Στόν Κατανυκτικό Ἑσπερινό τῆς Ε΄ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν, 2ας Ἀπριλίου τ.ἔ., πού τελέστηκε σύμφωνα μέ τό πρόγραμμα τῆς Μητροπόλεως στόν Ἱερό Ναό Ἁγίων Ἀναργύρων Ἀρναίας, προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Θεόκλητος, ἀκολουθούμενος άπό τόν Ἐφημέριο τῆς Ἐνορίας Αἰδ/το Οἰκ. π. Κων/νο Ἀγούλα καί τόν Αἰδ/το Οἰκ. π. Γεώργιο Τρικκαλιώτη.
Μέσα σ’ ἕνα κατανυκτικό κλῖμα πού γνωρίζει νά δημιουργῆ τό βυζαντινό ψαλτήρι, ὁ Ποιμενάρχης μας θεώρησε καλό νά μιλήση στό ἐκκλησίασμα μέ θέμα τή θεοδίδακτη ὑπακοή. Καί τοῦτο γιατί αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν ἀρετή προβάλει ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τήν ἐβίωσε μέχρι ἐσχάτων «γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου» (Φιλιπ. β΄ 8) στόν Πατέρα Του, διακονῶντας ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ, τήν κένωση τοῦ Τάφου καί τή δόξα τῆς Ἀναστάσεως τό ἀδαμιαῖο γένος. Ὑπακοή, εἶπε ὁ ὁμιλητής, εἶναι τό «νά μήν ἐμπιστεύεται κανείς τόν ἑαυτό του σέ κανένα καλό μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του» (Ὁσ. Κάλλιστος). Εἶναι «ἡ παντελής ἀπάρνηση τῆς ψυχῆς μας, πού φανερώνεται ἐναργέστατα μέσα ἀπό τό σῶμα μας… εἶναι ὁ τάφος τῆς θελήσεώς μας καί ἡ ἔγερση τῆς ταπεινώσεως· εἶναι ἡ νέκρωση τῶν μελῶν μέσα σέ ζωντανή διάνοια, εἶναι ἀνεξέλεγκτη κίνηση, ἑκούσιος θάνατος, ζωή ἀπαλλαγμένη ἀπό περιέργεια, κίνδυνος χωρίς μέριμνες, αὐθόρμητη ὁμολογία Θεοῦ, ἀφοβία θανάτου», κατά τόν Ὅσ. Ἰωάννη τῆς Κλίμακος. Ἡ ὑπακοή στόν ἀσκητικό χῶρο θεωρεῖται ὡς ἀπάρνηση τῆς ἀνυπακοῆς, μέ τήν ὁποία ἐκφράστηκε ἡ ἀνταρσία τῆς φύσεως καί εἰσῆλθε ὁ θάνατος στόν κόσμο.
Ὑπακοή βέβαια δέν σημαίνει δουλικότητα ἤ ἄρνηση τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας, διευκρίνισε ὁ ὁμιλητής, πού εὐτελίζει τόν ἄνθρωπο, στερῶντας του τό πολυτιμότερο δῶρο τῆς ζωῆς. Ἀντίθετα μέ τήν ὑπακοή ἐπιβεβαιώνεται τό κριτήριο τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας: ἡ καθαρότητα τῆς διανοίας καί ἡ κάθαρση τῆς ψυχῆς ἀπό τά πάθη. Ποτέ στήν Ἀνατολή ἡ ὑπακοή δέν θεωρήθηκε καί κυρίως δέν χρησιμοποιήθηκε ὡς μέσο καταναγκασμοῦ καί καταπατήσεως τῆς ἀξίας τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας, ὡς δεκανίκι οἱουδήποτε “ἀλαθήτου”. Βιώθηκε καί βιώνεται ὡς ὑπεύθυνη καί ἄκρως ἐλεύθερη καί ἑκούσια πράξη πού χαριτώνει τόν ἄνθρωπο, μή ἔχοντας τήν ἔννοια τῆς ἐξωτερικῆς πειθαρχίας τῆς βασισμένης στούς τύπους καί στά “μή” τῆς γήινης καί ἄρα σάρκινης-πήλινης αὐθεντίας.
Καί ἐπί λέξει κατέληξε: «Ἡ ὑπακοή γεννιέται καί χτίζεται καρτερικά ὡς ἀπαύγασμα υἱϊκῆς σχέσεως, κάτω ἀπό τό ἐπιτραχήλιο τοῦ δοκιμασμένου καί ἁγίου πνευματικοῦ πατέρα, ἀφοῦ ἔχει προηγηθῆ τό θάψιμο τοῦ ἰδίου θελήματος. Συνιστᾶ στήν πραγματικότητα τήν ἄρνηση τοῦ χοϊκοῦ δρόμου καί τρόπου ζωῆς καί τήν ἄνοδο στό σπίτι τοῦ Πατέρα του, τό ἀνέβασμα στήν ζωή πού ἐλευθερώνει καί πληρώνει τόν ἄνθρωπο. Εἶναι ἀγώνισμα καί καρπός ἐλευθερίας. Τελικά ὑπακοή σημαίνει “μνῆμα” τῆς θελήσεως!»
{youtube}A-E0kEvY9dM{/youtube}
[widgetkit id=598]