Τήν Κυριακή 17η Νοεμβρίου τ.ἒ., πού στήν Ἐκκλησία μας ἀναγινώσκεται ἠ Εὐαγγελική Περικοπή τοῦ Ἂφρονος Πλουσίου (Λουκ. ιβ΄16-21), ἡ λεγομένη Θ΄ Λουκᾶ, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ, ἀκολουθούμενος ἀπό τόν Παν. Ἀρχιμ. π. Νήφωνα Καζάνα καί τόν Διάκονό του π. Κωνσταντίνο Ἰσαακίδη, ἐπεσκέφθη τήν Ἐνορία Κοιμήσεως Θεοτόκου Ριζῶν, ὃπου ἐφημερεύει ὁ πολύτεκνος καί δραστήριος Αἰδ. Οἰκ. π. Κωνσταντίνος Σουφτᾶς, ὁ ὁποῖος μέ ἀγῶνες πολλούς φροντίζει νά περιποιηθῆ καί νά ἀνακαινίση τά κτίρια τῶν Ἱερῶν Ναῶν, τῶν Παρεκκλησίων καί τῶν Ἐξωκκλησίων τῆς Κοινότητος. Πρόσφατα ἀνακαινίσθηκε τό Ἐξωκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου καί ὁ προαύλειος χῶρος του, ἐνῶ παράλληλα, μέ χορηγία τῆς φιλοχρίστου κας Ἂννας Καραμανώλη, ξεκίνησε καί ἡ ἁγιογράφησή του, μέ πρῶτες τίς ἱστορήσεις τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, τῆς Πλατυτέρας καί τῶν κάτωθεν αὐτῆς Ἱεραρχῶν στό Ἱερό Βῆμα, ἐνῶ προετοιμάζεται καί ἡ ἂνωθεν τῆς εἰσόδου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ἱστόρηση τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Ἁγιογράφος εἶναι ὁ κ. Γεώργιος Τσατσιάδης, ὁ ὁποῖος διακρίνεται γιά τήν κομψότητα τῶν ἒργων του, ἀλλά καί τήν παραδοσιακή βυζαντινή τεχνοτροπία του. Νά εὐχηθοῦμε, σύν Θεῷ, νά ὁλοκληρωθῆ ἀπό τόν ἲδιο χρωστῆρα ὁλάκερο τό εὐμεγέθες Ἐξωκκλήσιο.
Οἱ ἐνορίτες τῶν Ριζῶν ἀνταποκρίθηκαν στό Κυριακάτικο κάλεσμα τῆς Ἐκκλησίας καί προσῆλθαν στήν Εὐχαριστιακή Σύναξη μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἀντιδήμαρχο κ. Δημήτριο Κοντογιώργη, τόν Πρόεδρο τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κ. Ἀστέριο Βουλγαράκη, τούς Δημοτικούς Συμβούλους κ.κ. Χρῆστο Κομπόγιαννο καί Ἀναστάσιο Γιάννο κ.ἂ.
Στήν ὁμιλία του ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρθηκε, βασιζόμενος στήν Εὐαγγελική Περικοπή, στά μεγαλεῖα τοῦ πλούτου, ἀλλά καί στήν ἂμετρη κενοδοξία πού δυστυχῶς γεννᾶ τό χρῆμα, ὁ ἀδόκητος πλουτισμός, στήν ψυχή τῶν ἀφεντικῶν του. Δυστυχῶς, παρατήρησε ὁ ὁμιλητής, ἡ ὑπερφίαλη σύναξη καί χρήση τοῦ πλούτου ἐλευθερώνει καθημερινά τή δυσοσμία τῆς ἀκόρεστης βουλιμίας τοῦ ἀτόμου, τήν ἐνστικτώδη τάση νά κατέχη , νά καταναλώνη καί νά εὐφραίνεται αἰσθησιακά δίχως ὃρια καί φραγμούς. Τάση πού τό γεμίζει μέ ἂγχος καί ἀγωνία καί καταντάει στή νεύρωση, ἀφαιρώντας του κάθε ὑποψία γιά προσωπική σχέση μέ τόν κόσμο, γιά πραγμάτωση τῆς ζωῆς ὡς γεγονότος κοινωνίας καί σχέσεως μέ Θεό καί ἀνθρώπους. Σάν βουλιάξη ἡ ἀνθρώπινη κατεστραμμένη ὀντότητα στόν πλοῦτο, συνέχισε, καί χάση τήν αὐθεντικότητά της καί τή φυσιογνωμία της, μουχλιάζοντας μαζί μέ τούς τίτλους τῶν θησαυροφυλακίων πού ἒκανε θεούς της, χάνει κυρίως τήν εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου καί τή θέα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἀπώλεια βαριά πού ὢθησε τόν Ὃσιο Νικήτα Στηθάτο νά γράψη: «…Ἂν ἀγαπᾶς τόν χρυσό, δέν ἀγαπᾶς τόν Χριστό…»!
Καί κατέληξε ὁ Ἐπίσκοπος: «Ἡ μωρία τοῦ νεόκοπου πλουτισμοῦ σαρώνει τά πάντα καί καθημερινά ἐπιβεβαιώνει τόν Ἃγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ πού γράφει· “Οἱ ἂνθρωποι τοῦ πλούτου στήν πραγματικότητα φοβοῦνται τή φτώχεια, μή πιστεύοντας σ’ Ἐκεῖνον, πού ὑποσχέθηκε ὃτι θά δώση ὃλα τά ἀναγκαῖα σέ ἐκείνους πού ζητοῦν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καί μέ τή σκέψη μόνο αὐτή σάν ἀφορμή, ἀκόμα κι ἂν τά ἒχουν ὃλα, δέν ἐλευθερώνονται ποτέ ἀπ’ τή νοσηρή καί ὀλέθρια αὐτή ἐπιθυμία, ἀλλά μαζεύοντας πάντοτε, φορτώνουν τόν ἑαυτό τους ἂχρηστο φορτίο, ἢ μᾶλλον τοῦ κατασκευάζουν παράδοξο τάφο, ἐνῶ εἶναι ἀκόμα ζωντανοί. Γιατί οἱ νεκροί θάβονται στό κοινό χῶμα, ἐνῶ ὀ νοῦς τοῦ ζωντανοῦ φιλάργυρου θάβεται στό χρυσάφι πού κι αὐτό εἶναι χῶμα. Κι αὐτός ὁ τάφος εἶναι πιό βρωμερός ἀπ’ τόν ἂλλο, γιά ὃσους ἒχουν ὑγιεῖς τίς πνευματικές αἰσθήσεις. Καί τόσο πιό βρωμερός εἶναι, ὃσο μέ περισσότερο χρυσό τόν ἒχει σκεπάσει. Γιατί ἡ δυσωδία τῆς πληγῆς τῶν ἀθλίων θαμμένων διαπερνάει τό πάχος αὐτοῦ τοῦ τάφου καί φτάνει μέχρι τόν οὐρανό, στούς Ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ καί στόν Θεό!”»
{flickrset}72157711835915886|570|420|155253811@N05|Y{/flickrset}