Το Αρδαμέρι είναι η ιστορική έδρα, το πρώτο προζύμι της σημερινής Ιεράς Μητροπόλεως Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου. Απ’ εκεί ξεκίνησε υφισταμένη η Ιερά Μητρόπολις και κατέληξε στη σημερινή της μορφή.
Γι’ αυτό πάντοτε, προ της Μεγάλης Εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ή μετά απ’ Αυτήν, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης επισκέπτεται το ριζιμιό αυτό της Επαρχίας του, παίρνοντας δύναμη για την περαιτέρω πορεία της Τοπικής αυτής Εκκλησίας.
Για φέτος την Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου (Ματθ. θ΄ 27- 35), 11η Αυγούστου 2024, προ της Θεομητορικής Εορτής, ο Σεβασμιώτατος Ιερισσού κ. Θεόκλητος, ακολουθούμενος από τους Παν. Αρχιμ. π. Νικόδημο Κωτινούδη και τον Διάκονο π. Νικόλαο Τσεπίση, επεσκέφθη την Ενορία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αρδαμερίου, ένα ιστορικό και μεγάλης αρχαιολογικής αξίας Ιερό Ναό, που γιορτάζει μεν στις 15 του Αυγούστου, αλλά ο Επίσκοπος αδυνατεί να συμμετάσχει στο πανηγύρι της, καθότι το Προσκύνημα της Μεγάλης Παναγίας συνιστά το επίκεντρο για ”το Πάσχα του καλοκαιριού” στη Χαλκιδική.
Τον υπεδέχθησαν η Ενορία ολόκληρη, με επικεφαλής τον Εφημέριό της Παν. Αρχιμ. π. Γαβριήλ Κυραλάκη, ένα αγαθό και τίμιο λευΐτη που επί έτη διακονεί τον Λαό αυτό, Κρητικό την καταγωγή. Μαζί του ο φιλόχριστος τ. Βουλευτής κ. Γεώργιος Λαζαρίδης, ο Τοπικός Πρόεδρος κ. Δημήτριος Δαδάλας, ο τ. Πρόεδρος κ. Δημήτριος Δαδάλας. Το Ιερό Αναλόγιο ετίμησε ο Πρωτοψάλτης του Ιερού Ναού Προφήτου Ηλιού Πυλαίας Θεσσαλονίκης κ. Θεμιστοκλής Στεργίου.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος, αφού εξέφρασε τη συγκίνησή του για την παρουσία του σε ιστορικά χώματα, χιλιοτραγουδισμένα από τη λαϊκή μούσα, στάθηκε στο πρόσωπο της Παντάνασσας, την Οποία χαρακτήρισε ως υπάκουη ανταπόκριση του ανθρωπίνου Γένους στην πρόσκληση του Θεού για την Ενσάρκωση του Λόγου Του, για να ζήσει ο κόσμος.
Υπακοή, τόνισε ο ομιλητής, κατά τον Άγιο Κάλλιστο τον Ξανθόπουλο, είναι: «Το να μην εμπιστεύεται κανείς τον εαυτό του σε κανένα καλό μέχρι το τέλος της ζωής του». Είναι η χάρη που μας δίνει ο Θεός να θάβουμε το θέλημά μας, να το ακουμπάμε στο χέρι Του, για να το αλλοιώσει Εκείνος και να το μεταβάλλει σε δική Του παρουσία. Άλλωστε ο Ιωάννης της Κλίμακος έχει καθορίσει ότι υπακοή στο Θεό σημαίνει: «…απάρνηση παντελής της ψυχής…που φανερώνεται εναργέστατα μέσα στο σώμα μας, νέκρωση των μελών μέσα σε ζωντανή διάνοια, ανεξέλεγκτη κίνηση…, ζωή απαλλαγμένη από περιέργεια, κίνδυνος χωρίς μέριμνες, αυθόρμητος ομολογία Θεού, αφοβία θανάτου…»!
Πέρανε δε τον λόγο του ο Μητροπολίτης, δανειζόμενος το λόγιο του Οσίου Θεοδώρου Εδέσσης: «Αυτός που οικειοποιείται την υπακοή, ήδη εσφαγίασε το θέλημά του με τη μάχαιρα της ταπεινοφροσύνης»!
Στο σημείο αυτό διευκρίνισε ότι: «Υπακοή δεν σημαίνει δουλικότητα ή άρνηση της προσωπικής ελευθερίας που ευτελίζει τον άνθρωπο, στερώντας του το πιο πολύτιμο δώρο της ζωής. Η υπακοή βιώνεται στον Ορθόδοξο χώρο ως υπεύθυνη και άκρως ελεύθερη και δημόσια πράξη που χαριτώνει τον άνθρωπο και χτίζεται καρτερικά ως απαύγασμα υιϊκής σχέσεως, κάτω απ’ το επιτραχήλιο του δοκιμασμένου και αγίου πνευματικού πατέρα, αφού έχει προηγηθεί βεβαίως το θάψιμο του θελήματος. Είναι ουσιαστικά ”φάρμακο και νυστέρι που καθαρίζει με μιας τις ουλές των τραυμάτων της ζωής”, κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Σιναΐτη. Είναι η αντίθεση και το αντίπαλο δέος σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε ”δικαιωματισμό”, ή όπως το προβάλλουν τα Μ.Μ.Ε., ”woke κουλτούρα” των καιρών μας, κάτι που με νύχια και με δόντια ο διεθνής παράγοντας και η τηλοψία το προβάλλουν ως πολιτισμό και σύγχρονο τρόπο ζωής!»
