Στήν Ἁγία Παρασκευή Δουμπιῶν τήν Κυριακή ὁ Σεβασμιώτατος

    

 

      Τήν Κυριακή 5η Αὐγούστου τ.ἒ., Ι΄Ματθαίου, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ, ἀκολουθούμενος ἀπό τούς Διακόνους του π. Γεώργιο Κυριάκου καί π. Κωνσταντῖνο Ἰσαακίδη, ἐπεσκέφθη τήν Ἐνορία Ἁγίας Παρασκευῆς Δουμπιῶν, πού ἐφημερεύει ὁ Αἰδ. Οἰκ. π. Σταῦρος Τράκας. Ὁ Σεβασμιώτατος θά ἐπιθυμοῦσε νά μετάσχη στό πανηγύρι τοῦ χωριοῦ πού γιορτάζει τήν προστάτιδά του Ἁγία Παρασκευή, ἀλλά ἀνειλημένες ὑποχρεώσεις του δέν ἐπέτρεψαν νά μετέχη στή γιορτή καί γι’ αὐτό στό πρόγραμμα τῆς Μητροπόλεως ἀντικατέστησε τήν παρουσία του μέ τή σημερινή ἐπίσκεψη. 

     Τόν  Σεβασμιώτατο ὑποδέχτηκαν ὀ Πρόεδρος τῆς Τοπικῆς Κοινότητος κ. Ἀθανάσιος Γερατζῆς, ὀ Ἑφημέριος καί τό ποίμνιό του μέ μεγάλη χαρά. Πρός εὐχάριστη ἒκπληξη τοῦ Σεβασμιωτάτου, παράλληλα μέ τόν οἰκεῖο Ἱεροψάλτη, τό ψαλτήρι τῆς Ἁγίας Παρασκεῆς ἐκόσμησε ὁ Πρωτοψάλτης τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Γαλάτιστας καί δάσκαλος κ. Ἂγγελος Γκουτζιαρῆς, μέ συνοδό του τόν μαθητή τοῦ Λυκείου καί σπουδαστή τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς Δούκα Λακρό, ἐγγονό τοῦ π. Γεωργίου Σκονδράνη, ἐφημερίου Γαλατίστης καί τοπικοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου. Τό ψαλτήρι ὂντως ἀνέβασε τό ἐκκλησίασμα στά ουράνια, κάνοντας οὐσιαστικά ἒκκληση στά νέα παιδιά νά πλαισιώσουν τίς τάξεις τῆς Ἐκκλησίας μας. 

     Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος ἀπό τήν περικοπή τῆς θεραπείας τοῦ σεληνιαζομένου νέου (Ματθ. ιζ΄14-23) προέβαλε τό λόγιο τοῦ Κυρίου μας πρός τούς Μαθητές Του : «Ἐάν ἒχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὂρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ καί μεταβήσεται…» (Ματθ. ιζ΄20), δηλαδή, ἂν ἒχετε πἰστη σάν τόν σπόρο τοῦ σιναπιοῦ, θά πεῖτε στό βουνό αὐτό, πήγαινε ἀπό ἐδῶ ἐκεῖ καί θά μετακινηθῆ. Μίλησε δηλαδή, γιά τόν χαριτωμένο ἂνθρωπο τῆς πίστεως, καί τῆς δυνάμεώς της διαχρονικά.

     Στή σημερινή κοινωνία, εἶπε ὁ ὁμιλητής, πού « ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ», δηλαδή ἡ ἀπουσία Του, ἒγινε κοινός τόπος-σάν κάτι αὐτονόητο στή ζωή μας-, ἡ ἀπιστία τείνει νά πάρη ἐπιδημικές διαστάσεις καί νά ἀναχθῆ σέ ἐπίσημη «θρησκεία», τῶν «πολιτισμένων» χωρῶν τῆς γῆς. Δέν παύει ὃμως, μέσα σ’ αὐτόν τόν κόσμο πού ἀκατανίκητα πλέον φέρεται στόν ἀπρόσωπο παλιμβαρβαρισμό, νά ὑπάρχη ἓνα θεϊκό δῶρο, ἱκανό σάν προζύμι νά ζυμώση τό κοινωνικό φύραμα, ἓνα πρόσωπο ζωντανό καί μέ διαφορετική ποιότητα: ὁ ἂνθρωπος τῆς πίστεως. Ὁ ἂνθρωπος ὁ ἁγιοτριαδικά ἀνακαινισμένος καί λουσμένος μέσα στή χάρη τοῦ δοξασμένου Χριστοῦ μας. Αὐτός ὁ ἂνθρωπος, γέννημα τοῦ Χριστοῦ μας, συνιστᾶ ζωντανό θαῦμα, γιατί βλέπεις μέ τή δύναμη Ἐκείνου, νά ἒχη τή δύναμη νά λέη ἀκόμα καί στά βουνά, πηγαίνετε ἀπό ἐδῶ ἐκεῖ, καί αὐτά νά τόν ὑπακούουν καί νά μετακινοῦνται. Εἶναι τό δῶρο τοῦ Χριστοῦ μας σ’ὃσους ἒχουν μέσα τους πίστη σάν τόν σπόρο τοῦ σιναπιοῦ, εἶναι ἓνα κομμάτι γῆς μεταμορφωμένο σ’οὐράνιο ἂνθος «καί στ’ἂνθος, κρυμμένη μέλισσα , ὁ Θεός»!

     Ἡ πίστη σήμερα προβάλλει σάν τό πολυτιμότερο ἐφόδιο γιά τόν ἂνθρωπο τῶν κοσμικῶν ἐξερευνήσεων, τόν ἐραστή τοῦ ὀρθολογισμοῦ καί δημιουργό μιᾶς ὂντως ἀπρόσωπης –συχνά κι ἀπάνθρωπης –τεχνολογίας. Εἶναι ἡ δύναμη πού μπορεῖ καί διαποτίζει ὃλες τίς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς, οἰστρηλατεῖ τήν ψυχή, ἡ δύναμη πού ἀνακουφίζει τό λογικό σάν στέκεται μπροστά στό φάσμα τοῦ θανάτου, ἀπαντώντας δυναμικά στά μεταφυσικά ἐρωτήματα τῆς καρδιᾶς, καί κυρίως εἶναι τό τεῖχος πού προστατεύει τήν ἀνθρώπινη ὓπαρξη ἀπ’ τό κενό πού γεννοῦν ἡ κυριαρχία τοῦ ἐνστίκτου καί ἡ ἀκαμψία -ἀταξία τῆς ψυχρῆς λογικῆς.

     Ἡ πίστη, συνέχισε ὀ ὁμιλητής εἶναι μιά δύναμη πού φέρνει σέ σχέση, ἢ μιά σχέση πού πραγματοποιεῖ τήν ὑπέρ φύση ἂμεση καί τέλεια ἓνωση τοῦ πιστεύοντος μέ τόν πιστευόμενο Θεό, εἶναι τό μυστήριο τῆς καρδιᾶς πού φλέγεται ἀπ’τήν ἀναζήτηση τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ, σάν τό ναί ἢ τό ὂχι τοῦ ἀνθρώπου στόν Θεό, εἶναι ἡ αἲσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, εἶναι μυστήριο πού κρύβεται στά σπλάγχνα τοῦ Θεοῦ, πού ξεκινάει ἀπ’ τόν Θεό καί δωρίζεται στόν ἂνθρωπο σάν θεανθρώπινη ζωή ἀπ’τόν σαρκωμένο Χριστό.

      Καί κατέληξε ὁ Δεσπότης : «Στόν Πατερικό χῶρο ἡ πίστη παίρνει χαρακτήρα δυναμικό καί δημιουργικό. Δέν ταυτίζεται μέ πεποιθήσεις ἢ γνώσεις ἢ κάποια μεταφυσική ἰδεολογία. Κυρίως δέν ταυτίζεται μέ μιά “καθώς πρέπει”  φιλολογία, οὒτε μέ μιά ἀνώδυνη ὁμολογία • ἀλλά κυρίως ἐκδηλώνεται ὡς κατάφαση στίς ἀρετές, ὡς ἀγιοζωή καί πραγμάτωση τοῦ ἁγιοτριαδικοῦ τρόπου ζωῆς. Αὐτός ὁ χαριτωμένος ἂνθρωπος τῆς πίστεως, εἶναι ὁ φίλος τοῦ Θεοῦ, πού στά Συναξάρια δέν τόν τιμοῦν μονάχα τά λογικά πλάσματα, μά καί τά ἂλογα δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ τόν σέβονται καί τόν ὑπηρετοῦν!» 

{flickrset}72157699570418484|573|430|142275543@N05|Y{/flickrset}