«Διοδεύσαντες δε την Αμφίπολιν και την Απολλωνίαν ήλθον εις Θεσσαλονίκην» Πρξ. 12.1
Χάρη σε αυτή την αγιογραφική μαρτυρία του συγγραφέως των Πράξεων των Αποστόλων, του Ευαγγελιστού Λουκά, η Εκκλησία μας γνωρίζει και πιστοποιεί το πέρασμα από ετούτο τον ευλογημένο τόπο στον οποίο σήμερα συναχθήκαμε, του Αποστόλου των Εθνών Παύλου. Και δεν θα μπορούσε να πράξει διαφορετικά η τοπική μας Εκκλησία από το να εορτάζει με τρόπο πανηγυρικό, αντάξιο και της προσωπικότητος του Αποστόλου Παύλου, αλλά και της σημαντικότητος του γεγονότος της παρουσίας του από τον τόπο μας, τόπος ο οποίος έγινε παγκοσμίως γνωστός, αφού οι τότε κάτοικοι της Απολλωνίας φιλοξένησαν, αλλά και έγιναν κοινωνοί της διδαχής του Παύλου.
Επιτρέψτε αφού προηγουμένως μεταφέρω στην εόρτια σύναξη μας τις ευχές, την αγάπη και την πατρική ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κυρίου Θεοκλήτου, ο οποίος λόγω των Συνοδικών του καθηκόντων, ελειτούργησε την σήμερον και εκύρηξε τον θείο Λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αποστόλου Παύλου της οδού Ψαρών, επίκεντρο των εορταστικών λατρευτικών εκδηλώσεων της πόλεως των Αθηνών και ως εκ τούτου δεν ήτο δυνατόν να είναι σωματικώς μαζί μας, αλλά ως πατήρ υμών και ποιμενάρχης εβρίσκεται πάντοτε πνευματικώς μεθ΄ υμών.
Ο Απόστολος Παύλος, διόλου τυχαίως ονομάστηκε από το Σώμα της Εκκλησίας ο «Ένας μετά τον Πρώτο», ίσως ο σπουδαιότερος μετά τον Χριστό, ώστε το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως να φτάσει από τα Ιεροσόλυμα, μέχρι τις εσχατιές του τότε γνωστού κόσμου, κι έτσι όντως ο Παύλος να είναι ο κήρυκας των Εθνών. Θα χρειαζόταν ο Ιεροκήρυκας της σημερινής πανηγύρεως να ομιλεί μέρες πολλές, ώστε να αποδόσει έστω και κατ΄ ελάχιστον το έργο την προσωπικότητα του Παύλου. Μελέτες, συγγράμματα, διατριβές, όχι μόνο Θεολόγων, αλλά και κορυφαίων εκπροσώπων άλλων επιστημών, όπως Ιστορικών, Κοινωνιολόγων, Ανθρωπολόγων, αλλά και ανθρώπων των Τεχνών ασχολήθηκαν με τρόπο εντατικό με το έργο του Αποστόλου Παύλου.
Λογικό και επόμενο το ενδιαφέρον όλων. Γιατί τί θα ήταν σήμερα ο κόσμος μας εάν δεν υπήρχε ο Παύλος; Ποιος άλλος θα κατόρθωνε το ακατόρθωτο. Τέσσερις ιεραποστολικές περιοδείες. Με απλά λόγια τέσσερις φορές το γύρω του τότε γνωστού κόσμου. Σαφώς και αυτό δεν μπορεί να είναι το έργο ενός ανθρώπου, τον οποίο δεν τον συνοδεύει η Χάρις του Θεού. Αυτό ακριβώς ήταν ο Παύλος. Ο άνθρωπος ο οποίος βαπτίστηκε μέσα στο φως της Χάριτος του Θεού, εκεί στο δρόμο προς την Δαμασκό, όταν ο Κύριος του έθεσε το ερώτημα : «Σαύλε γιατί με διώκεις». Και από εκείνη τη στιγμή, μέχρι και το μαρτυρικό τέλος του Παύλου το ψαλμικό χωρίο: «Το έλεος σου Κύριε καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου», γίνεται η απόλυτή του αλήθεια.
Όντως ελεήθηκε ο Παύλος από τον Θεό, ώστε να μην μείνει στην Ιστορία ως ένας ακόμη διώκτης του Χριστού και του Ευαγγελίου Του, αλλά ως ο αποδέκτης της καλής αλλοίωσης, η οποία τον ισχνό και φιλάσθενο Ιουδαίο νομοδιδάσκαλο, αλλά και πολίτη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μεταμόρφωσε σε «Εθνών Κήρυκα», μέγιστο μεταξύ των Αποστόλων. Γιατί ποιος άλλος θα μπορούσε να μιλήσει με τέτοια πνευματική ενάργεια, ενώπιον των Αθηναίων φιλοσόφων στον λόφο της Πνύκας, δίνοντας νόημα στον αφηρημένο μέχρι εκείνη τη στιγμή Άγνωστο Θεό. Δεν είναι πλέον άγνωστος. Είναι ο Ζωντανός Θεός, ο Σταυρωμένος και ο Αναστημένος. Μιλάει τη γλώσσα της φιλοσοφίας, αλλά μπολιάζει μέσα της το Καινό, το Αιώνιο, το πέραν και μακρά του τάφου.
Αλλά αυτός ο Παύλος, ο συνομιλητής των Φιλοσόφων τη ίδια στιγμή, απλούστερος των απλών, συναναστρέφεται τους πάντες, χωρίς διάκριση θρησκείας, εθνικότητος, κοινωνικής τάξεως. Ιδρύει τοπικές Εκκλησίες, τοποθετεί Πρεσβυτέρους, συγγράφει και αποστέλλει επιστολές ποιμαντικές, οι οποίες μέχρι σήμερα αποτελούν την παρακαταθήκη και τον οδηγό της εκκλησιαστικής μας ζωής. Με έναν ιδιαίτερο δικό του τρόπο, συνδέεται με την κάθε κοινότητα, ώστε οι συμβουλές του να μην έχουν οριζόντιο χαρακτήρα, αλλά το εντελώς αντίθετο. Η κάθε κοινότητα είναι για τον Παύλο ένα παιδί του. Και όπως ο γονιός αγαπά όλα τα παιδιά του εξίσου, χρησιμοποιεί εξατομικευμένο παιδαγωγικό σχέδιο και πλάνο, ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί και να ωριμάσει. Μιλάει και γράφει για όλους και για όλα. Σκεφτείτε πόσο πιο φτωχός θα ήταν όχι μόνο ο Χριστιανικός Πολιτισμός, αλλά ο εν γένει Πολιτισμός, αν η γραφίδα του Παύλου δεν είχε αποτυπώσει τον παγκοσμίως γνωστό ως τον «Ύμνο της Αγάπης» : «Εκείνος ο οποίος αγαπάει είναι μακρόθυμος κι ανεκτικός, είναι καλωσυνάτος, ευργετικός και ωφέλιμος, δε ζηλοφθονεί, δεν υπερηφανεύεται, δεν φέρεται με αλαζονεία και προπέτεια, δεν πράττει άσχημα, δε ζητεί τα δικά του συμφέροντα, δε ερεθίζεται από θυμό και οργή, δε σκέπτεται ποτέ κακό κατά του πλησίον, ούτε λογαριάζει το κακό που έπαθε από αυτόν. Δεν χαίρεται όταν βλέπει να γίνεται αδικία, χαίρεται όμως όταν βλέπει την αλήθεια να επικρατεί. Η αγάπη τα πάντα ανέχεται, στα πάντα εμπιστεύεται, για πάντα ελπίζει, τα πάντα υπομένει».
Με ετούτα τα θεία λόγια του Παύλου, ας μου επιτραπεί να περατώσω τον λόγο μου και να ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου, ο Απόστολος των Εθνών Παύλος που τίμησε τον τόπο μας με την εδώ παρουσία του, να αποτελεί το ορόσημο της ζωής μας, ως μελών της Εκκλησίας του Χριστού, που ξέρει να ανέχεται, να εμπιστεύεται, να ελπίζει, να υπομένει. Με μία και μόνη λέξη, που ξέρει να αγαπά!
π. Ιουστίνος Κεφαλούρος
29.6.24 (Βήμα Αποστόλου Παύλου Απολλωνίας)
Σημ.: Αναρτήθηκε και στο ”Πνευματικό Κονάκι”