Κυριακή τῶν Βαΐων μέ τό Τίμιο Ξύλο στά Πετροκέρασα

Ἀπό τόν 18^ο αἰῶνα μέχρι σήμερα ἔχει τήν ὕψιστη τιμή ἡ Ἱερά μας Μητρόπολις καί μάλιστα ἡ Ἐνορία Προφήτου Ἠλιού Πετροκεράσων νά τήν ἐπισκέπτεται κατά τό ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου τοῦ Λαζάρου κάθε χρόνο ἡ χάρις καί ἡ δύναμις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας, ὡς μεγάλη εὐλογία ἐρχομένη ἀπό τήν γεραρά καί σεβασμία Ἱερά Μονή Ξηροποτάμου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Πρόκειται γιά τήν ὑπενθύμιση μεγάλου θαύματος πού ἐπετελέσθη στά Πετροκέρασα τόν 18^ο αἰῶνα καί ἀπό τότε ὁ φιλόχριστος Λαός τῆς Ἐνορίας αὐτῆς ὑποδέχεται τό ζωομύριστο Ξύλο, τό Ξύλο τό μακάριο τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου, γιά νά Τοῦ πῆ ἕνα εὐχαριστῶ γιά τήν προστασία καί τήν σκέπη πού ἐπιφυλάσσει στήν Κωμόπολη αὐτή.

Ἔτσι καί φέτος τό ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου τοῦ Λαζάρου τό Τίμιο Ξύλο στά χέρια τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἱερομονάχου π. Ἐφραίμ καί τοῦ Ὁσιωτάτου Μοναχοῦ π. Κυρίωνος τῶν Ξηροποταμινῶν, ἐκπροσώπων τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ξηροποτάμου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰωσήφ, ἔκανε τήν μεγάλη τιμή καί προσῆλθε γιά νά χαριτώση τόν ταλαιπωρημένο ἀπό πάσης ἐπόψεως Λαό τοῦ Θεοῦ.

Πλῆθος Λαοῦ καί Ἀρχόντων, μέ πρωτοστάτες τόν Ἱερό μας Κλῆρο, ἐπικεφαλῆς τοῦ ὁποίου ἦταν ὁ ἅγιος Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως, Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰγνάτιος Ριγανᾶς ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου μας, ὑπεδέχθη τό μακάριο Ξύλο καί ἐν πομπῇ ὁ Τίμιος Σταυρός μετεφέρθη ἀπό τήν πλατεῖα τῆς Κωμοπόλεως στόν πάγκαλο Ἱερό Ναό τοῦ Προφήτου Ἠλιού, ὅπου καί ἐψάλη ὁ πανηγυρικός Ἑσπερινός τῆς Ἑορτῆς.

Τήν Κυριακή τῶν Βαΐων, 24^η Ἀπριλίου τ.ἔ., τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί τῆς λαμπρᾶς Θείας Λειτουργίας προέστη ὁ Ἐπίσκοπός μας κ. Θεόκλητος, συνεπικουρούμενος ὑπό τοῦ Ἐφημερίου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Οἰκ. π. Πέτρου Χίρς, τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Λεοντίου Καρίκα καί τῶν Διακόνων π. Μελετίου Τσόγκα καί π. Γεωργίου Κυριάκου. Ἰδιαιτέρα ἡ τιμή καί γιά τόν Ἐπίσκοπο καί γιά τήν Ἱερά Μητρόπολη ἡ συμμετοχή στίς Ἱερές Ἀκολουθίες τοῦ Ξηροποταμινοῦ Ἱερομονάχου π. Ἐφραίμ καί ἡ παρουσία δίπλα στό Τίμιο Ξύλο τοῦ Ὁσιωτάτου Μοναχοῦ π. Κυρίωνος. Τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ προΐσταντο ὁ Πρόεδρος τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κ. Ἀθανάσιος Καλαφάτης καί ὁ Πρόεδρος τοῦ Παγχαλκιδικοῦ Συλλόγου κ. Μιχαήλ Καρτσιώτης.

Στήν ὁμιλία του ὁ Σεβασμιώτατος, ἀφοῦ ἐξέφρασε τίς εὐχαριστίες τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως στόν Ἅγιο Καθηγούμενο καί στήν ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ξηροποτάμου, παρουσίασε στόν Λαό τοῦ Θεοῦ τίς δωρεές πού ἐπήγασαν ἀπό τό Τίμιο Ξύλο ἐπάνω στό Ὁποῖο ἐτάθη Χριστός ὁ Θεός μας. Δηλαδή παρετήρησε ὅτι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἁπλά μόνο ἕνα σύμβολο ἤ κάποια ἰδέα ἤ πολύ περισσότερο ἰδεολογία γιά τήν Ἐκκλησία καί τόν ἄνθρωπο• ἀλλά Σταυρός σημαίνει διαρκής ἔξοδος τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν Θεότητά Του πρός τόν ἄνθρωπο γιά νά διακονηθῆ ἁγιοτριαδικά ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Διευκρίνισε ὁ ὁμιλητής ὅτι τρεῖς εἶναι οἱ λόγοι κυρίως πού ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ διαβλέπει στή θυσία τοῦ Γολγοθᾶ καί τιμᾶ τό Τίμιο Ξύλο:

α) Ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στόν Σταυρό εἶναι θάνατος ἀντιπροσωπευτικός, δηλαδή θάνατος τοῦ Χριστοῦ μας γιά χάρη μας. Ὁ Θεός τήν Μ. Παρασκευή αὐτοτιμωρεῖται, “διχάζεται” ὁ Θεός, τιμωρεῖ τόν Υἱόν Του διά θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, πού γιά τήν ἐποχή ἐκείνη ἦταν ἡ ὑψίστη μωρία. Ἐκεῖνο πού τελικά ἀπέρρευσε ἀπό τόν Σταυρό χάριν τοῦ Ἀδαμιαίου γένους ἦταν ἡ “καταλλαγή”, δηλαδή ἡ συμφιλίωση Θεοῦ καί ἀνθρώπων ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ μας. Αὐτό σημαίνει ἀντιπροσωπευτικός θάνατος: θάνατος δηλαδή γιά χάρη μας.

β) Ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τήν Μ. Παρασκευή ἦταν θάνατος ἑκούσιος. Δηλαδή, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ πού ἔγινε καί ἄνθρωπος, “παρέδωκε ἑαυτόν” στόν Σταυρό, καθώς λέγει ὁ Παῦλος στήν πρός Ἐφεσίους Ἐπιστολή του, ὑπακούοντας ἀπολύτως στόν Πατέρα Του, “γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ”. Τό δρᾶμα τῆς Μ. Παρασκευῆς, δέν ἦταν θάνατος ἐνοχῆς ἤ θάνατος ἀποφασισμένος ἀπό τήν μῆνι τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἦταν θεληματικός, “ἑκούσιος” θάνατος τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ καί προσφορά Του στόν Πατέρα Του, ὥστε μέ τό Τίμιο Αἷμα Του ὡς λύτρο νά ἐξαγορασθῆ ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Θέλησε καί “ἀπέθανε” ἐπάνω στόν Σταυρό ὁ Κύριος. Φάνηκε ὅτι ἐγκαταλείφθηκε ἐκείνη τήν ὥρα ἀπό τόν Πατέρα Του (“Θεέ μου, Θεέ μου, ἱνατί μέ ἐγκατέλειπες;”), κι ὅμως ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ κραυγάζει· “Πάτερ, εἰς χεῖρας Σου παραθήσομαι τό πνεῦμα μου”! και

γ) Ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στόν Σταυρό, σύμφωνα πρός τίς πρός Ἐφεσίους καί Ἑβραίους Ἐπιστολές τοῦ Παύλου, ἦταν “Ἀρχιερατική διακονία” τοῦ κόσμου, ἐκ μέρους τοῦ ἀσπίλου καί ἀμώμου Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ. Διακόνησε μέ τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, ἐπτώχευσε ὁ Θεός γιά νά πλουτίση τόν πτωχεύσαντα ἄνθρωπο, “ἐκένωσε ἑαυτόν”, ἄδειασε δηλαδή καί ταπείνωσε πρόσκαιρα τόν Ἑαυτό Του γιά νά διακονήση τόν “πεθαμένο” ἄνθρωπο.

[widgetkit id=447]