Τή Δευτέρα 17η Ἰουλίου τ.ἔ., πού ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τή μνήμη τῆς Ἁγίας ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης, ἡ Ἱερά Μητρόπολη Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου πανηγύρισε τή μεγάλη γιορτή μέ ἐπίκεντρο τό Προσκύνημα τῆς Ἁγίας στό Μόδι. Παρών ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Θεόκλητος πλαισιωμένος ἀπό τόν Ἐφημέριο τοῦ Προσκυνήματος Παν/το Ἀρχιμ. π. Νεκτάριο Ἐλευθεριάδη, τούς Παν/τους Ἀρχιμ. π. Λεόντιο Καρίκα καί π. Στέφανο Τσιγκερλιώτη καί τούς Διακόνους π. Ἐφραίμ Τσόλη καί π. Γεώργιο Κυριάκου.
Παρ’ ὅλη τήν κακοκαιρία πού ἔπληξε ὅλη τή Χώρα μας καί ἰδιαιτέρως τή Χαλκιδική, ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ προσῆλθε μέ περισσή κατάνυξη καί εὐλάβεια γιά νά τιμήση τήν Μεγαλομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἀντιδήμαρχο Βόλβης κ. Γεώργιο Δεμερτζῆ, τόν Διοικητή Β΄Λιμενικοῦ Τμήματος Σταυροῦ Ανθυποπλοίαρχο κ. Πέτρο Καούση καί ἄλλους.
Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος παρουσίασε τό μαρτύριο τῆς δεκαπεντάχρονης Μεγαλοπαρθενομάρτυρος τοῦ Χριστοῦ Ἁγίας Μαρίνης, ἡ ὁποία ἐμαρτύρησε περί τό 270 μ.Χ. ἐπί Κλαυδίου Καίσαρος, καταγόμενη ἀπό τήν Πισιδία τῆς μικρασιατικῆς Κιλικίας. Ὁ ὁμιλητής μιλῶντας γιά τό μαρτυρικό φρόνημα τῆς Ἁγίας, ἑστίασε στόν ἀγῶνα Της καί τή μαρτυρία τοῦ Κυρίου μας ὡς τελείου Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Ἐνθυμούμενος τό λόγιο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἠγώνισμαι, τόν δρόμον τετέλεκα, τήν πίστιν τετήρηκα» (Β΄ Τιμ. δ΄,7), ἑρμήνευσε τόν ἀγῶνα τῆς Ἁγίας Μαρίνης ὡς πνευματικό ἀγῶνα ἐναντίον τοῦ διαβόλου καί πόθο κοινωνίας μέ τήν Τριαδική Θεότητα.
Τόν ἀγῶνα αὐτόν τόν πνευματικό τοῦ κάθε χριστιανοῦ, εἶπε ὁ ὁμιλητής, ὁ μέγας Παῦλος τόν χαρακτηρίζει “καλόν”, γιατί ἀποβλέπει σέ φοβερή πάλη μέ θηρία καί σκοτεινές δυνάμεις, γιά τοῦτο καί ἀπαιτεῖται μόχθος καί ἰδρώτας καί θυσία πολλή. Σάν στόχο του ἔχει νά βγάλη τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ὑπαρξιακή ἀγωνία, νά τοῦ χαρίση νέους ὁρίζοντες ζωῆς, να τοῦ δώση προοπτικές πού θά ἀποτρέψουν τόν κίνδυνο ὁ ἄνθρωπος νά γίνη ἕνα καθαρό ὑλικό ἤ ὑλιστικό ὄν, πού ἀποβλέπει στόν εὐδαιμονισμό καί τήν σαρκολατρεία. Στόν ἀγῶνα αὐτό πού ἔχει τίς διαστάσεις ἑνός ὑπαρξιακοῦ πολέμου, ὁ ἄνθρωπος, ἀπορρίπτοντας κάθε παραλλαγή συμβατικότητας, μπαίνει στόν χῶρο τῆς δυναμικῆς ἀναμετρήσεως μέ τόν ἴδιο του τόν ἐαυτό πρῶτα καί μέ τίς ἀντίθετες δυνάμεις ὕστερα, δηλαδή μέ τά πνευματικά τῆς πονηρίας καί τίς ραδιουργίες τοῦ διαβόλου.
Αὐτός ὁ ἀγώνας, κατέληξε ὁ Δεσπότης, ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο νά γίνη Χριστοκίνητος, νά πάψη νά εἶναι ἐγωκίνητος, νά ζῆ τή χριστοζωή καί ὄχι τήν ἐγωζωή καί τό θέλημά της. Βέβαια ὁ ἄνθρωπος νομίζει πώς μή καταπιανόμενος μέ τόν ἀγῶνα αὐτό, μένει μακριά ἀπό τίς περιπλοκές του, ἐνώ ἀντίθετα ἡ ἄρνηση νά μπῆ κανείς στό στάδιο τῶν πνευματικῶν ἀγώνων ἔχει τραγικές καί ἀπροσμέτρητες συνέπειες γιά τήν τελείωση καί ὁλοκλήρωσή του. Ὁ χριστιανός πού δέν ἔμαθε νά ἀγωνίζεται γιά τά πνευματικά ζητήματα δέν θά μπορέση ποτέ νά σταθῆ παραπέρα ἀπό τίς συμβατηκότητες τῆς ζωῆς σέ κάποιο ἐπίπεδο ἀξιώσεων γιά τήν ἀληθινή του ὑπόσταση, γιατί ἁπλούστατα δέν θά ὁδηγηθῆ ποτέ στό νά νικήση τόν ἑαυτό του, τό κοσμικό φρόνημα καί τούς πειρασμούς τοῦ διαβόλου.
[widgetkit id=632]