Την Κυριακή 9η Φεβρουαρίου 2025, που στην Εκκλησία αρχίζει η Λειτουργική χρήσις του Τριωδίου ως προμήνυμα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ακολουθούμενος από τον Παν. Αρχιμ. π. Νικόδημο Κωτινούδη, επεσκέφθη τη μικρή Ενορία Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου της Κοινότητος Αγίου Χαραλάμπους, δίπλα στη Σαρακήνα.
Τον Σεβασμιώτατο υπεδέχθησαν σύμπας ο Λαός της Ενορίας με επικεφαλής τον Εφημέριό του, Αιδ. Οικ. π. Χρήστο Μήτσιου. Να σημειωθεί ότι η Ενορία αυτή μετρά περί τους είκοσι ενορίτες! Και όμως, ο δραστήριος και λίαν αγαπητός σε όλους π. Χρήστος, με τα πνευματικά του παιδιά να τον ακολουθούν, κατάφερε να αναγεννήσει εκ της τέφρας τόσο τον Άγιο Χαράλαμπο, όσο και τη Σαρακήνα και να τα καταστήσει πνευματικό αλλά και κτιριακό εργοτάξιο. Υπέρ τους τετρακοσίους αδελφούς σήμερα, με πλειοψηφία τους νέους ανθρώπους και τα παιδάκια τους αγκαλιά, μετείχαν στην Ευχαριστιακή Σύναξη και κυρίως εξομολογημένοι οι πάντες μετείχαν του Ποτηρίου της Ζωής. Κι όλα αυτά από τον π. Χρήστο…
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος ανέπτυξε φυσικά την κορωνίδα των αρετών που προβάλλει πνευματικώτατα η Ευαγγελική Περικοπή του Τελώνου και Φαρισαίου από το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο ( Λουκ. ιη΄ 10-14 ). Ταπείνωση για την Εκκλησία σημαίνει Χριστός, σημαίνει Χριστοζωή, σημαίνει αγάπη που γνωρίζει να γίνεται θυσία για τον άλλον. Θεοδίδακτη η ταπείνωση είναι η Δεσποτική εντολή και στολή που συγκροτεί την ουσία της ορθόδοξης πνευματικής ζωής ως συνισταμένη και περιεκτική όλων των αρετών. Γιατί χωρίς αυτήν όλα τα έργα τα ανθρώπινα είναι μάταια και όλες οι αρετές είναι περιττές και κούφιες, κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Ο Θεός κουρνιάζει ταπεινά στις καρδιακές θύρες κι αναπαύεται στις ταπεινές ψυχές για να γεννήσει σωτηρία· κι από το ύψος αυτό σιγοψιθυρίζει στο πλάσμα του : «Εγώ πατέρας, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφέας, εγώ θεμέλιο για σένα. Ο, τι θέλεις εγώ. Τίποτε να μην σου λείψει. Εγώ θα δουλέψω για χάρη σου. Ήλθα να διακονήσω και όχι να διακονηθώ. Εγώ φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μητέρα. Τα πάντα εγώ. Εγώ φτωχός για σένα και αλήτης· στον σταυρό για σένα, στον τάφο για σένα, στον ουρανό για σένα προσέρχομαι ικετευτικά στον Πατέρα. Κάτω στη γη για σένα ήλθα πρεσβευτής απ’ Αυτόν. Για μένα είσαι τα πάντα και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος. Τι πλέον θέλεις ;» (Ιερός Χρυσόστομος)!
Ταπείνωση, είπε ο Επίσκοπός μας, κατά τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο, σημαίνει θυσία των πάντων και επώδυνη κένωση, ακριβής επανάληψη της κενώσεως του Χριστού, που μίκρυνε προς καιρόν μόνος Του τη δόξα Του και έλαβε μορφή δούλου, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, ενώ ήταν συγχρόνως και Θεός. Και ταπείνωσε τον εαυτό Του γενόμενος υπήκοος στον Πατέρα Του μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού, που ήταν ο πλέον οδυνηρός και επονείδιστος θάνατος στη Ρωμαϊκή εποχή (Φιλ. β΄ 7-8 )! Να γιατί η Εκκλησία θεωρεί τον Χριστό μας ως την Άκρα Ταπείνωση. Γιατί το να μιλάει κανείς για ταπείνωση είναι εύκολο. Το να υποδείξει όμως εμπράκτως και τον δρόμο και τον τρόπο με τον οποίο γίνονται πράξη, αυτό είναι το δύσκολο και εκπληκτικό, για τον Ιερό Χρυσόστομο. Για τούτο ήρθε στη γη ο Μονογενής Υϊός του Θεού και δεν έφυγε από κοντά μας, παρά μόνο αφού μας απάλλαξε από το κώλυμα αυτό.
Και κατέληξε ο Δεσπότης μας : «Η ταπείνωση είναι η θύρα της Βασιλείας των ουρανών, αυτή χαρίζει στον εραστή της ανάπαυση στην καρδιά, γιατί έχει ένοικο τον Χριστό. Αυτή ωθεί τον χωματένιο άνθρωπο να καταθέσει μπροστά στον σταυρό ολόκληρο το είναι του, και τότε ξαφνικά ο Χριστός σηκώνει αντί για μας τη μοναξιά και την καταθλιπτική βαρύτητα της ζωής. Ο άνθρωπος παύει να θεωρεί τον εαυτό του κέντρο· το παν ανήκει στον Θεό. Η τέχνη της ταπεινώσεως δεν είναι καθόλου το να γίνεις τούτο η εκείνο, αλλά να είσαι ακριβώς στο μέτρο που σου δόθηκε από τον Θεό, θα γράψει ο π. Παύλος Ευδοκίμωφ. Δηλαδή ο Ουρανός γυρεύει από μας να γνωρίζουμε τα όριά μας! Κι αυτό είναι μια θεόσδοτη δύναμη που αξιώνει το πρόσωπο να βλέπει τον εαυτό του μυρμήγκι και σκουλήκι, για να γίνει θεόπλαστος άνθρωπος!»
Προ της Απολύσεως της Θείας Λειτουργίας με συγκίνηση ο Επίσκοπός μας συνεχάρη τον π. Χρήστο Μήτσιου, την καλή του Πρεσβυτέρα Μαρία, το Εκκλησιαστικό του Συμβούλιο, τα πνευματικά του παιδιά και τους πολύτιμους συνεργάτες του στην Κοινότητα του Αγίου Χαραλάμπους, για την ευπρέπεια του Ιερού Ναού, την ολοκλήρωση της Αγιογραφίας του, την Υμνολογική και Λειτουργική ευταξία του Οίκου του Θεού, που τιμάται επ’ ονόματι του Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου και πρεσβευτή έχει τον Άγιο Γέροντα Χαραλάμπη. Δεν είναι υπερβολή εάν πούμε ότι η Ενορία και ο Ιερός Ναός έμοιαζαν με ένα πολύβουο και ευλογημένο μελίσσι που ο Θεός με το χέρι του Εφημερίου της Ενορίας καταστολίζει… Μπράβο τους!
