Τόν πανηγυρίζοντα Ἱερό Ναό Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σαρακήνας ἐπεσκέφθη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ τήν 6η Αὐγούστου τ.ἔ., ὅπου χοροστάτησε στόν Ὄρθρο καί προέστη τῆς λαμπρᾶς Θείας Λειτουργίας. Μαζί του λειτούργησαν οἱ Πανοσιολογιώτατοι Ἀρχιμανδρίτες π. Φίλιππος Τραγάκης, ὁ καί ἐφημέριος τῆς Ἐνορίας καί π. Λεόντιος Καρίκας ὡς καί οἱ Διάκονοί μας π. Ἐφραίμ Τσόλης καί π. Μελέτιος Τσόγκας.
Ἦταν ἡ πρώτη ἐπίσημη ἐπίσκεψη τοῦ Σεβασμιωτάτου στήν μικρή ἀλλά πανέμορφη Σαρακήνα καί οἱ Ἐνορίτες μέ τόν Ἐφημέριό τους ὁμοθυμαδόν τόν ὑπεδέχθησαν στόν εὐλογημένο τόπο τους. Ὁ Σεβασμιώτατος στήν ὁμιλία του ποικιλοτρόπως ἐξέφρασε τήν χαρά καί τήν συγκίνησή του γιά τήν παρουσία του στόν χαριτωμένο τόπο τους, μεταφέροντας συνάμα τό μήνυμα τῆς ἡμέρας στό πυκνό ἐκκλησίασμα.
Ὁ Δεσπότης διευκρίνισε στούς πιστούς ὅτι τό σημερινό γεγονός τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου –μεγίστη γιά τήν καθ’ ἠμᾶς Ἀνατολή Δεσποτική Ἑορτή– ἔλαβε χώρα κατά τήν ἔνσαρκη τοῦ Χριστοῦ μας παρουσία ὀλίγον πρό τοῦ Πάθους καί τοῦ Σταυροῦ Του. Καί τοῦτο τό ἔπραξε ὁ Κύριος ἐνώπιον τῶν τριῶν ἁγίων Μαθητῶν Του, Πέτρου, Ἰακώβου καί Ἰωάννου, παρόντων τῶν Προφητῶν Μωϋσέως καί Ἠλιού ὡς ὑψίστων ἐκπροσώπων τῆς παλαιᾶς Οἰκονομίας, τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης δηλαδή, γιά δύο λόγους. Πρῶτον γιά νά “δείξη” ὁ Κύριος στούς ἔκπληκτους Μαθητές Του, ὡς ἀναφέρεται στήν Ἀκολουθία τῆς Ἑορτῆς, τήν “δόξαν” Του “καθώς ἠδύναντο”. Νά φανερώση σ’ Αὐτούς ὅσο μποροῦσαν νά ἀντιληφθοῦν ὡς ἄνθρωποι καί δι’ αὐτῶν, πού ἔγιναν “ἐπόπτες τῆς Ἐκείνου μεγαλειότητος” (Β΄ Πέτρου α΄ 16) εἰς τό Θαβώρ, εἰς ὅλα τά ἔθνη ὅτι “ἑκουσίως”, μέ τή θέλησή Του δηλαδή, μετά ἀπό ὀλίγο θά ἀνήρχετο στόν Σταυρό καί θά ὑπέμενε καί θάνατον φρικτόν καθ’ ὑπακοήν πρός τόν Πατέρα Του, ὄντας τέλειος Θεός καί ἄνθρωπος, ὄντας δεδοξασμένος Υἱός τοῦ Πατρός, χάριν τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. Τοῦτο ἡ Ἐκκλησία τό ἀπετύπωσε ὡραιότατα στό Κοντάκιο τῆς ἑορτῆς λέγουσα ὅτι μετεμορφώθη ὁ Κύριος ἐπί τοῦ ὄρους Θαβώρ δείχνοντας τό μεγαλεῖο τῆς Θείας Του φύσεως, τοῦ Θείου Του προσώπου, σ’ ὅλους τούς παρισταμένους «ἵνα ὅταν ἴδωσιν Αὐτόν σταυρούμενον τό μέν πάθος νοήσωσιν ἑκούσιον, τῷ δέ κόσμῳ κηρύξωσι ὅτι, Αὐτός ὑπάρχει ἀληθῶς τοῦ Πατρός τό ἀπαύγασμα»! Νά ἀντιληφθῆ, δηλαδή, ὁ κόσμος ὅτι ὁ πάσχων δοῦλος καί ἀμνός τοῦ Θεοῦ κατά τόν Ἠσαΐα, εἶναι ὁ τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός πού ὑπέφερε χάριν τῆς σωτηρίας τοῦ σύμπαντος κόσμου ἑκούσια καί θυσιαστικά!
Τό δεύτερο μήνυμα τῆς ἑορτῆς εἶναι ἡ ἐκφρασθεῖσα ἐπιθυμία τοῦ Πέτρου: «Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι» (Μάτθ. Ἰζ’ 4)! Ἡ λάμψις τοῦ προσώπου καί τῶν ἐνδυμάτων τοῦ Κυρίου μέσα στό ἄκτιστο φῶς τῆς Θεότητος, ἡ λάμψις ὡς ἥλιος τοῦ Κυρίου μας, ἱκανοποιεῖ καί γεμίζει τόν ἄνθρωπο, γιατί αὐτός εἶναι ὁ προορισμός του! Ἡ μετοχή, δηλαδή, τοῦ ἀνθρώπου στό ἄκτιστο φῶς τῆς θεότητος, στήν ἄκτιστη καί ὕψιστη αὐτή χάρη καί ἐνέργεια τῆς θεότητος. Ἡ μετοχή τοῦ ἀνθρώπου στήν ἁγιοτριαδική ζωή, ἡ κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου, ὄχι μέ τήν ἀμέθεκτη φύση καί τήν οὐσία, ἀλλά μέ τίς μεθεκτές ἄκτιστες ἐνέργειες τῆς ἁγιοτριαδικῆς θεότητος, ὅπως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς θεολόγησε. Τούτη ὅμως ἡ μετοχή εἶναι ὕψιστο καί ἀκριβό ἐπίτευγμα, χάρις καί δωρεά τοῦ οὐρανοῦ στόν ἄνθρωπο τῆς “ἡσυχίας”, τῆς “ἁγιοζωῆς”, τῆς “ἐναρέτου ζωῆς”, τῆς “μετά δακρύων ἀσκήσεως” τοῦ φθαρτοῦ καί τῆς ἀνυψώσεώς του χάριτι καί δυνάμει θεία στό ὕψος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ναί, ὁ ἄνθρωπος μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν ὁλόθυμη ἄσκηση στά πνευματικά, χαριτώνεται νά ὑψωθῆ πέραν τῶν γηΐνων καί νά καταστῆ “ἄκτιστος”, λόγω τοῦ Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, τῆς κατά Χριστόν δηλαδή Οἰκονομίας καί χάριτος καί ἀγαπητικῆς δωρεᾶς.
Εὐχήθηκε, τέλος ὁ Δεσπότης, ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ νά δεχθῆ τήν λάμψη τοῦ προσώπου καί τόν φωτισμό τοῦ Κυρίου μας, καί μέ ἄσκηση, πόθο ἱερό καί ἀγῶνες πνευματικούς νά ἀξιωθῆ καί τῆς θέας τοῦ θείου φωτός, ὡς ἀξιώθησαν οἱ Ἡσυχαστές Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας Πατέρες καί Διδάσκαλοι.
[widgetkit id=174]