Τήν Κυριακή 10η Νοεμβρίου τ. ἔ. ἡ Ἐκκλησία μας ὡς Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀπήλαυσε τήν περικοπή ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου, τήν ὀνομαζομένη τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου (Λουκ. ι΄, 25-37). Ἕνα φιλολογικό καί θεολογικό διαμάντι τῆς Βίβλου πού μᾶς χάρισε τό εὔλαλο στόμα τοῦ Χριστοῦ μας, ὅταν «νομικός τις» τῆς ἐποχῆς του τοῦ ἔθεσε τό βασικώτερο ἐρώτημα πού ταλανίζει κάθε ἐποχή: «Μᾶς εἶπες, Κύριε, ν’ ἀγαπᾶμε τόν «ἄλλον» πού βρίσκεται δίπλα μας. Πές μας, Κύριε, ποιός εἶναι αὐτός ὁ ἄλλος, ὁ πλησίον μου;».
Κατά τήν Κυριακή αὐτή ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ εὑρέθη, κατά τό πρόγραμμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, στήν ὄμορφη Κοινότητα τοῦ Μελισσουργοῦ καί προέστη τοῦ Ὄρθρου καί τῆς πανηγυρικῆς Θείας Λειτουργίας. Ἦταν ἄλλωστε ἡ πρώτη φορά πού ἐπεσκέπτετο τόν τόπο αὐτό ἀπό τῆς ἐνθρονίσεώς του. Ὁ ἐφημέριος τοῦ χωριοῦ π. Ἀλέξανδρος Παύλοβιτς, Σέρβος τήν καταγωγή, ἐπικεφαλῆς τῶν ἐνοριτῶν του ὑπεδέχθη τόν Ποιμενάρχη μας μέ πολλή ἀγάπη. Σημειωτέον ὅτι ὁ Μελισσουργός εἶναι ἡ γενέτειρα τοῦ ὑπαλλήλου καί ταμία τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως κ. Πέτρου Κοτρότσιου, ὁ ὁποῖος ἀνέκαθεν ψάλλει στήν ἐνορία αὐτή καί τυγχάνει πνευματικό ἀνάστημα τοῦ κοιμηθέντος Μητροπολίτου μας κυροῦ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ. Πρόκειται γιά ἐκλεκτό ἄνθρωπο, λίαν εὐσυνείδητο καί ἐκ τῶν πολυτίμων καί ἀγαπητῶν συνεργατῶν τοῦ νῦν Ἐπισκόπου μας.
Τῆς Θείας Λειτουργίας μετεῖχε ὅλο τό πλήρωμα τῆς Ἐνορίας καί οἱ ἄρχοντες τοῦ τόπου, ὅπως ὁ Βουλευτής κ. Σάββας Ἀναστασιάδης, ὁ Ἀντιδήμαρχος κ. Διαμαντής Λιάμας, ὁ Πρόεδρος τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κ. Ἀθανάσιος Κουτσαμπουγιούκ κ. ἄ. Ὁ Ἐπίσκοπός μας φανερά ἱκανοποιημένος ἀπό τήν ὑποδοχή καί τά αἰσθήματα ἀγάπης τοῦ ποιμνίου του εὐχαρίστησε ἄρχοντες καί Λαό γιά τήν τιμή πού τοῦ ἔκαναν καί κυρίως γιά τήν πιστότητά τους στόν Ἀρχηγό τῆς Ζωῆς μας, Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό καί τήν ἁγία Του Ἐκκλησία.
Παίρνοντας μάλιστα ἀφορμή ἀπό τήν ἐξαίσια εὐαγγελική περικοπή ἀπήντησε στό ἐρώτημα «ποιός εἶναι ὁ ἄλλος, ὁ πλησίον μας», κατά τά καινοδιαθηκικά λόγια. Παρετήρησε ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό μοναδικό δημιούργημα τοῦ Θεοῦ πού διαφοροποιεῖται ἀπό κάθε ἄλλη ὕπαρξη, καθότι ἔχει ἐγγενῆ τήν καθοριστική βεβαιότητα ὅτι εἶναι μοναδικός, ἀνόμοιος κι ἀνεπανάληπτος χαρακτήρας, πράγματα πού καθορίζουν τήν ὕπαρξη καί ἀξία του. Ἔχει τό προνόμιο, εἶπε ὁ Μητροπολίτης μας, νά εἶναι ΠΡΟΣΩΠΟ. Ἔχει τή δυνατότητα νά βρίσκεται ἀπέναντι σέ κάποιον ἤ κάτι, νά ἔχη ὄψη πρός κάποιον ἤ κάτι. Ἀπ’ ἐδῶ πηγάζει ἡ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου γιά ἐπικοινωνία, γιά συνάντηση μέ τούς ἄλλους, αὐτή δέ ἡ κοινωνία μέ τόν «ἄλλο» εἶναι γιά τόν ἄνθρωπο ζήτημα ζωῆς καί θανάτου, γιατί ἡ συνάντηση μέ τόν πλησίον, μέ τόν ἄλλο προσφέρει ἐμπειρίες αὐτοσυνειδησίας πού θεραπεύουν, πολλές φορές, τό ἴδιο τό ἄτομο πού προσφέρει κι ἀγαπάει.
Ἡ «καλημέρα» τοῦ ἄλλου, συνέχισε ὁ Δεσπότης, ἡ καλωσύνη, ἡ προθυμία, τό «ἄνοιγμα» στόν ἄλλο, τά σπλαχνικά-εὐγενικά ἀνθρώπινα αἰσθήματα, συνιστοῦν δροσοσταλίδες πού ἀνακουφίζουν, ἀναπλάθουν καί χαριτώνουν τήν ποιότητα τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων, ἔχουν τεράστια θεραπευτική ἀξία γιά τό κάθε πρόσωπο. Καί συνέχισε, αὐτός πού δίνει παίρνει• κι ὅσο περισσότερο δίνει ἀπό καρδιᾶς, τόσο περισσότερο παίρνει• ὅσο δίνει τόν ἑαυτό του στόν ἄλλο, γιά τόν ἄλλο, τόσο περισσότερο παίρνει τόν ἑαυτό του πίσω πλουτισμένο, θεραπευμένο, γεμάτο. Ὅσο πέφτης στή «φωτιά» γιά τόν «ἄλλο», γιά τόν ξένο, γιά τόν ἐχθρό, γιά τόν πολέμιό σου, τόσο παίρνεις τόν ἑαυτό σου πίσω δροσισμένο, ἀναπαυμένο, ἥσυχο.
Ἡ ἀρνητική μας κρίση γιά τόν ἄλλο, κατέληξε ὁ Σεβασμιώτατος, εἶναι ἀρνητική κρίση γιά τόν ἑαυτό μας, κατά τοῦ ἑαυτοῦ μας. Κάθε φορά πού ἄδικα ἀρνούμαστε τόν ἄλλο, ἀδικοῦμε τόν ἑαυτό μας, παραποιοῦμε τή δική μας ἀντίληψη, τήν ἐκτίμηση, τήν ἀντίληψη πού ἔχομε γιά τόν ἑαυτό μας. Καί ἐπί τέλους, ἐπειδή ὁ «ἄλλος» εἶναι ἀδύνατος ἤ ξένος ἤ ἀντικοινωνικός τύπος, εἶναι ἀνάγκη νά κατανοηθῆ ἀπό ἕναν καλό Σαμαρείτη. Ὁ «ἄλλος» εἶναι αὐτός πού εἶναι. Ἄραγε εἴμαστε σέ θέση νά τόν κατανοήσωμε καί κυρίως νά τόν δεχθοῦμε ὅπως εἶναι κι ὄχι ὅπως θά θέλαμε ἤ θά μᾶς βόλευε νά εἶναι;
Δίδοντας δέ τήν τελική ἀπάντηση τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Χριστοῦ μας πού ἦλθε στόν κόσμο ὡς πλησίον, ὡς ὁ «ἄλλος» κι ἀγκάλιασε κι ἐνδύθηκε τόν πεσμένο-πληγωμένο ἄνθρωπο σώζοντάς τον, στό ἐρώτημα ποιός εἶναι ὁ ἄλλος καί μέ ποιά μέτρα ὀφείλουμε νά τόν δοῦμε, εἶπε: «Ἡ ἀπάντηση ἐξαρτᾶται ἀπό τόν ἑαυτό μας καί λιγότερο ἀπό τόν ἄλλο. Καί τελικά ὁ Χριστό μᾶς φωτίζει νά καταλάβωμε ποιός εἶναι ὁ ἄλλος: Εἶναι ὁ ἴδιος μας ὁ ἑαυτός!».
Στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ π. Ἀλέξανδρος προσέφερε ὡς πολύτιμο δῶρο στόν Δεσπότη μας εἰκόνα τοῦ ἁγίου π. Ἰουστίνου Πόποβιτς, συγχρόνου ἁγίου καί διδασκάλου μεγάλου τῆς Ἐκκλησίας μας, καθότι ὁ Σεβασμιώτατος πολύ τιμᾶ καί μνημονεύει στά κηρύγματά του τήν διδασκαλία τοῦ π. Ἰουστίνου.
Μετά τή Θεία Λειτουργία μετέβη ὅλο τό Ἐκκλησίασμα στόν χῶρο τόν προαύλιο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὅπου καί ἡ ἀνακαινισθεῖσα ἐκ βάθρων οἰκία τοῦ ἑκάστοτε Ἱερέως τοῦ χωριοῦ καί ἐτελέσθη ὁ παραδοσιακός ἁγιασμός. Μετά δέ ἅπαντες στήν αἴθουσα τελετῶν τοῦ Ναοῦ ἐγεύθησαν τίς λιχουδιές πού ἑτοίμασαν οἱ νοικοκυρές τοῦ τόπου.
[widgetkit id=41]