Τήν Κυριακή 18η Νοεμβρίου, ἐκκλησιαστικῶς δέ Θ΄Λουκᾶ, τή λεγομένη τοῦ 
ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ, συμφώνως μέ τό πρόγραμμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ἐπεσκέφθη τήν ἐνορία Ζωοδόχου Πηγῆς Ν. Καλινδοίων – Καλαμωτοῦ, ἀκολουθούμενος ἀπό τόν Παν. Ἀρχιμ. π.Νήφωνα Καζάνα καί τόν Διάκονο π. Κωνσταντίνο Ἰσαακίδη. Παρότι πρόκειται γιά μιά μικρή ἐνορία, ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ προσῆλθε στήν Εὐχαριστιακή Σύναξη ἀκούοντας τήν πρόσκληση-φωνή τῆς Ἐκκλησίας, τῆς καμπάνας τῆς Παναγίας, προετοιμασμένος ἀνάλογα ἀπό τόν ἂμισθο σημερινό ἐφημέριό του Αἰδ. Οἰκ. π. Νικόλαο Ματθαῖο, συνταξιοῦχο ἐκπαιδευτικό πού ἒχει προσφέρει τόν ἑαυτό του στή διάθεση τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου μας καί ἡ ἐργασία του ὂντως ἒχει ἀρχίσει νά ἀπόδίδη ὣριμους καρπούς.
Ἐπικεφαλῆς τοῦ Λαοῦ ὁ Πρόεδρος τῆς Τοπικῆς Κοινότητος κ. Ἰωάννης Ἀποστολίδης, πού συνάμα μετέχει τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου ὡς Μέλος του.
Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος, μέ βάση τό λόγιο τοῦ Εὐαγγελικοῦ κειμένου πρός τόν ἂφρονα πλούσιο τῆς περίφημης περικοπῆς τοῦ κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου: « Ἂφρον· ταύτῃ τῇ νυκτί τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ…» (Λουκ. ιβ΄20), δηλαδή «ἀνόητε ἂνθρωπε, τή νύκτα αὐτή ζητοῦν χωρίς ἂλλο νά πάρουν τήν ψυχή σου…», μίλησε στό ἀκροατήριό του γιά τό φοβερό μυστήριο τοῦ θανάτου καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο τό προσπερνᾶ ἡ ὁρθόδοξη παράδοση. Δέν εἶναι φτιαγμένος ὁ θεόπλαστος ἂνθρωπος γιά τόν τάφο, οὒτε προορισμός του εἶναι κάποιο χορταριασμένο καί ξεχασμένο μνημούρι, διεκήρυξε ὁ Ἐπίσκοπος. Δέν παύει ὃμως νά ζῆ ἓνα τραγικό “ἀδιέξοδο”, γιά τό ὁποῖο ὑπεύθυνος εἶναι μόνο ὁ ἲδιος καί οἱ ἐπιλογές του. Ζώντας τό ρεῦμα τοῦ ποταμοῦ τῆς ζωῆς, χαίρεται νά ἀπολαμβάνη τή μιά του ὂχθη καί καυχιέται πώς στέκεται ἀμετακίνητα σ’αὐτήν, κλείνοντας τά μάτια στήν ἂλλη ὂχθη. Λές καί μπορεῖ νά σταματήση τή ροή τοῦ χρόνου στή μιά πλευρά τοῦ ποταμοῦ, ἀποφεύγοντας τό “πέρασμα” στή ἂλλη, πέρασμα καθολικό πού σφραγίζει τήν πανανθρώπινη βιοτή καί ὓπαρξη. Μά τό πέρασμα ἀπ’ τή μιά ὂχθη στήν ἂλλη εἶναι μονόδρομος, εἶναι τό πιό βέβαιο ἀνθρώπινο γεγονός τοῦ ἀνθρώπινου βίου. Θές σήμερα, θές αὒριο θ’ ἀκούσης νά στό ποῦν: «Ἂνθρωπέ μου, τή νύχτα αὐτή ζητοῦν χωρίς ἂλλο νά πάρουν τήν ψυχή σου»! Καί σύ ἀνυποψίαστος, μετρώντας τή ζωή σου σάν « μιά θλιβερή γραμμή κεριῶν σβησμένων… κρύα κεριά λυωμένα καί κυρτά», θρηνεῖς καί στενάζεις μαζί μέ τόν Ἀλεξανδρινό Κωνσταντίνο Καβάφη: «Δώδεκα καί μισή. Πῶς πέρασεν ἡ ὣρα. Δώδεκα καί μισή. Πῶς πέρασαν τά χρόνια!».
Ἡ Ἐκκλησία, βαθύς γνώστης τῶν ὑπαρξιακῶν ἀνθρώπινων προβλημάτων, ἀπέναντι στόν στρουθοκαμηλισμό ἢ τόν τρόμο, τόν τεχνητό ἢ τεχνικό ἀποπροσανατολισμό τοῦ ἀνθρώπου σχετικά μέ τό συγκλόνιστικό καί καθολικό μυστήριο τοῦ θανάτου, δέν κλείνει τά μάτια. Δέν φοβᾶται, οὒτε κλείνει τά μάτια στό “πέρασμα” ἀπ’τή μιά ὂχθη τῆς ζωῆς στήν ἂλλη, δέν ἀπωθεῖ τό γεγονός, δέ γίνεται ἐραστής τῆς “λήθης τοῦ θανάτου”, δέν πλέκει θεωρίες ἀντιμετωπίσεώς του, δίπλα στίς μύριες πού ὑπάρχουν, ἀλλά βλέπει κι ἀντιμετωπίζει ἀληθινά καί πνευματικά τό γεγονός αὐτό πού προκαλεῖ τό λογικό, μέσα ἀπό τήν ἀναστάσιμη δωρεά καί ἐμπειρία, χάρη καί προοπτική τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς· «δέχεται τήν τραγικότητα τοῦ θανάτου, τήν κοιτάζει κατά πρόσωπο, γιατί ὁ Θεός περνάει ἀπ’αὐτόν τόν δρόμο κι ὃλοι Τόν ἀκολουθοῦν»(π. Παῦλος Εὐδοκίμοφ).
Καί κατέληξε ὁ Σεβασμιώτατος: «Χωρίς τόν Χριστό ὁ θάνατος θά διαιωνιζόταν ὡς τό τρομακτικότερο καί βασανιστικότερο μυστήριο γιά τό ἀνθρώπινο λογικό, τήν ψυχή καί τό σῶμα. Μέ τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καταργεῖται ἡ τρομάρα καί γιορτάζεται ἡ νέκρωση τοῦ θανάτου. Ὁ θάνατος μέ τόν Χριστό παίρνει ἂλλες διαστάσεις, παύει νά εἶναι τρομερός γιά τόν ἂνθρωπο· ἀντίθετα ὁ ἂνθρωπος γίνεται φοβερός στόν θάνατο, γιατί ὁ κόσμος ὁλάκερος, ἡ ζωή κι ὁ θάνατος, τά παρόντα καί τά μέλλοντα καί ἰδίως ὁ ἀνακαινισμένος ἂνθρωπος ἀνήκουν στόν Χριστό (Α΄Κορ. γ΄ 22-23).
» Ὁ ὃσιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής θά πῆ: “Τό τέλος αὐτῆς τῆς ζωῆς, δέν εἶναι δίκαιο νομίζω νά ὀνομάζεται θάνατος, ἀλλά ἀπαλλαγή ἀπό τόν θάνατο καί χωρισμός ἀπό τή φθορά καί ἀπελευθέρωση ἀπό τή δουλεία καί παύση τῆς ταραχῆς καί ἐξάλειψη τῶν πολέμων καί ὑποχώρηση τού σκότους καί ἀνάπαυση ἀπό τούς κόπους καί ἠρεμία τῆς πυρώσεως καί συγκάλυψη τῆς ντροπῆς καί ἀποφυγή τῶν παθῶν, καί μέ μιά λέξη, τέρμα ὃλων τῶν κακῶν. Αὐτά οἱ Ἃγιοι τά κατόρθωσαν μέ τή θεληματική τους νέκρωση καί φανέρωσαν τούς ἑαυτούς τους ξένους καί περαστικούς ἀπό τή ζωή, πολεμώντας γενναῖα τόν κόσμο καί τό σῶμα καἰ τίς ἐπαναστάσεις τοῦ κόσμου καί τοῦ σώματος ”. Ὂντως ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου γιά τόν ἂνθρωπο, γιά τόν Ἀδάμ, ἐλεύθερος ὃμως ἀπό τήν ἡδονή τοῦ Ἀδάμ, γίνεται γεννήτορας ἀθάνατης ζωῆς!»
Πρό τῆς ἀπολύσεως ὁ π. Νικόλαος, ἐκ μέρους τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ του Συμβουλίου καί τῶν Ἐνοριτῶν του προσέφερε στόν Σεβασμιώτατο μία εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Ἱερέως Νικολάου τοῦ Πλανᾶ, παρακαλώντας τόν Ἃγιο νά τόν στηρίζη στά φετινά Συνοδικά του καθήκοντα καί νά τόν φωτίζη ὣστε δυναμικά ὡς μακεδόνας καί μωραΐτης Ἱεράρχης νά μάχεται ὑπέρ τῶν δικαίων τοῦ ἐφημεριακοῦ Κλήρου, τίμιος ἐκπρόσωπος τοῦ ὁποίου εἶναι ὁ εἰκονιζόμενος Ἃγιος. Εὐχαριστώντας ὁ Σεβασμιώτατος διεβεβαίωσε τούς λειτουργούς κληρικούς, ἀλλά καί τόν συμπροσευχόμενο και παρόντα ἀσθενῆ ἐφημέριο τῆς ἐνορίας, Αἰδ. Οἰκ. π.Δημήτριο Δουμπρῆ, ὃτι ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος θά διασφαλίση ἀπόλυτα τήν εὐρυθμο πορεία τοῦ ἐφημεριακοῦ Κλήρου, ἐξασφαλίζοντας στήν πληρότητά τους τά διαχρονικά προνόμια πού τό ράσο καί ὁ Λαός τούς ἐπέδωσε!
{flickrset}72157700551383102|573|430|142275543@N05|Y{/flickrset}