Τήν Παρασκευή 12η Δεκεμβρίου τ. ἔ., ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ χοροστάτησε στόν Ὄρθρο καί προέστη τῆς Θείας Λειτουργίας στόν πανηγυρίζοντα Ἱερό Ναό Ἁγίου Σπυρίδωνος Περιστερῶνος. Τόν ὑπεδέχθησαν οἱ κάτοικοι τῆς ὡραίας αὐτῆς Κοινότητος μέ τόν Ἐφημέριό τους Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Νέστορα Γρίμπα, καθώς καί τούς Πανοσιολογιωτάτους Ἀρχιμανδρίτες π. Λεόντιο Καρίκα καί π. Στέφανο Τσιγκερλιώτη, τόν Οἰκονόμο Αἰδεσιμώτατο π. Γεώργιο Κυζιρίδη καί τόν Διάκονο π. Ἐφραίμ Τσόλη.
Ὁ εὐλογημένος Λαός τοῦ Θεοῦ ἐξέφρασε τήν ἀγάπη του γιά τήν παρουσία τοῦ Ἐπισκόπου του στόν τόπο τους μέ ἐπικεφαλῆς τόν Πρόεδρο τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κ. Ἡρακλῆ Καραϊσαρίδη καί τόν Δημοτικό Σύμβουλο κ. Ἀντώνιο Μαζάκα. Ὁ Σεβασμιώτατος στήν ὁμιλία του παρουσίασε τήν βιοτή τοῦ μεγάλου Πατρός τῆς Ἐκκλησίας μας καί Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος Κύπρου Ἁγίου Σπυρίδωνος, τά θαύματά του, τήν λαμπρά συμμετοχή τοῦ Ἁγίου στήν Α΄ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενική Σύνοδο, καθώς καί τίς ὑποθῆκες του γιά τό Ὀρθόδοξο τῆς Ἐκκλησίας μας πλήρωμα.
Κατόπιν τούτων, ὁ ὁμιλητής διερωτήθη: «Ἀδελφοί, μέ τέτοιους Ἁγίους, μεγάλους Πατέρες καί Διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας μας νά στολίζουν τά Ἰόνια Νησιά μας, τήν Πατρίδα μας ὁλάκερη καί τήν Ὀρθοδοξία σύμπασα, ἐμεῖς οἱ σημερινοί Ἕλληνες πῶς θά ζήσωμε, μέ Θεό ἤ δίχως Θεό;».
Ἀναπτύσσοντας τίς σκέψεις του παρετήρησε ὅτι στήν ἐποχή μας ὁ ἄνθρωπος ὀργάνωσε τήν “ἔξωση” τοῦ Θεοῦ ἀπ’ τή ζωή του καί προχώρησε στήν αὐτοθέωση καί αὐτοσωτηρία του. Ἄνοιξε πανιά γιά τήν “ψαριά” τῆς γλυκιᾶς ζωῆς μέ σύνθημα τό συμφέρον καί βοηθητικό ἄνεμο τή δύναμη τοῦ ὀρθολογισμοῦ. Καπετάνιο στό “καΐκι” του, πού δίχως Θεό ὅλα ἐπιτρέπονται, διόρισε τόν ἄθεο ἀνθρωπισμό, τόν χωρίς Θεό οὐμανισμό, ὅπως περήφανα τόν λέει. Καί γέμισε ὁ κόσμος ἀπό “διδασκάλους” τοῦ δίχως θεό “ἀνθρωποκεντρισμοῦ”, πού ξέχασε πώς ὅλα ὅσα καλά διδάσκει τά ἔκλεψε ἀπό τή διδασκαλία Ἐκείνου πού ἀδιάντροπα ἀρνήθηκε. Κι ἔβγαλε ἡ νεόκοπη αὐτή θεωρία “τόν λίθον τόν ἀκρογωνιαῖον”, τό θεμέλιο τό μοναδικό ἀπ’ τά σύμπαντα καί στήριξε τό οἰκοδόμημά του ὁ ἄνθρωπος στό κενό∙ πικραμένος δέ ὁ σύμπας κόσμος καί ἀπογοητευμένος ἀπ’ τό ἀποτέλεσμα τῆς “ἁλιείας” του, μελαγχολικός κι ἀπελπισμένος θρηνεῖ.
«Ἡ Ἐκκλησία μας, συνέχισε ὁ Δεσπότης, πέρα ἀπ’ αὐτόν τόν ξένο πρός τήν Ἀλήθεια τρόπο ζωῆς, γνωρίζει νά κατορθώνη τή ζωή μέσα ἀπό μιά “θαυμαστή ἁλιεία” πού τῆς ἀποκαλύφθηκε ἀπό τόν Κύριο καί τήν βίωσαν οἱ ἀνά τούς αἰῶνες “Μαθητές” Του. Γνωρίζει ὅτι ὁ ἄνθρωπος τότε μόνο πραγματώνει τόν ἑαυτό του, ὅταν γιά κάθε πρᾶγμα, μικρό ἤ μεγάλο, παρακαλεῖ καί ἐκζητεῖ μέ τήν προσευχή ἀπ’ τόν Δημιουργό του, νά τόν φωτίση γι’ αὐτό, ἔχοντας μεσίτες, πρεσβευτές καί συνοδοιπόρους του τούς φίλου τοῦ Θεοῦ, τούς Ἁγίους μας. Ἄλλωστε, κατέληξε ὁ ὁμιλητής, μήπως ἔγινε ἀσθενέστερος στή δύναμη ἤ ἀτονότερος στό νά χορηγῆ καί σήμερα Ἐκεῖνος πού ἔθρεψε μέ τό μάννα ὁλόκληρο λαό στήν ἔρημο καί χόρτασε τόσα πλήθη μέ πέντε ψάρια;».
[widgetkit id=218]