Στις 29 Μαΐου 1453 η Ρωμηοσύνη εθρήνησε την Άλωση της Βασιλίδος των Πόλεων, της καρδιάς του Γένους μας, της Κωνσταντινουπόλεως, της Κυράς της δοξασμένης του Βοσπόρου και από τότε το μοιρολόι της επτάλοφης Παναγιοσκέπαστης Πρωτεύουσας των Ελλήνων αχολογεί και ακούγεται από κάθε ρωμαΐικη ψυχή…
Για τον λόγο αυτό ο αοίδιμος Μητροπολίτης Ιερισσού κυρός ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ, με αμέριστη συμπαράσταση του τ. Υπουργού κ. Χρήστου Πάχτα, βλαστού τετιμημένου της Αρναίας και του ευγενούς και φιλόχριστου Λαού της Ιεράς Μητροπόλεως, ανήγειρε το μεγαλοπρεπές Μητροπολιτικό Μέγαρο Αρναίας και το στόλισε με το υπέρλαμπρο Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο της Παναγίας της Δακρυρροούσης, αφιερωμένο στην Προστάτιδα και Υπέρμαχο Στρατηγό της Πόλης και του Γένους μας, στην Παντάνασσα Κυρία Θεοτόκο που αφουγκρασμένη το “ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ” δακρύζει περιβαλλόμενη από τον Κωνσταντίνο τον Μέγα από τη μια και τον Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο από την άλλη, με φόντο τα τείχη της Πόλης, την Αγιά Σοφιά και τα μαρτυρικά Πατριαρχεία στο ταπεινό Φανάρι. Από τότε το Μητροπολιτικό Παρεκκλήσι τιμά τη μνήμη της Βασιλευούσης κάθε 29η του μηνός Μαΐου, τελώντας μνημόσυνο στη μνήμη του μαρμαρωμένου Βασιλιά και των υπερασπιστών της Πόλης.
Για φέτος των όλων Ιερών Ακολουθιών προέστη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ, πλαισιούμενος από τους Παν. π. Δωρόθεο Ζέρβα, Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο, π. Παΐσιο Σουλτανικά και π. Αμφιλόχιο Χάϊτα, τον Αιδ. Οικ. π. Γεώργιο Τρικκαλιώτη και τον Διάκονο π. Νικόλαο Τσεπίση. Ο Παναγιοσκέπαστος Λαός μας περιέβαλε την πανήγυρη με αγάπη, με επικεφαλής τον τ. Υπουργό και Δήμαρχο κ. Χρήστο Πάχτα, τον Αντιδήμαρχο κ. Νικόλαο Αυγερινό, την Πρόεδρο της Αρναίας κα Ειρήνη Γιαννούση κ.ά.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος, με σκοπό την θεολογική και πρακτική ανάλυση του μεγάλου γεγονότος της κατά Χριστόν Οικονομίας, της Αναλήψεως του Κυρίου μας, επέλεξε να προβάλει το περίφημο χωρίο του Αποστόλου Παύλου από την Α΄ προς Τιμόθεον Επιστολή του: « Μέγα τὸ τῆς εὐσεβείας μυστήριον. Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί. Ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσι, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ », δηλαδή, «Μεγάλο είναι το Μυστήριο της ευσεβούς πίστεώς μας. ο Θεός φανερώθηκε και με σάρκα δηλαδή ενανθρώπησε. Πιστοποιήθηκε ότι είναι ο Μεσσίας με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, έγινε ορατός στους Αγγέλους, εκηρύχθηκε ανάμεσα σε όλα τα Έθνη, επιστεύθηκε ως τέλειος Θεός και Άνθρωπος μέσα στον κόσμο, αναλήφθηκε με δόξα». ( Α΄ Τιμ. γ΄, 16)!
Τόνισε δηλαδή ο ομιλητής ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος αληθούς γνώσεως και φανερώσεως του Τριαδικού Θεού, παρά μόνο εν Χριστώ Ιησού! Με την κατά Χριστό Οικονομία, δηλαδή, με όσα μεγαλεία έπραξε ο Θεός στο πρόσωπο και με το πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, εφανέρωσε μέσα στον χώρο και μέσα στον χρόνο (εν χώρω και χρόνω) τα μεγαλεία Του και την Αλήθειά Του! Το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Υιός και Λόγος του Θεού ενδύεται αχωρίστως και ατρέπτως την ανθρώπινη φύση και γίνεται από Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, δηλαδή Θεάνθρωπος. Με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, από την ώρα της Πεντηκοστής και μετέπειτα πιστοποιείται και επαληθεύεται η Θεανδρικότητά Του μέσα στην Οικουμένη και φανερώνεται Αγιοπνευματικά το Μεγαλείο και η Δόξα Του για να πλουτίσει τον πτωχεύσαντα άνθρωπο, κατά τον Θείο Παύλο.
Συνέχισε ο Επίσκοπός μας λέγοντας ότι η Σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού ήταν “σεσιγημένο” μυστήριο, άγνωστο δηλαδή μυστήριο ακόμη και για τους Αγίου Αγγέλους, οι Οποίοι με τη Θεοενσάρκωσή Του γνωρίζουν κατάπληκτοι το μυστήριο και το εξαγγέλουν στο ανθρώπινο Γένος. Αυτό το γεγονός το μοναδικό το διαμηνύουν οι Άγιοι Απόστολοι, οι Μάρτυρες και οι Ομολογητές σ’ ολάκερη την κτίση, σε όλα τα Έθνη και σε όλους τους Λαούς. Τελευταίο Γεγονός αυτής της καθόδου του Κυρίου στον κόσμο, η Ανάληψή Του, δηλαδή ότι ο ίδιος ο Υιός και Λόγος του Θεού, φορώντας αδιαίρετα την ανθρώπινη φύση, δοξάζεται και ανεβαίνει στα Ουράνια Δώματα, συνενθρονίζοντας και τον άνθρωπο, τον ενωμένο αδιάσπαστα με Αυτόν, εκ Δεξιών του Πατέρα Του. Ανάληψη του Κυρίου μας, λοιπόν, σημαίνει τον Δοξασμό του πάσχοντος Μεσσίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και τον συνδοξασμό του ανθρώπου, με τη μετοχή του πλέον στην Αγιοτριαδική Ζωή.
Στο σημείο αυτό ο ομιλητής διεξετραγώδησε το γεγονός της Βασιλίδος των Πόλεων το 1453 μ.Χ., αποδίδοντας καίριες ευθύνες τόσο στο Ρωμαΐικο Βυζαντινό στοιχείο, όσο κυρίως στην εγκατάλειψη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και της Επταλόφου από την τότε Ευρώπη, τη Δύση δηλαδή και τον Πάπα. Επανέλαβε τη φράση του μεγάλου Βυζαντινολόγου Σέρ Στίβεν Ράνσιμαν, ότι το μεγαλύτερο έγκλημα της ανθρωπότητας που διεπράχθη ποτέ είναι η εγκατάλειψη του Βυζναντίου και της Κωνσταντινουπόλεως από τη Δύση!
Πρό της Απολύσεως εψάλη Ιερό Μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως του τελευταίου Αυτοκράτορος των Ρωμαίων Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και των υπερασπιστών της Πόλεως κατά την Άλωσή της και υπέρ όλων των Ρωμηών και των Φιλελλήνων που έπεσαν στα Τείχη και στις ρύμες της Κωνσταντινουπόλεως!
