Ἡ δροσοστάλακτη Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Προδρόμου τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως τίμησε καί πανηγύρισε μέ κάθε μεγαλοπρέπεια τόν Πολιοῦχο καί προστάτη της ἐπί τῷ ἑορτασμῷ τῆς Ἀποτομῆς τῆς τιμίας κεφαλῆς Του.
Τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς, Πέμπτη 28η Αὐγούστου τ. ἔ., ἐκκίνησαν οἱ λατρευτικές ἐκδηλώσεις μέ πάνδημο λιτάνευση τῆς σεπτῆς του εἰκόνος ἀπό τόν ἱστορικό Ἱερό Ναό τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου πού στολίζει τήν καρδιά τοῦ τόπου, στό πανέμορφο Ἐξωκκλήσιο τοῦ Προδρόμου πού πανηγύριζε. Ὁ Ἱερός Κλῆρος καί ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ τίμησαν τόν Ἅγιό τους καί συμμετεῖχαν ὁμοθυμαδόν στή “γενέθλιο ἡμέρα” του. Τόν λόγο ἐκήρυξε ὁ Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος Μαϊδώνης, κάνοντας μιά θαυμάσια ἀναδρομή στά φρικτά γεγονότα πού ὡδήγησαν τόν Μέγιστο τῶν Προφητῶν στόν “σπεκουλάτορα”, δήμιο δηλαδή τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἡρώδη καί συνάμα καθιστώντας προφανές τό πόσο ἐπίκαιρη εἶναι ἡ φωνή τοῦ “βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ” στή σημερινή ἐποχή.
Τήν κυριώνυμο ἡμέρα, Παρασκευή 29η Αὐγούστου τ. ἔ., τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί τῆς Θείας Λειτουργίας, προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ, πλαισιούμενος ἀπό τούς Πανοσιολογιωτάτους Ἀρχιμανδρίτας π. Χρυσόστομο Ἀθανασιάδη τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κιλκισίου καί τόν π. Δωρόθεο Ζέρβα, τόν καί δραστήριο ἐφημέριο τῆς Ἐνορίας, τούς αἰδεσιμωτάτους π. Κωνσταντῖνο Σουφτᾶ καί π. Νικόλαο Ματθαῖο καί τούς Διακόνους π. Ἐφραίμ Τσόλη καί π. Μελέτιο Τσόγκα.
Στό πυκνό ἐκκλησίασμα ἀπηύθυνε τόν λόγο ὁ Σεβασμιώτατος, ὁ ὁποῖος παρετήρησε ὅτι ὁ Ἰωάννης ἔφθασε στό μαρτύριο διότι ὑπῆρξε ἀνελέητος διώκτης τῆς ἁμαρτίας, χωρίς νά ὑπολογίζη βεβαίως πόσο “ὑψηλά” ἵσταται ὁ οἱοσδήποτε ἀκόλουθός της. Ἤλεγξε τόν Ἡρώδη, τόν Τετράρχη τῆς Ἰουδαίας, διότι ἡ ἁμαρτωλή ζωή του ἐσπίλωνε καί παρεβίαζε ὄχι μόνο τόν Νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἀποτελοῦσε καί ὕψιστο σκάνδαλο γιά τόν Λαό, τοῦ ὁποίου προΐστατο καί τόν ὁποῖο παραδειγμάτιζε ἀρνητικώτατα.
Ὁ Σεβασμιώτατος, λοιπόν, κηρύσσοντας περί ἁμαρτίας, διευκρίνισε ὅτι γιά τήν ὀρθόδοξο ἐμπειρία καί ζωή, ἁμαρτία δέν σημαίνει μόνο παράβαση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ πού ἀπαιτεῖ τιμωρία, ἀλλά συνιστᾶ συγκλονισμό τῆς ὅλης ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ἡ κακή ἀλλοίωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἡ εἴσοδος τοῦ παρά φύσιν στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ἔκπτωση ἀπό τήν κατά φύσιν ὕπαρξη στήν παρά φύσιν ἀτομικότητα καί ἀστοχία ἤ καλύτερα ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου στόν προορισμό του πού εἶναι ἡ θέωση.Πρόκειται γιά πτώση τοῦ ἀνθρώπου κάτω ἀπό τό εἶναι του. Ἡ ἁμαρτία εἶναι, εἶπε ὁ Δεσπότης, ἐσφαλμένη κι ἀλόγιστη κίνηση, πλάνη καί διαστροφή, εἶναι τό ἄλογο καί παράλογο, ἡ κακή προαίρεση καί ἐπιθυμία παρά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ κακή χρήση, ἡ κατάχρηση καί παράχρηση τῆς ἐλευθερίας, ἡ παράχρηση τῆς ζωῆς καί τοῦ κόσμου. Πρόκειται γιά τήν ἐγωκεντρική προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νά ἱδρύη παρά τόν Θεό, χωρίς τόν Θεό μιά αὐτόνομη πραγματικότητα ἤ αὐτοκρατορία. Εἶναι πράξη χωρίς τόν Θεό καί ὁδός πρός θάνατον, κατά τόν ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή.
Τελικά, συνέχισε ὁ ὁμιλητής, ἀποβαίνει αὐτοτιμωρία, αὐτοκαταδίκη, αὐτοεγκλισμός τοῦ ἀνθρώπου στή μοναξιά καί τό ἀδιέξοδο∙ εἶναι αὐτοπαράδοση στόν θάνατο, ἡ ἴδια ἡ κόλαση μέσα μας, τό ναί στόν διάβολο καί τό ὄχι στόν Θεό!
Καί κατέληξε λέγοντας ὅτι ἡ ἁμαρτία ἀποβαίνει γιά τήν ἀνθρώπινη φύση μέγα δεινό καί “νόσος χαλεπωτάτη τῆς ψυχῆς”, τήν ὁποία τραυματίζει καί πληγώνει ἀνεπανόρθωτα. Εἶναι “ἀρρωστία τῆς ψυχῆς, θάνατος τοῦ ἐν ἡμῖν ἀθανάτου καί ἀξία πένθους καί ὀδυρμῶν ἀσιγήτων”, κατά τόν Μέγα Βασίλειο, καί φυσικά ἡ αἰτία καί ἡ πρόξενος πολλῶν ψυχοσωματικῶν νοσημάτων πού κατατρύχουν τήν ἀνθρώπινη ὑπόσταση καί ζωή.
[widgetkit id=184]