Τήν Κυριακή 9η Ὀκτωβρίου τ.ἔ., Κυριακή Γ΄ Λουκᾶ, πού στούς Ἱερούς Ναούς μας ἀναγινώσκεται ἡ καταπληκτική, Εὐαγγελική Περικοπή τῆς ἀναστάσεως τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας τῆς Ναΐν, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Θεόκλητος μέ τή συνοδεία του, ἀποτελούμενη ἀπό τόν Παν/το Ἀρχιμ. π. Λεόντιο Καρίκα καί τούς Διακόνους π. Μελέτιο Τσόγκα καί π. Γεώργιο Κυριάκου, ἐπισκέφθηκε τήν Ἐνορία τοῦ ἁγίου Γεωργίου Νεοχωρίου τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως, ὅπου διακονεῖ ὡς Ἐφημέριος ὁ ἐκλεκτός Οἰκ. π. Γαβριήλ Ζαχαρίου. Τόν Σεβασμιώτατο ὑπεδέχθησαν ὁ Ἐφημέριος μαζί μέ τήν Δημοτική Σύμβουλο κ. Κασσάνδρα Κατσαροῦ, τόν Πρόεδρο τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κ. Νικόλαο Ἀνικούλα, τόν Πρόεδρο τοῦ Συλλόγου Ἱεροψαλτῶν «Ρωμανός ὁ Βατοπαιδινός», πρωτοψάλτη κ. Ἰωάννη Κέκερη, ὁ ὁποῖος τίμησε τό Ἱερό Ψαλτήριο καί ἔψαλε κατά τήν διάρκεια τῆς ὅλης Ἱερᾶς Ἀκολουθίας, τούς Ἐκκλησιαστικούς Συμβούλους καί τόν εὐλογημένο Λαό τῆς Κοινότητος τοῦ Νεοχωρίου.
Ὁ Σεβασμιώτατος στήν ὁμιλία του ἀνέλυσε τήν Εὐαγγελική Περικοπή, μέ ἰδιαίτερη προσοχή στό σημεῖο ἐκεῖνο πού ὁ Κύριος ἀπευθυνόμενος πρός τήν χαροκαμένη μάνα τῆς Ναΐν, πού συνόδευε τή σορό τοῦ κοιμηθέντος υἱοῦ της, τῆς εἶπε τά παρακλητικά λόγια: «Μή κλαῖε» (Λουκ. ζ΄ 13). Ὁ λόγος γιά τό Μυστήριο τοῦ θανάτου καί τήν ἀναστάσιμη προοπτική τῆς ζωῆς πού ὁ Κύριος εἰσήγαγε στόν κόσμο, ζῶντας ὡς τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος.
Μέ θολωμένο τό βλέμμα ἀπό τούς χειμμάρους τῶν δακρύων καί καρδιά τρυγημένη ἀπ’ τό δρεπάνι τοῦ πόνου, εἶπε ὁ ὁμιλητής, ἡ χήρα μάνα τῆς Ναΐν ξεπροβόδιζε τό μονάκριβο βλαστάρι της. Κι ἡ πομπή τοῦ θανάτου πλησίαζε στήν πύλη τῆς πόλεως βουβή, χτυπημένη βαριά ἀπ’ τόν ἀναπάντεχο κεραυνό. Μόνο τό μητρικό μοιρολόι ἔσπαζε τούτη τή σιωπή, ἀποκαλυπτική ἀντάρα τῆς ταραγμένης ψυχικῆς της θάλασσας, τῶν ἀφρισμένων κυμάτων τοῦ κόρφου της πού μανιασμένα τάραξε ἡ τρίαινα, τό κάλεσμα τοῦ τάφου. Καί τότε τό κυριακό λόγιο «Μή κλαῖε», ἀπ’ τό στόμα τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ, ξεχύλισμα τῆς ἀγαπώσης καρδιᾶς Του, κι ὕστερα τό ἀναστημένο χαμόγελο τοῦ “νεανίσκου”, σπαρτάρισμα τῆς ἀρτιγέννητης ζωῆς – δοξολογία μαζί καί εὐχαριστία – ἦλθαν σάν ἀνταπόκριση φιλάνθρωπη ἀπό τή θεϊκή μεγαλωσύνη. Καί τό πάφλασμα τοῦ κλάματος ἔγινε ἐλπίδα, ἀφοῦ σταμάτησε τόν χρόνο ἡ “πλευρά” τῆς Ἐσταυρωμένης Ἀγἀπης καί βούλιαξε ὁ θρῆνος καί πέθαναν τά εἴδωλα τοῦ δράματος. Ἀπό δέ τῆς πονεμένης χήρας τή γλώσσα τρανταχτή ξεπήδησε ἡ ἀλήθεια: «Ὁ Χριστός πέθανε γιά νά ζήση ὁ κόσμος! Δόξα, λοιπόν, σέ Σένα, Θεέ μου, Χριστέ μου!».
Καί πράγματι, προχώρησε ὁ ὁμιλητής, τό φοβερό Μυστήριο τοῦ θανάτου ἕνα γεγονός καί μόνο τό μεταστοιχειώνει: Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας. Ἡ Ἐκκλησία ἄλλωστε τό ζῆ καί τό κηρύττει κατά τή Θεία Λειτουργία τοῦ Μ. Βασιλείου λέγοντας: Ὁ Χριστός «ὡδοποίησε τήν ἀνάστασιν πάσῃ σαρκί». Δηλαδή ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του ἄνοιξε τόν δρόμο τῆς ἀναστάσεως σέ κάθε ἀνθρώπινη σάρκα, γεγονός πού συνεπῆρε τόν ἱερό Χρυσόστομο νά πῆ ὅτι ὁ θάνατος μεταποιεῖται σέ γενέθλια ἡμέρα τοῦ ἀνθρώπου, σέ ἀπαρχή “καινῆς ζωῆς”. «Εἶναι ἀλήθεια, γράφει ὁ ἱερός Πατήρ, ὅτι ἐξακολουθοῦμε νά πεθαίνουμε, ὅπως καί πρίν, ἀλλά δέν παραμένουμε στόν θάνατο, καί τοῦτο σημαίνει πώς δέν πεθαίνουμε… Ἡ δύναμη καί ἡ ἀπόλυτη ἀλήθεια τοῦ θανάτου εἶναι τό γεγονός, ὅτι ἕνας νεκρός δέν ἔχει τή δυνατότητα νά ἐπιστρέψη στή ζωή· ἄν ὅμως μετά τόν θάνατο εἶναι δυνατόν νά ζωοποιηθῆ καί, ἀκόμη περισσότερο, ν’ ἀποκτήση μιά καλύτερη ζωή, τότε ἡ νέα του κατάσταση δέν εἶναι πλέον θάνατος, ἀλλά ὕπνος (κοίμησις)». Καί συμπληρώνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, «ὅπως ὁ σπόρος πού ἔχει ριχτῆ στή γῆ, ἔτσι καί μεῖς δέν ἀφανιζόμαστε σάν πεθαίνουμε, ἀλλά ΣΠΑΡΜΕΝΟΙ ΑΝΙΣΤΑΜΕΘΑ»!
Καί κατέληξε ὁ Σεβασμιώτατος: «Ὁ Κύριός μας εἶπε στή χήρα τῆς Ναΐν, ἀνασταίνοντας τό παιδί της, ὅτι θάνατος εἶναι κυρίως ὁ χωρισμός ἀπό τόν Θεό (Ὁσ. Μάξιμος Ὁμολογητής), εἶναι ἡ ἀλλοτρίωση ἀπό τόν Θεό! Θάνατος τελικά εἶναι, καθώς γράφει ὁ Ἁγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, ἡ χωρίς Χριστό ζωή. Χωρίς τήν ὑπέρβαση τοῦ γεγονότος αὐτοῦ, δηλαδή τοῦ θανάτου, δέν μποροῦμε νά μιλᾶμε γιά ἐλευθερία, γιατί ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη παραμένει ἕνας παραλογισμός. Ἡ Ἐκκλησία δεχόμενη τήν τραγικότητα τοῦ θανάτου, τήν κοιτάζει κατάματα καί διδάσκει ὅτι ἄν ὑπάρχη κάποια λύση σωτηρίας καί ἀναιρέσεως τοῦ θανάτου, αὐτή ἡ λύση δέν μπορεῖ νά εἶναι θεωρητική, ἰδεαλιστική ἤ φιλοσοφική, ἀλλά ἔνσαρκη καί ὑποστατική: εἶναι ἡ λύση Χριστός! Ὄχι σάν ἰδέα, σύμβολο ἤ ἠθικό πρότυπο, ἀλλά ὁ ἀναστημένος Χριστός τῆς Ἐκκλησίας, πού σηκώνει ἀπ’ τόν τάφο του κάθε “νεανίσκο”, κάθε “υἱό” κάποιας χήρας τῆς Ναΐν, ἡ ἀπαρχή καί δυνατότητα τῆς προσωπικῆς ἑνώσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό!»
[widgetkit id=526]
