ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2021

Πρός
Τόν Ἱερό Κλῆρο,
Τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες καί
Τόν φιλόχριστο Λαό
τῆς καθ’ Ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἀδελφοί καί τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα,
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς σέ βαρυσήμαντη ὁμιλία του γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας γράφει: «Ἐάν ὁ Χριστός δέν ἀνέστη, γιατί τότε νά πιστεύη κανείς σ’ Αὐτόν; Ὁμολογῶ εἰλικρινῶς, ὅτι ἐγώ οὐδέποτε θά πίστευα στόν Χριστό, ἄν δέν εἶχε ἀναστηθῆ καί δέν εἶχε νικήσει τόν θάνατο, τόν μεγαλύτερο ἐχθρό μας. Ἀλλά ὁ Χριστός ἀναστήθηκε καί δώρησε σέ μᾶς τήν ἀθανασία. Χωρίς αὐτή τήν ἀλήθεια, ὁ κόσμος μας εἶναι μόνο μιά χαώδης ἔκθεση ἀπεχθῶν καί βδεληρῶν ἀνοησιῶν. Μόνο μέ τήν ἔνδοξη Ἀνάστασή Του ὁ θαυμαστός Κύριος καί Θεός μας, μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τό παράλογο καί τήν ἀπελπισία. Γιατί χωρίς τήν Ἀνάσταση δέν ὑπάρχει οὔτε στόν οὐρανό οὔτε ὑπό τόν οὐρανό τίποτε πιό παράλογο ἀπό τόν κόσμο αὐτό· οὔτε μεγαλύτερη ἀπελπισία ἀπό τή ζωή αὐτή, δίχως ἀθανασία. Γι’ αὐτό σ’ ὅλους τούς κόσμους δέν ὑπάρχει περισσότερο δυστυχισμένη ὕπαρξη ἀπ’ τόν ἄνθρωπο, πού δέν πιστεύει στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. “Ἦταν συμφερώτερο γι’ αὐτόν νά μήν εἶχε γεννηθῆ ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος” (Ματθ. κστ΄, 24)».
Ἀδελφοί, Χριστός Ἀνέστη, ὁ Ἄνθρωπος ἀνέστη!

Ἀληθινά, ὅλη ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, μά καί τά Εὐαγγέλιά Της, συγκεφαλαιώνονται σέ τέσσερις μόνο λέξεις: «Χριστός Ἀνέστη – Ἀληθῶς Ἀνέστη». Σέ κάθε μιά ἀπ’ αὐτές ἀναλογεῖ κι ἕνα Εὐαγγέλιο, ἕνα χαρμόσυνο ἄγγελμα, ἀλλά καί στά τέσσερα Εὐαγγέλια βρίσκεται ἀδιαίρετο τό νόημα, τό “τέλος”, ὁ σκοπός δηλαδή, ὅλων τῶν κόσμων τοῦ Δημιουργοῦ τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων.
Ναί! Ὅταν ὅλα τά αἰσθήματα τοῦ ἀνθρώπου κι ὅλες οἱ σκέψεις του συγκεντρωθοῦν στή βροντή τοῦ Πασχαλινοῦ αὐτοῦ διαγγέλματος «Χριστός Ἀνέστη», σάν καρδιακή ὁμολογία, τότε ἡ χαρά τῆς πληρότητας τῆς ἀθανασίας σείει, ταράζει, γεννᾶ ὅλα τά ὄντα κι αὐτά μέ ἀγαλλίαση πρωτόγνωρη ἀπαντοῦν, βεβαιοῦν, τό πασχαλινό θαῦμα: «Ἀληθῶς Ἀνέστη»!
Εἶναι ἡ ὥρα πού “τό γλίστρημα τοῦ ἀνθρώπου στόν Ἅδη”, στήν πτώση, στόν θάνατο, γίνεται σκουπίδι κι ἄχυρο μπροστά ἀπ’ τή δόξα τοῦ Ἀναστάντος καί τό χοϊκό πλάσμα Του, ὁ ἄνθρωπος, ἀναβοᾶ ποτισμένος ἀφθαρσία κι ἀθανασία ἀπό Ἐκεῖνον:
«Εὔκολο λάφυρο δέν τό σιμώνω
τό δυσκολόπαρτο μ’ εὐφραίνει μόνο»,
κατά τόν νεοέλληνα ποιητή! Εὔκολο λάφυρο ὁ θάνατος, ἡ πτώση κι ἡ ἁμαρτία, τό κεντρί τους, δέν τό σιμώνω! Τό δυσκολόπαρτο: ἡ ἀθανασία κι ἡ ἀναστημένη μου ἀφθαρσία, αὐτό μ’ εὐφραίνει μόνο!
Ὅλα τοῦτα διαδραματίζονται στίς ἀνθρώπινες ψυχές γιατί μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου εἶναι τό «Ἰδού καινά ποιῶ πάντα», «Ἀλήθεια, τώρα τά ξαναφτιάχνω ὅλα καινούργια» (Ἀποκ. κα΄, 24). Αὐτή τήν ἀνανέωση, τήν ψυχική μεταμόρφωση, τό διαρκές ἀναπλαστικό θαῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας ἑρμηνεύει ἡ Ἐκκλησία λέγοντα: «Νεοποιεῖς τούς γηγενεῖς ὁ Πλαστουργός χοϊκός χρηματίσας», «Κάνεις καινούργιους, ξαναπλάθεις τούς ὑλικούς καί χωματένιους ἀνθρώπους, ὁ Πλάστης καί Δημιουργός, ἀφοῦ καί Σύ ἔγινες θεληματικά χωματένιος καί ὑλικός, φορῶντας ἀνθρώπινη σάρκα»! Κάνεις καινούργιους, ξαναγεννᾶς τούς τρόφιμους τῆς γῆς, Σύ ὁ Δημιουργός, μέ τό νά γίνης χωματένιος δοῦλος κι ἄνθρωπος. Ὁ Ἰησοῦς μέ τήν Ἀνάστασή Του «ἀφθαρτίζει καινοπρεπέστατα ἀπαθανατίζων τό πρόσλημμα», «Κάνει κατά πάντα καινούργιο κι ἄφθαρτο τόν ἄνθρωπο πού προσέλαβε γενόμενος Θεάνθρωπος, πληρώνοντάς τον, γεμίζοντάς τον μέ ἀθανασία» καί γι’ αὐτό ὁ ὑμνωδός μ’ ἄφατη ἀγαλλίαση ψάλλει «χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται τῆς Ἀναστάσεως τήν πεῖραν εἰληφότα», «τά σύμπαντα, κόσμος καί ἄνθρωπος γέμισαν μέ χαρά, ἀποκτῶντας τήν ἐμπειρία, τή χάρη τῆς Ἀναστάσεως»!
Τό μήνυμα αὐτό τοῦ καινούργιου, τοῦ μεταμορφωμένου, τοῦ ἀνακαινισμένου ἀνθρώπου στό ὄνομα καί στό πρόσωπο τοῦ Ἀναστημένου Ἰησοῦ κελαηδᾶ ἡ μούσα τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τό δοξάρι τοῦ Παύλου· «Εἴ τις ἐν Χριστῷ καινή κτίσις, τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε καινά τά πάντα», «Ὅποιος εἶναι ἑνωμένος μέ τόν Χριστό, εἶναι καινούργιο δημιούργημα· ἡ ἀρχαία κατάσταση πέρασε, ἰδού ἔχουν γίνει ὅλα νέα» (Β΄ Κορ. ε΄, 17). Ἡ ἀνακαινιστική δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ὁ θάνατος τῆς ἁμαρτίας, προσφέρεται σάν χάρις, σάν δωρεά στό πλάσμα, τόν ἄνθρωπο. Γιά νά γράψη ἔτσι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός: «χθές δέχτηκα τή σταύρωση μαζί μέ τόν Χριστό, σήμερα δοξάζομαι μαζί Του, χθές νεκρώθηκα μαζί Του, σήμερα “ζωοποιοῦμαι” μ’ Αὐτόν· χθές ἐνταφιάσθηκα μαζί Του, σήμερα ἀνασταίνομαι μ’ Αὐτόν». «Ἄς γίνουμε ὅπως ὁ Χριστός, γιατί κι ὁ Χριστός γίνηκε ὅπως ἐμεῖς, ἄς γίνουμε θεοί γι’ Αὐτόν, ἀφοῦ Ἐκεῖνος γίνηκε ἄνθρωπος γιά χάρη μας. Γίνηκε φτωχός, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς πλούσιοι μέ τή δική Του φτώχεια· γίνηκε δοῦλος, γιά νά λάβουμε ἐμεῖς ἀπ’ Αὐτόν τήν ἐλευθερία· ἦρθε στή γῆ, γιά ν’ ἀνέβουμε ἐμεῖς στόν οὐρανό!»
Ἀδελφοί μου πολυφίλητοι,
«Χριστός Ἀνέστη!» σημαίνει ξεκίνημα γιά τήν ἀνακαίνιση τοῦ μέσα μας κόσμου. Χριστός Ἀνέστη σημαίνει τόν θάνατο τῆς ἁμαρτίας, τό τέλος τοῦ σαπίσματος τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ μέσα μας. Χριστός Ἀνέστη σημαίνει φραγμό στήν κυριαρχία τῆς ὕλης, σημαίνει φρόνημα ἀπότιστο ἀπ’ τό σκοτάδι τοῦ πάθους· σημαίνει «καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτί τῆς Ἀναστάσεως», «ἄς καθαρήσουμε τίς αἰσθήσεις μας καί ἄς λαμπρυνθοῦμε, ἄς ἀπολαύσουμε τό ἀπρόσιτο φῶς τῆς Ἀναστάσεως»! Χριστός Ἀνέστη σημαίνει πώς μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς θολά, ἀπ’ τήν ἀλλοτρίωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τή ἁμαρτία, δέν εἶναι ὁρατός ὁ Ἀναστημένος Ἰησοῦς!
Ἄλλωστε μᾶς τό τραγουδᾶ καί πάλι ὁ νεοέλληνας ποιητής μνημονεύοντας νοσταλγικά τά “Μεγαλοβδομαδιάτικα” βράδια μας:
«Βράδια Μεγαλοβδομαδιάτικα, περίλυπα …
Κι ὅπως θλιμμένα ἀνιστοροῦν τά Πάθη,
μ’ ἐλπίδες χρυσαφένιες ἑτοιμάζουνε
τό βράδυ τῆς Ἀνάστασης πού θἄρθη»!
Χαίρετε, λοιπόν, ἀδελφοί καί πάλι χαίρετε….
«Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός κι οἱ ἄγγελοι χαίρουν, ἀναστήθηκε ὁ Χριστός κι ἡ ζωή κατέχει τήν ἐξουσία», τονίζει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος καί συμπληρώνει ὁ Ἐπιφάνιος Κύπρου: «Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί χάρισε χαρά σ’ ὅλη τήν κτίση, ἀναστήθηκε κι ἡ φυλακή τοῦ Ἅδη κενώθηκε, ἀναστήθηκε καί ἡ φθορά τῆς φύσης μετατράπηκε σ’ ἀθανασία… Ἐάν κανείς, λοιπόν, εἶναι ἑνωμένος μέ τόν Χριστό, τοῦτος εἶναι νέο δημιούργημα, καινούργια πίστη»!

Χριστός Ἀνέστη ἀδελφοί μου!
Ἀληθῶς Ἀνέστη! 
Ὁ ἄνθρωπος συνανέστη!

 Ἅγιον Πάσχα 2021

Μέ ἀναστάσιμους πατρικούς ἀσπασμούς