Τήν Κυριακή τοῦ ‟Τελώνου καί Φαρισαίου”, 9η Φεβρουαρίου τ. ἔ., στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Βασιλείου Μεγάλης Παναγίας ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ἐτέλεσε τήν εἰς Διάκονο χειροτονία τοῦ κ. Σίμωνος Καρναβᾶ, πτυχιούχου τῆς Ἀνωτέρας Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης. Ὁ νέος Διάκονος κατάγεται ἀπό τή Δάφνη τῆς Νήσου Ἰκαρίας, ὅμως ἔχει φτιάξει τήν οἰκογένειά του στή Μεγάλη Παναγία Χαλκιδικῆς, ὅπου καί ἔχει συνάψει γάμο μέ τήν Εὐφροσύνη Τριανταφύλλου, Μεγαλοπαναγιώτισσα, καί ἔχει ἀποκτήσει τόν μικρό Κωνσταντῖνο.
Μέσα σ’ ἕναν λαμπρῶς εὐπρεπισμένο Ἱερό Ναό πού ἀπό τό πρωΐ ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ ὑπερεπλήρωσε μέ τήν παρουσία του καί μέ ἐπικεφαλῆς τούς τοπικούς του ἄρχοντες, τόν Ἀντιδήμαρχο κ. Γεώργιο Καραβασιλικό, τόν Δημοτικό Σύμβουλο κ. Λάζαρο Πάνου, τήν Πρόεδρο τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κ. Μαργαρίτα Ὑψηλάντη κ. ἄ., ἡ Μεγάλη Παναγία ἀπόλαυσε χαρά καί εὐλογία, γιατί ἕνας δικός της ἄνθρωπος προσεφέρθη νά διακονήση τόν Κύριο καί τήν Ἁγία Του Ἐκκλησία. Στήν Εὐχαριστιακή Σύναξη καί τό Ἱερό Μυστήριο τῆς Ἱερωσύνης τόν Σεβασμιώτατο πλαισίωσαν ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰγνάτιος Ριγανᾶς, Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος, ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Χριστόδουλος Στυλιανός, ὁ Αἰδεσιμώτατος π. Πέτρος Ἀσβεστόπουλος καί οἱ Διάκονοι π. Ἐφραίμ Τσόλης καί π. Γαβριήλ Καλαϊτζῆς.
Ὁ νέος Διάκονος μέ φανερή συγκίνηση, συμπαραστατούμενος ἀπ’ τήν οἰκογένειά του καί φίλους του ἀπ’ τήν Ἀνωτέρα Ἐκκλησιαστική Σχολή Θεσσαλονίκης, προσφωνώντας τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας λίγο πρό τῆς χειροτονίας του εἶπε:
«Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα της αγιωτάτης ταύτης Μητροπόλεως και σεπτέ ποιμενάρχα ημών κ.κ. Θεόκλητε.
Τίμιον πρεσβυτέριον, Χριστού διακονία, λαέ του Θεού περιούσιε και φιλόθεε.
Στην ζωή του κάθε ανθρώπου κάποια γεγονότα συντελούν καθοριστικά στην πορεία του.
Το ίδιο συμβαίνει και με μένα. Η σημερινή ημέρα γίνεται σταθμός για την μετέπειτα ζωή μου.
Σήμερα η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος πρόκειται να “ἔλθη ἐπ’ ἐμέ”, θα λάβω την ίδια Χάρη με αυτήν που έλαβε ο Πρωτοδιάκονος και Πρωτομάρτυρας Στέφανος.
Αυτό μου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα, χαρά, συγκίνηση, ενθουσιασμό, δέος, αλλά και φόβο και αγωνία.
Έτσι συγκλονισμένος από τα τελούμενα και μετά φόβου Θεού, παρίσταμαι ενώπιον της Υμετέρας Σεβασμιότητας, για να λάβω από τα ευλογημένα χέρια Σας τον πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης, εγώ ο μικρός και ανάξιος.
Αναλογιζόμενος το βάρος της Ιερωσύνης, διερωτώμαι: ήταν σωστή και συνετή η απόφασή μου;
Μήπως “ἐκπειράσω Κύριον τόν Θεόν μου” με την αναξιότητά μου; Μήπως η αγγελοζήλευτη Ιερωσύνη γίνει για μένα “Πυρ φλέγον”;
Οι δυνάμεις ασθενικές, τα χαρίσματά μου λίγα. Ελπίζω μόνο στη μακροθυμία και στο έλεος του Θεού, που με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, “η οποία τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί”, θα αναπληρώσει τις ελλείψεις μου και θα θεραπεύσει τις ασθένειές μου.
Δόξα και προσκύνησιν αναπέμπω αυτήν την στιγμή στον Θεό γι’ αυτήν την δωρεά και για τις τόσες άλλες δωρεές που με αξίωσε στην ζωή μου.
Ευχαριστία θέλω να αναπέμψω και στην Κυρία Θεοτόκο την μητέρα όλων των Χριστιανών, για την προστασία της στο ταπεινό πρόσωπό μου.
Όπως και εις τον Δίκαιο και Θεοδόχο Συμεών, του οποίου το όνομα αναξίως φέρω και κραταιόν προστάτην μου θεωρώ.
Αμέσως μετά θα ευχαριστήσω Εσάς Σεβασμιώτατε, για όλα όσα κάνατε για μένα, για το ιδιαίτερο ενδιαφέρον Σας προς τη ταπεινότητά μου, για τις νουθεσίες και τις συμβουλές που μου δώσατε και κυρίως για το ότι θα μου μεταδώσετε την μέγιστην χάριν της Ιερωσύνης. Πιστεύω ότι ένα ευχαριστώ είναι λίγο. Αυτό που μπορώ να κάνω, είναι να υποσχεθώ ότι θα έχω πίστη, υπακοή και αφοσίωση προς εσάς και θα προσπαθήσω να τιμήσω τον πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης, που θα λάβω εκ των τιμίων χειρών Σας, και να φανώ αντάξιος της εμπιστοσύνης Σας.
Έπειτα θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο, πατέρα Ιγνάτιο, που ήταν στο πλευρό μου από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα και με βοήθησε και με συμβούλευσε σαν πατέρας προς το παιδί του.
Ευχαριστώ και τον πατέρα Χριστόδουλο που με αγκάλιασε με αγάπη, και με τα πνευματικά του λόγια μου έδωσε ελπίδα, κουράγιο και ισχυρά εφόδια στον πνευματικό μου αγώνα.
Ευχαριστώ τον πατέρα Πέτρο, ο οποίος με συμμαρτύρησε και για τις καθοριστικές πνευματικές οδηγίες, που με βοήθησαν στην μεγάλη μου απόφαση να γίνω κληρικός.
Θέλω ακόμη να ευχαριστήσω τους πατέρα Θεοφάνη και πατέρα Νικόλαο, εφημερίους του Ιερού Ναού του Τιμίου Προδρόμου της ιδιαίτερης πατρίδας μου Δάφνης, της νήσου Ικαρίας, οι οποίοι από τα παιδικά μου χρόνια μου έμαθαν να αγαπώ τον Θεό, αλλά και τον πλησίον μου και οι οποίοι με παρότρυναν στα εφηβικά μου χρόνια να σπουδάσω στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Θεσσαλονίκης, της οποίας απόφοιτος τυγχάνω.
Αμέσως μετά θα ήθελα να ευχαριστήσω την σύζυγό μου Ευφροσύνη, για την αγάπη της και γιατί δέχτηκε να σηκώσουμε από κοινού τον σταυρό της ζωής και να γίνει συνοδοιπόρος μου στην Ιερωσύνη.
Μετά θέλω να ευχαριστήσω τους μακαριστούς μου γονείς, Ελευθέριο και Σταματική, για όλα όσα μου προσέφεραν, που πολλές φορές ήταν περισσότερα από όσα μπορούσαν και είμαι σίγουρος ότι η ψυχή τους θα χαίρεται και θα αγγέλλεται σήμερα για μένα από εκεί που βρίσκονται.
Θέλω να ευχαριστήσω τα αδέρφια μου και τους λοιπούς συγγενείς μου, που στήριξαν από την πρώτη στιγμή την μεγάλη μου αυτή απόφαση.
Ευχαριστώ επίσης τους φίλους μου και συμφοιτητές μου, που υποβλήθηκαν στον κόπο να έρθουν σήμερα εδώ στην πνευματική μου χαρά. Η φιλία και η αγάπη σας θα με συνοδεύουν για πάντα.
Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω τους κατά καιρούς διδασκάλους και καθηγητές που είχα, για την παιδεία που μου μετέδωσαν.
Ευχαριστώ ακόμη όλους τους ιεροψάλτες των δύο Ναών της κωμοπόλεώς μας, οι οποίοι με δέχτηκαν δίπλα τους και με βοήθησαν στα πρώτα μου βήματα στο ψαλτήρι, καθώς και στη Βυζαντινή Χορωδία της Μ. Παναγίας που με κατέταξε ανάμεσα στα μέλη της. Επίσης και τους Επιτρόπους και το προσωπικό των Ιερών Ναών για την αγάπη που με περιέβαλαν.
Τέλος να ευχαριστήσω θερμά όσους κατά καιρούς βοήθησαν και στήριξαν εμένα και την οικογένειά μου, καθώς και όσους βοήθησαν για την σημερινή ημέρα.
Σας ευχαριστώ όλους από τα βάθη της ψυχής μου!
Ζητώ συγγνώμη από όσους άθελά μου στενοχώρησα.
Σας παρακαλώ όλους να προσεύχεσθε ο Θεός να με ελεήσει και να με ενισχύει στον δρόμο της διακονίας.
Αμήν.»
Ὁ Ἐπίσκοπός μας ἀπαντώντας πατρικά στόν νέο βλαστό τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔβαλε στά χείλη του τά λόγια τοῦ Κυρίου, μέ τά ὁποῖα ποδηγέτησε τούς Μαθητές Του, ἀφοῦ πρώτα τούς ἔνιψε τά πόδια κατά τό Μυστικό Δεῖπνο: «Οὐχ ὑμεῖς με ἐξελέξασθε, ἀλλ’ ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς καί ἔθηκα ὑμᾶς ἵνα ὑμεῖς ὑπάγητε καί καρπόν φέρητε, καί ὁ καρπός ὑμῶν μένη …» (Ἰω. ιε΄, 16). Τοῦ ἑρμήνευσε, μ’ ἄλλα λόγια, τόν σκοπό τῆς Ἱερωσύνης πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τή διακονία τοῦ Θεοῦ, τήν πνευματική καρποφορία καί σωτηρία τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τό ὅτι ὁ κάθε κληρικός εἶναι ἕνα ‟σκεῦος ἐκλογῆς”, διαλεγμένο ἀπό τόν Δομήτορα τῆς Ἐκκλησίας μοναδικά, γιά νά μένη ὁ ‟καρπός” τῆς Ἐκκλησίας εἰς τόν αἰῶνα καί νά γεννᾶ νομάς σωτηρίους γιά ψυχές, χάριν τῶν ὁποίων Χριστός ἀπέθανε.
«Ὀφείλεις, ἀδελφέ μου, εἶπε ὁ Δεσπότης, μέ τά λόγια σου, κυρίως ὅμως μέ τά ἔργα σου, νά προφητεύης καί νά ἐξαγγέλης τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ στόν ἀλλοπρόσαλλο κόσμο μας, νά ζυμώνης τόν ἁγιοπνευματικό ἄρτο πού θά πληρώνη ψυχές καί συνειδήσεις, νά ζυμώνης καί νά ‟κλᾶς” τόν Χριστό μέ τά χέρια σου καί νά Τόν μοιράζης ὡς τροφή ἀναντικατάστατη στούς πεινῶντες τήν ποιότητα τοῦ οὐράνιου καί μή ἱκανοποιούμενους μόνο μέ τή συμβατικότητα τοῦ γήϊνου καί πρόσκαιρου. Ὀφείλεις, παιδί μου, ἡ ζωή σου, ἡ οἰκογένειά σου, τά λόγια σου, ἡ διακονία σου νά εἶναι πρῶτον μέν Μαρτυρία Χριστοῦ, ἔπειτα δέ διαμαρτυρία ἀπέναντι στό σάπιο τῆς σαρκικῆς ζωῆς τοῦ ‟κοσμικοῦ φρονήματος”, στή σαπίλα τῆς πλανεύτρας ἁμαρτίας πού ὑψώνει θρασύτατα τήν κεφαλή της καί ὡς λερναία δαιμονική ὕδρα ζητεῖ ποιόν νά καταβροχθήση. Νά πῆς ὄχι στά ‟θαύματα” τοῦ διαβόλου, στά καμώματα τοῦ ἀνθρωποθεοῦ πού ὑψώσαμε ὡς σύγχρονοι εἰδωλολάτρες στό πάνθεό μας, νά πῆς ναί στόν Νόμο τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ πού τά ὑστερήματα τῶν δακρύων τῆς ἀείποτε ἀνθρωπότητος ἀναπληρώνοντας ‟βαστάζει” καί κερνᾶ μ’ ἀνάσταση τά σάπια κόκκαλα τῆς παλαιᾶς καί τῆς σύγχρονης ἐπηρμένης Βαβέλ του. Κυρίως κοίταξε νά ξεδιψάσης τόν Λαό τοῦ Θεοῦ μέ τά ἁγιοπνευματικά νάματα πού ζείδωρα θά ἀναβλύζουν ἐκεῖ ὅπου τά προσευχητικά σου δάκρυα μέ σύντροφο τό ὀράριο καί μετά ἀπό λίγο τό πετραχήλι σου θά ρέουν πρός χάριν του. Τέλος μή φοβηθῆς νά ἐναντιωθῆς σ’ ἀνθρώπινους ‟νόμους” καί ‟προστάγματα” πού δέν λογαριάζουν τί τό εὐάρεστον στόν Θεό, ἀλλά ἐξυπηρετοῦν πρόσκαιρες σκοπιμότητες καί βουλήσεις διεφθαρμένων ἀνθρώπων. Γίνε ἕνα ἄξιο δισκοπότηρο γιά νά φιλοξενήσης τόν Θεῖο Μαργαρίτη Χριστό, σαρκούμενο, διδάσκοντα, θαυματουργοῦντα, σταυρούμενο καί ἀνιστάμενο ἤ καλύτερα ἀναστάντα, χθές καί σήμερον, τόν Αὐτόν καί εἰς τούς αἰῶνας!»
Εὐχόμεθα ἡ διακονία τοῦ π. Σίμωνος νά εἶναι εὐλογημένη παρά Θεοῦ καί νά ἀποβῆ ἄξιος τῆς ἐκλογῆς ἐν ᾗ ἐκλήθη.
{youtube}AWRo0MWgQ-U{/youtube}
[widgetkit id=82]