Την Πέμπτη 11η μηνός Σεπτεμβρίου ξεκίνησε με τον καθιερωμένο αγιασμό η νέα σχολική χρονιά για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Οι μαθητές του Νηπιαγωγείου, Δημοτικού, Γυμνασίου, Γενικού Λυκείου και Επαγγελματικού Λυκείου μετά τις καλοκαιρινές διακοπές βρήκαν και πάλι το γνώριμο περιβάλλον τους ή για πρώτη φορά ως «πρωτάκια» γνώρισαν το ιερό της εκπαιδεύσεως βήμα σε όλες του τις βαθμίδες.
Στην Αρναία, έδρα της Ιεράς μας Μητροπόλεως, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ πλαισιωμένος από τους Εφημερίους της Αρναίας Παν. Αρχιμ. π. Παΐσιο Σουλτανικά και π. Αμφιλόχιο Χάϊτα, τον Αιδ. Οικ. π. Γεώργιο Τρικκαλιώτη, τον συνεργάτη του στα Γρφεία της Ιεράς Μητροπόλεως Παν. Αρχιμ. π. Νικόδημο Κωτινούδη, παρουσία του Αντιδημάρχου Αριστοτέλη κ. Γεωργίου Θαλασσινού, της Προέδρου της Αρναίας κας Ειρήνης Γιαννούση και γονέων, ετέλεσε τον αγιασμό πρώτα στο Δημοτικό και το Νηπιαγωγείο, έπειτα στο Γενικό και στο Επαγγελματικό Λύκειο και τέλος στο Γυμνάσιο της Πόλεως.
Ο Σεβασμιώτατος ως πνευματικός πατέρας ευχήθηκε στους μαθητές καλή και ευλογημένη χρονιά και προσκάλεσε τη Μαθητική Κοινότητα, δηλαδή, Εκπαιδευτικούς, Γονείς και Μαθητές να αγαπήσουν το Σχολείο, να αγαπήσουν τον “Δάσκαλο”, να μάθουν να τον σέβονται, για να καρποφορήσει ευλογημένο αμητό το γεώργιο της γνώσης. Στους μεγαλύτερους μαθητές ο Σεβασμιώτατος έκανε λόγο για γνώση που οφείλει να τη νοστιμίζει η “άνωθεν σοφία”, για γνώση που να έχει Θεό, γιατί όπως υποστήριξε η γνώση που δεν έχει τον Θεό της καθίσταται πολλές φορές επικίνδυνη και για τους άλλους, αλλά και για τον “πρεσβευτή” της. Άλλωστε, συνέχισε, τούτο το Έθνος έζησε, γιατί τη γνώση την “αλάτισε” με Θεό, την μέθυσε με της Ρωμηοσύνης το “κρασί” και την έκανε Παιδεία. Παιδεία δε στην καθ’ ημάς Ελλάδα εννοούμε την ανθρωπιά, την καλωσύνη, τη θυσία για τον “άλλο”, όπως ο Μένανδρος το κήρυξε πριν τόσους αιώνες: «Ὡς χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ», δηλαδή, «Πόσο χαριτωμένος, πόσο υπέροχος είναι ο άνθρωπος, όταν έχει ανθρωπιά, όταν δηλαδή παραμένει άνθρωπος»! Και επιπλέον όπως ο Παύλος το διετύπωσε: « Ἐνδύσασθε οὖν…σπλάγχνα οἰκτιρμοῦ, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πρᾳότητα, μακροθυμίαν…», δηλαδή, «Ενδυθήτε, λοιπόν… καρδιά σπλαγχνική και πονετική, αγαθότητα και καλωσύνη, ταπεινοφροσύνη, πραότητα και μεγαλοκαρδία» (Κολ. γ΄ 12)!
