Μέσα σε πανηγυρικό και κατανυκτικό κλίμα, γεμάτο με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια και αγιοπνευματική χάρη, το Προσκύνημα της Μεγάλης Παναγίας στην ομώνυμη Κοινότητα της Χαλκιδικής, γιόρτασε την Κυρά την Ρεβενικιώτισσα, την Παντάνασσα και το κόσμημα της Ιεράς Μητροπόλεως Ιερισσού που, από τον 19ο αιώνα το Παναγιοσκέπαστο και χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας, Της έχει αφιερώσει πάντιμο και πάγκαλο Ιερό Ναό, ο οποίος σύντομα θα αναπαλαιωθεί εκ βάθρων.
Την παραμονή της Θεομητορικής Εορτής εψάλη Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός και τα Εγκώμια της Θεοτόκου μπροστά από το Ιερό της Κουβούκλιο, στολισμένο με τα ρόδα της αγάπης του Λαού. Ποτάμι ασταμάτητο οι προσκυνητές από όλη τη Χαλκιδική και τη Θεσσαλονίκη προσήλθαν για να ένα ευχαριστώ στη Χάρη Της ή για μια κατάθεση ψυχής και ένα παράπονο που κατατρώει συνήθως τα ανθρώπινα σωθικά.
Επικεφαλής του Λαού ο Βουλευτής Χαλκιδικής κ. Απόστολος Πάνας, ο τ. Υπουργός και Δήμαρχος κ. Χρήστος Πάχτας, ο Δήμαρχος Αριστοτέλη κ. Στυλιανός Βαλιάνος, οι Αντιδήμαρχοι κ.κ. Γεώργιος Θαλασσινός και Γεώργιος Κούκος, οι Δημοτικοί Σύμβουλοι κα Μαριλένα Ζαμάνη και κ.κ. Ευριπίδης Ατζαμής και Γεώργιος Λαμπράκης, η Περιφερειακή Σύμβουλος κα Κατερίνα Ζωγράφου, ο εκτελών χρέη Διοικητού του Α.Τ. Αρναίας Υπαστυνόμος Β΄ κ. Χρήστος Δουράκης, κ.α.
Την κυριώνυμο ημέρα της Εορτής τελέστηκε ο Όρθρος και η πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία που όπως και στον Εσπερινό προέστη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου κ. Θεόκλητος, πλαισιούμενος από Κληρικούς της Ιεράς υπ’ αυτόν Μητροπόλεως και εκλεκτούς Ιεροψάλτες, όπως οι Μουσικολογιώτατοι κ.κ. Άγγελος Γκουτζιαρής, Πέτρος Κοτρότσιος, Κωνσταντίνος Καρίνας, Κωνσταντίνος Σγούρος και Δούκας Λακρός, νέοι βλαστοί του Αναλογίου πολλά υποσχόμενοι…
Την παραμονή σε ελάχιστη προσλαλιά του προ της Απολύσεως των Εγκωμίων και της Περιφοράς του Ιερού Επιταφίου της Κυρίας Θεοτόκου, ο Σεβασμιώτατος απηυθύνθη στους Άρχοντες μεν, λέγοντας ότι η Κυρία των Αγγέλων αποβαίνει η λυδία λίθος της ενότητος του ορθοδόξου λαού μας, αλλά και το προζύμι της ενότητος ολάκερης της Ορθόδοξης Οικουμένης! Προς τον Λαό δε, λέγοντας ότι τιμή προς την Θεοτόκο σημαίνει ξεκίνημα και μάλιστα ουσιαστικό πνευματικής ζωής και πέρασμα από την καθημερινότητα στην αγιοπνευματική πορεία και εμπειρία της Εκκλησίας του Χριστού!
Ανήμερα στη Γιορτή ο Μητροπολίτης ανεφέρθη σε δύο από τα καίρια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας της Υπεραγίας Θεοτόκου που πληρούν ομολογουμένως τη ζηλευτή Της Ύπαρξη: την ταπείνωση και την υπακοή Αυτής της Γυναίκας στο θέλημα του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. Χαρακτήρισε την Παναγία μας, ως την υπάκουη και ταπεινή ανταπόκριση του ανθρώπου στο σχέδιο – πρόσκληση του Ουρανού για το ανέβασμα και πάλι του ανθρώπου στην Πατρίδα του, απ’ όπου εξήλθε, δηλαδή, στην αγιοπνευματική κοινωνία με τον Θεό.
Ταπείνωση, διευκρίνισε ο ομιλητής, είναι θυσία των πάντων και επώδυνη κένωση, κατά τον Όσιο Μάξιμο τον Ομολογητή, πράγμα που θεολογώντας ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, δίδαξε: «Ο άνθρωπος ζυμώνεται και γίνεται ταπεινός όταν παύει να θεωρεί τον εαυτό του κέντρο των πάντων, και βιώνει την αλήθεια, ότι το παν ανήκει στον Θεό. Ταπεινοφροσύνη δεν σημαίνει να γίνεις τούτο ή εκείνο, αλλά να είσαι στο μέτρο που σου δόθηκε από τον Θεό». Καλύτερα ο κυρ Φώτης Κόντογλου, στο Καταφύγιο των Ιδεών του θα γράψει: «Να είσαι στο μέτρο που σου διορίστηκε από τον Θεό»! Υπόδειγμα ταπεινώσεως και μάλιστα άκρας ταπεινώσεως ο Χριστός που εκκένωσε Εαυτόν, σμίκρυνε και εταπείνωσε δηλαδή τον Εαυτό Του και γίνηκε Υπήκοος στον Πατέρα Του και μάλιστα Υπήκοος θανάτου, θανάτου δε Σταυρού.
Υπακοή, συνέχισε ο Δεσπότης, είναι: «Το να μην εμπιστεύεται κανείς τον εαυτό του σε κανένα καλό μέχρι το τέλος της ζωής του», κατά τον Όσιο Κάλλιστο Ξανθόπουλο, πνευματικό ανάστημα της Φιλοκαλίας. Ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος, μάλιστα, ευκρινέστερα θα πει: «Υπακοή είναι άρνησις ψυχής οικείας παντελής διά σώματος επιδεικνυμένη εναργώς…μνήμα θελήσεως και έγερσις ταπεινώσεως, νέκρωσις μελών, εν ζώση διανοία…εκούσιος θάνατος…αφοβία θανάτου». Δηλαδή, «Υπακοή είναι…απάρνηση παντελής της ψυχής που φανερώνεται εναργέστατα μέσα από το σώμα μας, είναι ο τάφος της θελήσεώς μας και η έγερση της ταπείνωσης…είναι νέκρωση των μελών μας σε ζωντανή διάνοια, θεληματική νέκρωση λογισμών και αφοβία θανάτου…»!
Τέλος, κατέληξε ο Σεβασμιώτατος: «Αυτός που ζει την υπακοή, ήδη εσφαγίασε το θέλημα του με τη μάχαιρα της ταπεινοφροσύνης και υπεύθυνα και άκρως ελεύθερα παραδίνεται στον Θεό, πράξη που τον χαριτώνει και τον ανεβάζει στα ουράνια! Μήπως, όμως, εφαρμόζουμε τα εντελώς αντίθετα στις επιλογές μας τα τελευταία χρόνια οι κατ’ ευφημισμόν Χριστιανοί της εποχής μας; Κέντρο των πάντων ο υπερφίαλος άνθρωπος και ο εμμονικός εγωκεντρισμός του στην εποχή μας! Η γνώση μονάχα ανθρωποκεντρική, χωρίς υποψία πνευματικότητας! Η τεχνολογία και η υλική πρόοδος βουτηγμένες κατά πάντα στο ατομικό συμφέρον, με σκοπό την εκμετάλλευση ανθρώπου και σύμπαντος! Που καιρός για υπακοή στο θέλημα του Θεού; Και όμως, Εκείνη στον Γάμο της Κανά δίνει τη λύση στα αδαμιαία προβλήματα. Στους διακόνους που γέμισαν τα πυθάρια με νερό γιατί έλειψε το κρασί για το γλέντι, είπε: “Ό,τι αν λέγη (ο Υιός μου) υμίν ποιήσατε” (Ιω. β΄, 5), δηλαδή, “Ό,τι σας λέγει ο Χριστός μου, αυτό και να κάνετε, αυτό και να εφαρμόσετε”! Ιδού η λύση! Η ταπεινωμένη υπακοή στον Θεό και όχι στον άκρατο εγωκεντρισμό ή καλύτερα εγωμμονισμό!»
Φωτό: Βασίλης Κωνσταντόπουλος
{youtube}HLqXoTI0o2c{/youtube}
{youtube}2cYTaUdNID4{/youtube}
{flickrset}72157719687018046|573|430|142275543@N05|Y{/flickrset}