Τήν Κυριακή 24η Φεβρουαρίου τ.ἒ. πού στούς Ἱερούς Ναούς ἀναγινώσκεται 
τό φιλολογικό ἀριστούργημα τῆς παραβολῆς τοῦ Ἀσώτου ἀπό τό κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιο ( Λουκ. ιε΄11-32 ), ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ μαζί μέ τόν Διάκονό του π. Κωνσταντίνο Ἰσαακίδη ἐπεσκέφθηκε τό χιονισμένο Νεοχώρι τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως. Στήν Ἐνορία αὐτή διακονεῖ ὀ Αἰδ. Οἰκ. π. Γαβριήλ Ζαχαρίου, ἒντιμος ἒγγαμος κληρικός καί πατέρας δύο τέκνων, τόν ὁποῖο ἰδιαιτέρως ἐκτιμᾶ καί ἀγαπᾶ ὁ Ἐπίσκοπός μας ἀξιολογῶντας πολύ θετικά τόν ἀνηφορικό ἀγῶνα πού ἐκεῖνος διεξάγει αἲροντας τόν σταυρό του.
Οἱ πολικές θερμοκρασίες δέν ἐπέτρεψαν, βεβαίως, τέτοια εὐλογημένη ἡμέρα στόν πολύ κόσμο νά μετάσχη στήν Ἀρχιερατική Εὐχαριστιακή Σύναξη, μά δέν ἦταν καί λίγοι ἐκεῖνοι πού τόλμησαν καί προσῆλθαν στό κάλεσμα τῆς καμπάνας μέ ἐπικεφαλῆς τόν Τοπικό Πρόεδρο κ. Νικόλαο Ἀνικούλα καί τή Δημοτική Σύμβουλο κα Κασσάνδρα Κατσαροῦ-Λάμπρου.
Στήν ὁμιλία του ὁ Σεβασμιώτατος, ἀφοῦ παρουσίασε φιλολογικά τό ὑπέροχο αὐτό καί πολύτιμο μαργαριτάρι τῆς Ἐκκλησίας, ἀπευθυνόμενος ἁπλά στό ἐκκλησίασμα, στά πνευματικά του παιδιά, ξεκαθάρισε ὃτι ἡ Παραβολή αὐτή ὑπαρξιακά καί θεολογικά ἑρμηνεύει τήν Ἐκκλησία, μιλάει γιά τήν ὑπόσταση καί τήν ὀντολογία Της, μιλάει στό συναίσθημα , στήν καρδιά, μά καί στό λογικό τοῦ ἀνθρώπου μέ λόγια πατρικά καί τοῦ λέει ὃτι ὁ Θεός δέν εἶναι ὁ ἀπολιθωμένος δυνάστης τοῦ παπισμοῦ καί τοῦ προτεσταντισμοῦ, πού σάν ἂλλος Δίας κρατᾶ στά χέρια του τήν τρίαινα γιά νά πλήξη τό ἀδαμιαῖο γένος, τά παιδιά του, πού τόν ἐξόργησαν παραβαίνοντας τό θέλημά Του, μά εἶναι ὁ Πατέρας πού στό μετανιωμένο Του παιδί στέργει καί τρέχει νά ἀνοίξη τήν ἀγκαλιά Του, σκορπίζοντας τή μοσχοβολιά τῆς συγγνώμης.
Αὐτή ἡ Παραβολή, συνέχισε ὀ ὁμιλητής, ὑποστασιάζει ἐπίσης καί τό μέγα Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως – Μετανοίας, πού εἶναι φάρμακο, γιατί μοιράζεται σέ καρδιές πού βουτήχτηκαν στό πάθος, πού ἐπλήγησαν ἀπό τόν ἰό τῆς ἀμαρτίας, πού κεντρίστηκαν ἀπό τό δηλητήριο τῆς ἀποστασίας ἀπό τόν Πατέρα, ἀλλά ξέπλυναν τή ντροπή τους μέ τούς ἀναστεναγμούς καί τά δάκρυα τῆς ἐπιστροφῆς “στό πατρικό κονάκι”, γιατί ἢξεραν καλά πώς ὁ γεροπατέρας θά περιμένη στό ἀγνάντιο γιά νά καλωσορίση τό πληγωμένο ἀπό τήν ἀπανθρωπιά τῆς ξενιτιᾶς καί κουρελιασμένο ψυχοσωματικά τέκνο του, σάν ἂκουγε νά σέρνη καί πάλι δειλά τό κουφάρι του στό ἀγκαθόσπαρτο στρατί γιά νά γυρέψη, νά ἀγναντέψη καί πάλι τήν προτινή φωλιά του καί νά ἀράξη στό ἀσφαλές ἀπάγκιο του!
Καί κατέληξε ὁ Σεβασμιώτατος: «Θά γύριζε πίσω πάλι τό παιδί, ἂν δέν ἦταν βέβαιο ὃτι θά τό περιμένη ὁ Πατέρας; Κι ὁ Πατέρας θά ἀγνάντευε ἀναμένοντας τό ἀκατόρθωτο, τήν ἐπιστροφή τοῦ παιδιοῦ, ἂν δέν ἣξερε ὃτι εἶχε φυτέψει ἀπό τή νιότη του στά φυλλοκάρδια τοῦ παιδιοῦ τή μεγαλοσύνη καί τόν ἡρωϊσμό τῆς συγγνώμης, τό μεγαλεῖο τῆς μετανοίας; Ναί στήν Ἐκκλησία ὁ Θεός εἶναι Πατέρας καί συγχωρεῖ, κρατῶντας γιά πάντα τά ματωμένα χέρια Του στό Σταυρό. Ἀλλά καί τό παιδί ξέρει τά ὃρια του, ζητῶντας μέ τό δάκρυ νά ξεπλύνη τήν παραλογιά καί τή σαπίλα τῆς ἁμαρτίας!»
{flickrset}72157707138466764|573|430|142275543@N05|Y{/flickrset}