«Η ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΟΝ ΤΑΡΑΓΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ»
Ὁ Σύνδεσμος Ὀρθοδόξων Νέων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἱερισσοῦ, μέ τίς εὐχές τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. Θεοκλήτου ὀργάνωσε τήν 12η Λειτουργική Συνάντηση Νέων πού πραγματοποιήθηκε ἀπό 17 μέχρι 21 Ἰουλίου 2014 στό Ἱερό Προσκύνημα τῆς Μεγάλης Παναγίας Χαλκιδικῆς, μέ γενικό τίτλο «Η ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΟΝ ΤΑΡΑΓΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ».
Στίς εἰσηγήσεις μελετήθηκαν ἡ εἰρήνη με τό Θεό, ἡ εἰρήνη μέ τόν ἐαυτό μας καί ἡ εἰρήνη μέ τούς συνανθρώπους μας. Πάνω στίς εἰσηγήσεις ἔγιναν ἐκτενεῖς συζητήσεις.
Κάποιες σκέψεις καί ἀπόψεις ἦταν πολύ σημαντικές. Τίς καταγράφουμε, τίς προσφέρουμε καί τίς μοιραζόμαστε μέ τούς νέους τῆς ἡλικίας μας.
1. ΓΕΝΙΚΑ
Ὁ Θεός διά τοῦ ψαλμωδοῦ μᾶς προτρέπει «ζήτησον εἰρήνην καί δίωξον αὐτήν» (Ψαλμ. 33,15).
Εἶναι καθῆκον τῶν χριστιανῶν νά εἶναι φορείς εἰρήνης.
Ἡ εἰρήνη εἶναι ἡ μητέρα ὅλων τῶν ἀγαθῶν. Εἶναι τό στήριγμα τῆς χαρᾶς μας. Αὐτή ἀνοίγει τό δρόμο γιά τήν ἀγάπη.
Βάση τῆς εἰρήνης εἶναι ἡ ἀγάπη. Χωρίς αὐτήν δέν ὑπάρχει εἰρήνη.
Ἄν θέλεις εἰρήνη νά ἑτοιμάζεσαι γιά πόλεμο, ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι Ρωμαῖοι, πού σημαίνει:
α. Ἡ διατήρηση τῆς εἰρήνης ἀπαιτεῖ συνεχῆ μάχη.
β. Μπαίνοντας στόν κόσμο τῆς εἰρήνης ἀρχίζει πόλεμος.
γ. Εἶναι προτιμότερος ὁ πόλεμος ἀπό μιά ἐπιφανειακή, κακή εἰρήνη.
Μέσα σέ κλῖμα εἰρήνης ἀναπτύσσεται ἡ πνευματική ζωή. Δυστυχῶς ὁ ἄνευ Θεοῦ ζῶν κόσμος τῆς ἁμαρτίας θέλει τήν εἰρήνη, γιά νά ἁμαρτάνει περισσότερο.
2. Η ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ
Ὁ Θεός εἶναι στή φύση Του εἰρηνικός. Ὁ Θεός εἶναι ὁ Θεός τῆς Εἰρήνης καί δωρίζει τήν εἰρήνη στούς ἀνθρώπους μέ δύο τρόπους: μέ τή Δημιουργία καί τήν Ἀναδημιουργία. Ὁ Θεός ἔχει ὁ ἴδιος τήν εἰρήνη, κι ἐπειδή εἶναι ἀναλλοίωτος στήν ἀγάπη, παραμένει σταθερός καί στήν εἰρήνη. Ἡ εἰρήνη στόν κόσμο ἐκπίπτει, ἐπειδή ἐκπίπτει ἡ ἀγάπη.
Ὁ Χριστός εἶναι ἡ «εἰρήνη ὑμῶν»( Ἐφ.2,14). Ἐνῶ ἤμασταν ἐχθροί με τό Θεό, ὁ Χριστός μᾶς εἰρήνευσε καί μᾶς συμφιλίωσε με τό Θεό. Ὁ Χριστός μέ τήν ἐνανθρώπισή Του ἔφερε τήν εἰρήνη. Ὁ Θεός φρόντισε νά ξαναδώσει τήν εἰρήνη στόν ἄνθρωπο μέ τήν ἔλευση τοῦ Υιοῦ Του στή γῆ. Πῆρε τήν πρωτοβουλία ὁ ἴδιος ὁ Θεός διά τοῦ Χριστοῦ, καί συμφιλιώθηκε μέ τόν ἄνθρωπο διά τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ. Ἡ δεύτερη δωρεά τῆς εἰρήνης δέν ἦταν μιά ἁπλή συμφωνία, ἀλλά ἕνα συνταρακτικό γεγονός: ἡ ἕνωση τῆς ἀνθρώπινης μέ τή Θεϊκή ὀντότητα. Ἡ Παναγία ἐξέφρασε τήν ἐλεύθερη ἀποδοχή ἀπό τό ἀνθρώπινο γένος τῆς δεύτερης αὐτῆς δωρεᾶς τῆς εἰρήνης τοῦ Θεοῦ. Τελικά ἡ εἰρήνη ἦρθε στόν κόσμο μέ τήν ἕνωση τῆς θεϊκῆς καί ἀνθρωπίνης φύσεως στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί ὁλοκληρώθηκε μέ τή Σταυρική θυσία καί τήν Ἀνάστασή Του. Ἡ εἰρηνοποίηση γῆς καί οὐρανοῦ ἔγινε ἀπό τόν Χριστό «διά τοῦ αἵματος τοῦ Σταυροῦ αὐτοῦ» (Κολ. 1,20). Γι’ αὐτό ἡ εἰρήνη δέν ἐκπίπτει ποτέ.
Τό ἔργο τῆς καταλλαγῆς καί τῆς εἰρηνεύσεως μέ τό Θεό εἶναι τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ εἰρήνη προσφέρεται στούς ἀνθρώπους μέσω τῆς Ἐκκλησίας.
Τό Βάπτισμα εἶναι τό Μυστήριον τῆς καταλλαγῆς μέ τό Θεό. Γινόμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ, παιδιά τῆς εἰρήνης.
3. Η ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ
Ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο εἰρηνικό ἐκ φύσεως.
Ἡ ζωή στόν Παράδεισο ἦταν ἕνα σύνολο εἰρηνικῶν ἁρμονικῶν σχέσεων. Αὐτή ἡ εἰρήνη ὡς δωρεά τῆς Δημιουργίας εἶχε μιά «ἀτέλεια», μποροῦσε νά χαθεῖ. Καί τελικά χάθηκε, διότι οἱ πρωτόπλαστοι δέν ἔδειξαν ἐμπιστοσύνη στό Θεό. Ὁ Θεός ἔμεινε πιστός στήν ἀγάπη Του, ἐνῶ οἱ Πρωτόπλαστοι πρόδωσαν αὐτή τήν ἀγάπη.
Ἡ εἰρήνη δέν εἶναι μιά παθητική, ἐγκεφαλική, ἐπιφανειακή καί θεωρητική κατάσταση, ἀλλά δυναμική, καρδιακή, βαθύτερη καί ὀντολογική κατάσταση.
Ἡ εἰρήνη εἶναι τό σφρίγος τῆς ψυχῆς. Ἡ ψυχή χάνοντας τήν εἰρήνη χάνει τό σφρίγος της.
Νά προστρέχουμε στή Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τήν Παναγία μας, ὅταν χάνουμε τήν εἰρήνη.
Ἡ εἰρήνη εἶναι τό ἀποτέλεσμα ὅλων τῶν ἀρετῶν, ἀλλά καί ἠ προϋπόθεση γιά τήν αὔξηση τῶν ἄλλων ἀρετῶν. Ὅλες οἱ ἀρετές εἶναι ἀπαραίτητες γιά τήν ἐπίτευξη τῆς εἰρήνης. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει εἰρήνη ἄν λείπει μιά ἀρετή.
α. Ἡ ἀπόκτηση τῆς εἰρήνης
Τήν εἰρήνη ἔφερε ὁ Χριστός στή γῆ. Ἡ εἰρήνη ἀποκτιέται μέ τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀνθρώπου στό Χριστό.
Τήν εἰρήνη τήν κερδίζουμε μέ τή μετάνοια. Ὅταν Τόν πλησιάζουμε μέ μετάνοια μᾶς στέλνει ἐκεῖ πού βασιλεύει ἡ εἰρήνη Του. «Πορεύου εἰς εἰρήνην» (Λουκ.8,49). Τά δάκρυα τῆς μετανοίας εἶναι τό πρῶτο σκαλοπάτι γιά τήν εἰρήνη.
Ἡ κάθαρση τῆς καρδιᾶς ἀπό τά πάθη, ἡ προσοχή καί ὁ ἔλεγχος τῶν αἰσθήσεων κρατοῦν εἰρηνική τήν ψυχή τού ἀνθρώπου.
Ἡ ἀνάληψη τῶν εὐθυνῶν μας εἶναι ἕνας δρόμος πού ὁδηγεῖ στήν εἰρήνη.
Ἡ εἰρήνη στηρίζεται στήν ἀλήθεια καί στίς ἀληθινές σχέσεις τῶν ἀνθρώπων.
Ἡ ἡσυχία βοηθᾶ στήν εἰρήνη. Ὁ ἀστικός τρόπος ζωῆς διώχνει τήν εἰρήνη.
Ἡ ἁπλότητα γεννᾶ τήν εἰρήνη.
Ἡ εἰρήνη τῶν λογισμῶν φέρνει τήν εἰρήνη.
Ἡ εἰρήνη μέ τόν ἑαυτό μας καί μέ τούς ἄλλους βασίζεται στήν σωστή διαχείριση τοῦ θυμοῦ. Μέ τήν ἀρετή τῆς ἀνδρείας διαχειριζόμαστε τό θυμό ὥστε νά μήν εἶναι καταστρεπτικός οὔτε στόν ἐαυτό μας οὔτε στούς ἄλλους.
Ἡ ψυχή στόν πόνο ἀγγίζει τόν Θεό τῆς εἰρήνης. «Ὑπομονή στίς θλίψεις ὁδηγεῖ στό λιμάνι τῆς εἰρήνης. Μιά ψυχή πού περνάει τή θλίψη στηριγμένη στοῦ Θεοῦ τήν ἀγάπη, τά κουπιά πρός τόν γαλήνιο ὅρμο εἶναι ἡ ἐλπίδα, πώς ὁ Χριστός θά μᾶς ἀνταμείψει βάζοντάς μας στό λιμάνι τῆς βασιλείας Του, ὅπου βασιλεύει ἡ εἰρήνη» (Ἅγιος Γρηγόριος)
β. Ἡ ἀπώλεια τῆς εἰρήνης
Ὁ Διάβολος εἶναι ἐχθρός τῆς εἰρήνης. Εἶναι ἡ πηγή κάθε ταραχῆς καί ἔχθρας.
Ἡ ὀλιγοπιστία, ἡ πλάνη, ἡ αἵρεση διώχνουν τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ.
Τά πάθη, ὅπως ὁ ἐγωϊσμός, ἡ ὑπερηφάνεια, ὁ θυμός, ἡ ζήλεια, τό ψέμα, διαβολή, ἡ συκοφαντία μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν εἰρήνη.
Οἱ σαρκικές ἀπολαύσεις διώχνουν τό πνεῦμα τῆς εἰρήνης.
Ὁ φόβος διώκει τήν εἰρήνη. Εἶναι ὁ φόβος πού προέρχεται ἀπό τήν ἁμαρτία καί τήν ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στό Θεό.
Δέν μπορούμε νά ἔχουμε εἰρήνη ἄν ἔχουμε τό θέλημά μας. Κάθε ἄνθρωπος ἄν κόβει το θέλημά του μπροστά στό Θεό καί στούς ἀνθρώπους θά εἶναι πάντα εἰρηνικός στήν ψυχή. Ἐπιδιώκοντας τήν ἐπίτευξη τοῦ θελήματός μας χάνουμε τήν εἰρήνη καί γεμίζουμε ταραχή.
4. Η ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ
Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ νά γίνουμε εἰρηνοποιοί κατά τόν λόγον τοῦ Κυρίου «Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί» (Ματθ.5, 9). Αὐτό εἶναι τό χαρακτηριστικό τῶν χριστιανῶν, τῶν παιδιῶν τοῦ Θεού.
«Νιῶσε στήν καρδιά σου τήν εἰρήνη καί χιλιάδες ἄνθρωποι θά εἰρηνεύσουν μαζί σου» (Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ).
Ἡ ἀγάπη στούς ἐχθρούς ὁδηγεῖ στήν εἰρήνευση μαζί τους.
Ἡ συγχωρητικότητα εἶναι προσφορά εἰρήνης.
«Οἱ εχθροί μας εἶναι οἱ ἀπλήρωτοι εὐεργέτες τῆς ψυχῆς μας», κατά τον ἱερό Χρυσόστομο. Ὁ ἐχθρός βλέπει καλλίτερα ἀπ’ ὅλους τά ἐλαττώματά μας. Ἐάν διορθώνουμε τά ἐλαττώματα πού ἐπισημαίνει ὁ ἐχθρός μας, μαλακώνουν καί εἰρηνεύουν οἱ ψυχές. Ἔτσι ἀρχίζει ἡ πορεία πρός τήν εἰρήνη μέ τόν ἐχθρό.
Ἡ διατήρηση τῆς εἰρήνης μέ τούς συνανθρώπους μας στηρίζεται στήν εἰλικρίνεια, κι ὅχι στήν ὑποκριτική ὑποχωρητικότητα.
5. Η ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Μέσα στήν Ἐκκλησία τίποτα δέν μπορούμε νά κάνουμε ἤ νά ποῦμε χωρίς εἰρήνη.
Χωρίς εἰρήνη δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία. Τά σχίσματα στήν Ἐκκλησία σχίζουν τό χιτώνα τοῦ Χριστοῦ.
Κάθε πράξη τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ὡς σκοπό τήν καταλλαγή, τήν εἰρήνευση, τή συμφιλίωση.
Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι καιρός καί τόπος εἰρήνης.
Μέ τό «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία…» ἀρχίζει ἡ Βασιλεία τῆς εἰρήνης.
Στή Θεία Λειτουργία ἔχουμε παρουσία τοῦ Ἄρχοντος τῆς εἰρήνης, τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔχουμε καινούργια ἐμφάνιση τοῦ Ἀναστάντος, ὅπως ἐμφανίσθηκε στούς Ἀποστόλους καί τούς εὐλόγησε λέγοντας «εἰρήνη ὑμῖν». Ἔτσι στέκεται στό μέσον τῆς Λειτουργικῆς Συνάξεως καί μᾶς προσφέρει τήν εἰρήνη Του.
Προϋπόθεση γιά τή συμμετοχή μας στή Θεία Λειτουργία εἶναι ἡ εἰρήνη. Τήν εἰρήνη μέ τόν ἀδελφό μας θέλει ὡς θυσία ὁ Χριστός. «Ἐν εἰρήνη προσφέρειν», «ἔλεον εἰρήνης, θυσίαν αἰνέσεως». Κατά τήν Θεία Λειτουργία προσφέροντας τόν ἑαυτό μας στό Χριστό, προσφέρουμε καί τήν εἰρήνη μας.
Πολλές φορές ἀναφέρεται ἡ εἰρήνη στή Θεία Λειτουργία. Μέ τήν εἰρήνη ἀρχίζει «ἐν εἰρήνη τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν», μέ τήν εἰρήνη πορεύεται «εἰρήνη πᾶσι» καί μέ τήν εἰρήνη τελειώνει «ἐν εἰρήνῃ προέλθωμεν».
Στή διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας παίρνουμε μέσα μας τό Χριστό, τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ.
Μέ τήν ἔξοδό μας ἀπό τό Ναό καλούμαστε νά Τόν μεταφέρουμε μέσα στό κόσμο. Νά γίνουμε οἱ μάρτυρες τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο. Οἱ μάρτυρες τῆς καινῆς ζωῆς τῆς εἰρήνης.