Μέ βυζαντινή μεγαλοπρέπεια καί παραδοσιακή λαμπρότητα γιόρτασε ἡ ἀρχόντισσα Ἱερισσός στόν ὁμώνυμο Καθεδρικό Ναό της τό Γενέθλιο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας. Μέσα σ’ ἕναν κατάμεστο καί λάμποντα Ἱερό Ναό, περιποιημένο καί στολισμένο κατάλληλα ἀπό τόν Προϊστάμενό του, Πρωτ. π. Μακάριο Ζωνάρα, ὁμολογουμένως θωροῦσες ὅτι καί ἡ Παντάνασσα ἦταν παροῦσα καί χαιρόταν μαζί μέ τόν εὐλογημένο Λαό τῆς ἄλλοτε ἀρχαίας Ἀκάνθου, ὁ ὁποῖος πληθωρικά προσῆλθε στή χάρη Της νά Τήν εὐχαριστήση ἤ νά ζητήση κάποιο δώρημα. Παρόντες βέβαια καί οἱ Ἄρχοντες τοῦ τόπου, ἐπικεφαλῆς τόν ἀπογόνων τῶν καραβομαραγκῶν Ἱερισσιωτῶν τοῦ παρελθόντος αἰῶνος…
Τοῦ πανηγυρικοῦ Ἑσπερινοῦ προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Θεόκλητος, πλαισιούμενος ἀπό πλειάδα Κληρικῶν, τόσο τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως, ὅσο καί τῶν γειτονικῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων. Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος παρουσίασε τή Δέσποινα τῶν Ἀγγέλων ὡς πηγή τῆς συγγνώμης καί συγχωρήσεως, τῆς συγχωρήσεως καί τῆς συγγνώμης καί τοῦ ἐξιλασμοῦ πού ἐξαιτίας τῆς προσφορᾶς τῆς δικῆς Της ἀπόλαυσε τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τά σπλάγχνα Της, ἀπό τόν Τόκο Της, τόν Υἱό καί Θεό Της, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, πού ὡς Βρυσομάνα προσέφερε στό ἀδαμιαῖο γένος, γενόμενη ὑπάκουη ἀνταπόκριση τοῦ ἀνθρώπου στό κάλεσμα τοῦ Οὐρανοῦ γιά τή σωτηρία ἀνθρώπου καί κόσμου.
Γιά τή συγγνώμη, τή συγχώρηση ἀνθρώπου ἀπό ἄνθρωπο, ὁ Σεβασμιώτατος εἶπε ὅτι ἔχει ἀνάγκη ὁ κόσμος νά ζήση τή μεγαλοσύνη Της, γιατί ἡ συγγνώμη σβήνει φωτιές, καταλλαγιάζει τά πάθη, φυγαδεύει τίς ἔριδες, στήνει γέφυρες, γιατρεύει σωθικά καί πληγές, ἀφήνει στά χέρια τοῦ Θεοῦ τήν κρίση γιά τόν “ἄλλο”, ἐχθρό ἤ φίλο, τέλος δέ παρακαλεῖ τόν Θεόν γίνη ἵλεως καί ἔλεος γιά τόν κόσμο Του πού ἔπλασε. Καί ὄντως γίνεται λαμπρός ὁ κόσμος πού κρύβει στά σπλάγχνα του καρδιές μεστωμένες μέ συγγνώμη, πού μοσχοβολᾶνε σάν τό Τίμιο Ξύλο, κατά τόν Φώτη Κόντογλου, συμβάλλοντας ἀποφασιστικά στή γνησιότητα, αὐθεντικότητα καί ταυτότητα τοῦ ἀνθρώπου.
Καί συνέχισε ὁ ὁμιλητής: «Συνιστᾶ ὄντως πράξη βασιλική τό νά συγχωροῦμε γιατί, ὅταν προφέρονται λόγοι συγχωρήσεως, τότε μιλάει ὁ Θεός, πού εἶναι Ἐκεῖνος, ὁ Μόνος πού συγχωρεῖ ἁμαρτίες καί συμβιβάζει διαφωνίες. Ὁ ἄνθρωπος τῆς συγγνώμης γνωρίζει νά ἁπλώνη τά χέρια του καί νά καρφώνεται στό ξύλο τοῦ Σταυροῦ, ἐκεῖ ἀναπαύεται καί ἀναπαύει καί ἄλλους. Κατεβάζει γιά λίγο ἀπ’ τόν Σταυρό τά χέρια τοῦ Χριστοῦ γιά νά Τόν ξεκουράση, ἀνταναπληρώνοντας τά ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Κυρίου μας, κατά τόν θεῖο Παῦλο. Σάν κοιτᾶς τόν Ἐσταυρωμένο, εἶπε ὁ Δεσπότης, δέν βλέπεις κάποιον πού ὑποφέρει ἀπό τίς πληγές τῶν καρφιῶν του, ἀλλά βλέπεις τή γαλήνη τοῦ Βασιλέως τῆς Δόξης, πού ἀναπαύεται στήν κατάπαυση τῆς ἀγάπης. Βλέπεις τόν Θεό πού γίνεται δοῦλος στόν Σταυρό καί καθηλώνεται σ’ αὐτόν γιά νά ὑπογράψη γιά χάρη τοῦ κόσμου τό συμβόλαιο τῆς συγγνώμης, γιά νά ἀνακράξη στούς σταυρωτές Του “Πάτερ ἄφες αὐτοῖς” (Λουκ. κγ΄ 34). Καί αὐτή ἡ πράξη, τό συμβόλαιο τῆς συγγνώμης δέν λέγεται θάνατος, ἀλλά λέγεται τελείωση, ἀτελεύτητη ζωή καί αὔξηση».
Καί κατέληξε ὁ Σεβασμιώτατος: «Ὁ ἄνθρωπος τῆς συγγνώμης ἕλκει ἐπάνω του τή χάρη τοῦ Θεοῦ, γιατί φτάνει νά γίνη μιμητής τοῦ Θεοῦ, μᾶλλον δέ ζητᾶει ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό νά μιμηθῆ τόν μικρό Του δοῦλο. Λέγοντας “Ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν”, λέει στόν Θεό “μιμήσου τόν δοῦλο Σου, σύ πού εἶσαι ὁ Βασιλιάς τοῦ παντός! Ἕλυσα, λύσε. Ἄφησα, ἄφησε. Συγχώρησα, συγχώρησε. Μιμήσου καί Σύ, ὁ Κύριος, τή φιλανθρωπία τοῦ δούλου Σου”. Συγχώρησες, λοιπόν, θά συγχωρηθῆς! Αὐτό εἶναι τό μήνυμα τῆς Γεννήσεως τῆς Παρθένου!»
Μετά τό πέρας τοῦ πανηγυρικοῦ Ἑσπερινοῦ ἐπακολούθησε λιτάνευση τῆς ἁγίας Εἰκόνος τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου ἀνά τήν πόλη τῆς Ἱερισσοῦ, ὑπό τούς ἤχους τῆς μπάντας τοῦ Δήμου Ἀριστοτέλη καί τήν εὐταξία ἀπό τά παιδιά τῆς Ἀστυνομίας.
[widgetkit id=517]
Ἀνήμερα στήν γιορτή, τοῦ Ὄρθρου καί τῆς λαμπρᾶς Λειτουργίας προέστη καί πάλι ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, συνοδευόμενος ἀπό πολλούς Κληρικούς μας. Ὁμιλητής τῆς ἡμέρας ἦταν ὁ Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, Παν/τος Ἀρχιμ. π. Χρυσόστομος Μαϊδώνης, ὁ ὁποῖος στήν ἐξαίρετη μακρά ὁμιλία του παρουσίασε τή Σκέπη τῆς σήμερα γεννηθείσης Ἀειπαρθένου στό γένος τῶν ἀνθρώπων, ἑστιάζοντας καί στήν προσφορά Της στό γένος τῶν Ἑλλήνων. Τήν σκιαγράφησε ὡς τέκνο καί δῶρο τῆς προσευχῆς τῶν Ἁγίων γονέων Της, ζητῶντας παράλληλα ὁ σημερινός ἀμοραλιστής ἄνθρωπος, μέ τήν προσευχή καί τή δέηση στήν χάρη Της, νά ζητήση τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί Υἱοῦ Της στόν κόσμο μας.
Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας προσεφέρθη ἀπό τούς φιλόξενους Ἱερισσιῶτες τό γνωστό κουρμπάνι στό πάρκο τῆς Πόλης, πρός ὅλο τό Ἐκκλησίασμα καί τούς προσκυνητές.
[widgetkit id=518]
