Τό μεγαλοπρεπές Παρεκκλήσιο τοῦ Μητροπολιτικοῦ Μεγάρου Ἀρναίας εἶναι ἀφιερωμένο ἀπό τόν Κτίτορά του ἀοίδιμο Μητροπολίτη Ἱερισσοῦ κυρό ΝΙΚΟΔΗΜΟ στήν Παναγιά τή Δακρυρροοῦσα, τήν Ἂνασσα τοῦ Οὐρανοῦ πού θρηνεῖ καί δακρύζει μπροστά ἀπό τό γεγονός τῆς Ἃλωσης τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων στίς 29 Μαΐου τοῦ 1453 μ.Χ., ὃταν ὁ τελευταῖος ἒνδοξος Αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου Κωνσταντῖνος ὁ Παλαιολόγος μέ τούς Προμάχους τῆς Κωνσταντινούπολης βάψανε μέ τό αἷμα τους τή γῆ τοῦ Βύζαντος καί τοῦ Βοσπόρου τ’ ἁγιονέρια…
Ὁμόψυχος καί ὁ νῦν Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ μέ τόν προκάτοχό του τίμησε τήν Κυρά Δέσποινα στόν ἲδιο ἱερό τόπο μέ κάθε μεγαλοπρέπεια, τήν Κυρά Δέποινα πού ὁ ἁγιογραφικός οἶκος ἀδελφῶν Βλάχων τήν ἱστόρησε θρηνωδοῦσα ἀνάμεσα στόν Μ. Κωνσταντῖνο πού τό 328 μ.Χ. θεμελίωσε τήν Πόλη καί τόν Κωνσταντῖνο τόν Παλαιολόγο πού τήν πότισε μέ τό αἷμα του, ἐνῶ πίσω τους δακρυσμένα στέκονται τά τείχη τῆς Πόλεως, τά παλάτια της, τό τζιβαέρι της ἡ Ἁγιά Σοφιά καί τά μαρτυρικά Πατριαρχεῖα. Ἀκόλουθος δε τοῦ κλίματος τῆς ἀποφράδος ἡμέρας ἐπισύναψε καί τό τριετές Μνημόσυνο τῆς κατά σάρκα πολύπαθης ἀδελφῆς του Ρεβέκκας πού ἐκοιμήθη τό 2018 αὐτόν τόν καιρό.
Μαζί μέ τόν Ἐπίσκοπό μας λειτούργησαν οἱ Παν. Ἀρχιμ. π. Ἰγνάτιος Ριγανᾶς, Πρωτοσύγκελλος, π. Δωρόθεος Ζέρβας, Γεν. Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος, ὁ Πρωτ. π. Στέφανος Γιάνναρος, οἱ Αἰδ. Οἰκ. π. Κωνσταντῖνος Ἀγούλας καί π. Γεώργιος Τρικκαλιώτης, οἱ Διάκονοι π. Θεόκλητος Παρδάλης καί π. Ἀμφιλόχιος Χάϊτας, ἐνῶ ὁ Παν. Ἀρχιμ. π. Παΐσιος Σουλτανικᾶς διακονοῦσε ὡς βηματάρης. Τοῦ εὐλογημένου Λαοῦ πού προσῆλθε στή Χάρη τῆς Παναγίας μας ἐπικεφαλῆς ἦταν ὁ Δήμαρχος Ἀριστοτέλη κ. Στέλιος Βαλιάνος, οἱ Ἀντιδήμαρχοι κ.κ. Γεώργιος Θαλασσινός καί Νικόλαος Αὐγερινός, ὁ Πρόεδρος τοῦ Τοπικοῦ Ἀρναίας κ. Ἀγαπητός Κιάτος, ὁ Δημοτικός Σύμβουλος κ. Ἀθανάσιος Τσιάλας, ἡ Δημοτική Σύμβουλος καί Πρόεδρος τῆς Α΄βάθμιας Σχολικῆς Ἐπιτροπῆς κα Εὐγενία Γιαννούση κ.ἂ.
Τόν λόγο ἐκήρυξε μέ τό γνωστό θεολογικό του μέτρο καί τήν πολλή ἐμπειρία του ὁ Παν. Ἀρχιμ. π. Ἰγνάτιος, ὁ ὁποῖος συνεδύασε ἀριστοτεχνικά τήν ἑορτή τῆς Μεσοπεντηκοστῆς μέ τό γεγονός τῆς Ἁλώσεως τῆς Πόλεως καί τῆς Δακρυρροούσης Κυρίας Θεοτόκου κατά τήν ἀποφράδα αὐτή ἡμέρα. Διευκρίνισε ὃτι κατά τήν Ἀναστάσιμο αὐτή Περίοδο ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει ἐμφαντικά τήν ἀλήθεια τῆς Θεανθρωπότητος τοῦ Κυρίου μας, δηλαδή, ὃτι στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας ἡ Ἐκκλησία μας προσκυνεῖ τόν τέλειο Θεό πού ἒγινε καί τέλειος ἂνθρωπος χάριν τῆς Σωτηρίας τοῦ Κόσμου. Τόνισε δέ ὃτι ἡ Πτώση τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων συνέβη γιά τίς ἁμαρτίες τίς δικές μας πού ὁ Οὐρανός θέλησε μέ αὐτόν τόν τρόπο νά θεραπεύση.
Πρό τῆς Ἀπολύσεως ἐψάλη Μνημόσυνο ὑπέρ Ἀναπαύσεως τῶν Ψυχῶν τοῦ Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Παλαιολόγου καί τῶν τελευταίων Προμάχων τοῦ Βυζαντίου κατά τήν Ἃλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὡς καί τῆς κατά σάρκα ἀδελφῆς τοῦ Ἐπισκόπου μας Ρεβέκκας, πού μονάκριβη τήν εἶχε καί τήν λάτρευε σάν παιδί του…
Παίρνοντας τόν λόγο γιά λίγο ὁ Ἐπίσκοπός μας πρό τοῦ «Δι’ εὐχῶν», μίλησε γιά τή λατρευτή πολύπαθη ἀδελφή του Ρεβέκκα πού ὂντως 44 χρόνια πού ἒζησε δέν γνώρισε χαρά στά χείλη της καί παρεκάλεσε ἃπαντες νά δέωνται, ὣστε ὁ Κύριος νά τήν κατατάξη μετά τῶν Ἁγίων του. Ἒκλεισε τήν Σύναξη ἀναφερόμενος στούς τέσσερις λόγους γιά τούς ὁποίους, κατά τήν κρίση ἒγκριτων ἱστορικῶν, ἒπεσε ἡ Πόλη:
Α) Στή διχόνοια καί τόν διχασμό μεταξύ τῶν Ρωμηῶν πού κατέτρυχε τήν Αὐτοκρατορία ἀπό γεννησιμιοῦ της, κάτι πού δυστυχῶς ἀκολουθεῖ τούς Ἓλληνες διαχρονικά…
Β) Στήν παχυλή ἀδιαφορία ὡρισμένων Αὐτοκρατόρων τοῦ Βυζαντίου, τή στιγμή πού οἱ Σελτζοῦκοι – Τοῦρκοι ἐπί Ρωμανοῦ τοῦ Διογένη ἒφτασαν στό Μαντζικέρτ μέ τόν Ἄρπ Ἀσλάν, στό μαλακό δηλαδή ὑπογάστριο τῆς Αὐτοκρατορίας, νά ἀντιμετωπίσουν τό γεγονός! Τό μόνο τους ἐνδιαφέρον ἡ κατοχή τοῦ Θρόνου τῆς Πόλης καί ἡ Δόξα τῆς Δυναστείας τους…
Γ) Στήν ἐπί τῶν Ἰσαύρων (Λέων ὁ Ἴσαυρος κ.λ.π.) δυστυχῶς πρόθεση τοῦ Παλατιοῦ νά εἰσχωρήση στά τῆς Ἐκκλησίας καί νά διαφεντέψη ἀκόμα καί στή Θεολογία της, μέ τή δημιουργία τῆς Εἰκονομαχίας καί τό πλῆγμα πού ἐπέφερε στήν ψυχική καί Ἐθνική ἑνότητα τῆς Αὐτοκρατορίας τό ἀπονενοημένο τόλμημα αὐτό, ἀποχρωματίζοντας καί ἀποκόπτοντας οὐσιαστικά τίς Ἀνατολικές Ἐπαρχίες ἀπό τόν κυρίως κορμό της…Καί
Δ) Στίς ἀδελφοκτόνες καί ὑποκριτικές Σταυροφορίες τῆς Δύσεως, μέ πρόσχημα τήν ἀπελευθέρωση τῶν Ἁγίων Τόπων, πού ἀκόμα καί τήν Κωνσταντινούπολη κατέλαβαν καί διώρισαν Λατῖνο Πατριάρχη, διαπράττοντας ἐγκλήματα καί ἀνοσιουργήματα στήν Πόλη, τήν ὁποία οὐσιαστικά ἀπό τότε ἃλωσαν!
«Ὁ Σέρ Στήβεν Ράνσιμαν στό περίφημο καί παγκόσμιας ἐμβέλειας καί ἀποδοχῆς ἒργο του ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ, εἶπε ὁ Σεβασμιώτατος, γράφει ὃτι ἡ ἐγκατάλειψη τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ἀπό τή Δύση καί ἡ Ἅλωσή της ἀπό τούς Τούρκους συνιστᾶ τό μεγαλύτερο πολιτικό ἒγκλημα τῆς ἀνθρωπότητας! Αὐτά πρός γνῶσιν καί συμμόρφωσιν καί γιά μᾶς τούς Ρωμηούς καί κυρίως γιά τήν ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις γηράσασα Εὐρώπη…»
{flickrset}72157719293637654|570|440|155253811@N05|Y{/flickrset}
{youtube}cLbsV_myn58{/youtube}