε εἰλικρινά, ἀνταποκρινόμενοι στό αἱμάτινο καί ἀναστάσιμο ταυτόχρονα κάλεσμά Του ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ καί τοῦ ζωηφόρου Παναγίου Τάφου.
[widgetkit id=588]
