Πρίν ἀπό σαράντα ἡμέρες περίπου κοντά στήν Ἀπολλωνία ἄφησαν τίς τελευταῖες τους στιγμές, σέ τραγικό δυστύχημα πού συνέβη στήν ἄσφαλτο, ὁ ἀείμνηστος Δημήτριος Βαρβαριώτης, τριανταοχτώ ἐτῶν καί ὁ μικρός γιός του Χρῆστος, δυόμιση ἐτῶν. Στό αὐτοκίνητο ἐπέβαινε ἡ τραγική μητέρα, Ἑλένη, πού εἶδε μέ τά μάτια της τό ἀσύλληπτο γεγονός καί σπαράζοντας ἐτέλεσε τό τεσσαρακονθήμερο Μνημόσυνο συζύγου καί τέκνου της στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Γεωργίου Παλαιοχώρας, τήν Κυριακή 7η Αὐγούστου τ.ἔ. (Ζ΄ Ματθαίου), μέσα σέ μιά πληθοῦσα μέσα καί ἔξω Ἐκκλησία, πού δακρύβρεκτη παρακάλεσε τόν Κύριο νά ἀναπαύση τούς ἀδελφούς της.
Στίς ὅλες Ἀκολουθίες παρευρέθη καί συμπαρεστάθη μέ ὅλη του τήν καρδιά ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Θεόκλητος συμπαραστατούμενος ἀπό τούς Παν/τους Ἀρχιμ. π. Λέοντιο Καρίκα καί π. Νήφωνα Καζάνα, τούς Πρωτ. π. Ἀθανάσιο Κατζιγκᾶ καί π. Χαράλαμπο Κωστόπουλο, τόν καί Ἐφημέριο τῆς Ἐνορίας καί τούς Διακόνους π. Μελέτιο Τσόγκα καί π. Γεώργιο Κυριάκου. Οἱ ἄρχοντες τοῦ τόπου ὁμοθυμαδόν προσῆλθαν γιά τούς ἴδιους λόγους, μέ πρώτους τόν Ἀντιδήμαρχο κ. Δ. Κοντογιώργη, τόν Πρόεδρο τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κ. Νικ. Καμπούρη καί τούς Προέδρους τῶν Ριζῶν κ. Χρ. Παπαδημητρίου, Γεροπλατάνου κ. Δημ. Σεραφείμ, Μαραθούσης καί Πλατανοχωρίου κ. Ἀλεξ. Βογιατζῆ καί τόν Δημοτικό Σύμβουλο κ. Χρ. Φυλακτό.
Ἀπευθυνόμενος ὁ Σεβασμιώτατος στήν οἰκογένεια τῶν αἰφνιδίως κοιμηθέντων καί ἰδίως, στήν ἀξιοπρεπῆ μητέρα καί σύζυγο Ἑλένη Βαρβαριώτου, ἐξέφρασε κατ’ ἀρχήν τόν θαυμασμό του γιά τόν τρόπο ἀντιμετωπίσεως τοῦ τραγικοῦ συμβάντος, τόσο ἀπό τήν ἴδια, ὅσο καί ἀπό τούς συγκλονισμένους τραγικούς γονεῖς καί παπποῦδες καί δεύτερον κατέθεσε μέ πολύ σεβασμό καί διάκριση τούς παρηγορητικούς λόγους τῆς Ἐκκλησίας γιά τά ἀνέλπιστα αὐτά γεγονότα πού χτυποῦν ἀπροειδοποίητα ὡς φοβεροί δαιμονικοί πειρασμοί τήν πόρτα τῆς ζωῆς μας. Διεβεβαίωσε τήν οἰκογένεια ὅτι «χωρίς θλίψεις καί πειρασμούς κανείς δέν ἀνέβηκε στόν οὐρανό» (Μέγας Ἀντώνιος) καί ἐπιπλέον ὅτι ὅλων τῶν Ἁγίων, τῶν φίλων τοῦ Χριστοῦ «δοκιμάστηκε μέ πολλές θλίψεις τό πλεόνασμα τῆς χαρᾶς τους» (Β΄ Κορ. η΄ 2).
«Τόν κυβερνήτη τοῦ πλοίου, θά γράψη ὁ Μέγας Βασίλειος, συνέχισε ὁ Δεσπότης, τόν δοκιμάζει ἡ τρικυμία, τόν ἀθλητή τό στάδιο, τόν στρατηγό ἡ πολεμική παράταξη, τόν μεγαλόψυχο ἡ συμφορά, τόν χριστιανό δέ τόν δοκιμάζουν οἱ πειρασμοί. Γι΄ αὐτό ἀφήνει ὁ Θεός τήν φωτιά τῶν πειρασμῶν καί παίρνει γιά λίγο τή χάρη Του, πού στέλνει ἀπό ψηλά στούς ἀγωνιστές τῆς πίστεως καί ἐπιτρέπει ἡ γαλήνη τῶν πειρασμῶν νά ταραχθῆ προσωρινά ἀπό τά πνεύματα τῆς πονηρίας, γιά νά ἰδῆ τήν κλίση τῆς ψυχῆς σέ ποιόν χαρίζεται περισσότερο, στόν Ποιητή καί Εὐεργέτη της ἤ στήν αἴσθηση τοῦ κόσμου καί τήν ἀπάτη τῆς ἡδονῆς (Ὅσ. Νικήτας Στηθάτος)».
Καί κατέληξε ὁ ὁμιλητής: «Ἀντίθετα μέ ὅσα διδάσκουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, πολλοί ἀπό τό πλήρωμα τοῦ Χριστοῦ, καί μάλιστα μέ γοερή τή φωνή, παρακαλοῦμε τόν Κύριο νά μήν μᾶς συναντήσουν ποτέ πειρασμοί, καί δοκιμασίες καί θλίψεις νά μήν χτυπήσουν ποτέ τή θύρα τοῦ σπιτιοῦ μας. Δηλαδή ὁ πολύς κόσμος σήμερα ἀρνεῖται νά βιώση τή χριστιανική ζωή, ἐκφράζοντας μιά πίστη χωρίς θυσία καί μιά πολιτεία χωρίς Σταυρό, κάτι πού κανέναν πλέον δέν ἐπηρεάζει καί δέν πείθει. Ζυμωθήκαμε μέ τήν ἄρνηση τοῦ Σταυροῦ, πού μαραίνει καί μωραίνει καί ἐκκοσμικεύει τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία, κενώνοντάς την ἀπό τόν δυναμικό σωτηριολογικό προορισμό της. Τό Ὀρθόδοξο Πατερικό ὕφος θεωρεῖ τούς πειρασμούς ἐπίσκεψη Θεοῦ, καί ἐπίσης κηρύσσει ὅτι ὅπου ὑπάρχει τό Ἄγιο Πνεῦμα, ἐκεῖ ἀκολουθεῖ σάν σκιά ὁ διωγμός καί ἡ πάλη (Ὁσ. Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος). Ἡ Ἐκκλησία δέν ἀπορρίπτει τούς πειρασμούς καί τίς δοκιμασίες πού παραχωρεῖ καί ἐπιτρέπει ὁ Θεός. Ἀλλά ἐδῶ ἀποκαλύπτεται τό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ· ἐδῶ, κατά τή δοκιμασία δηλαδή, συναπαντιέται κατά ἕνα παράξενο τρόπο ὁ δοκιμαζόμενος μέ τόν πάσχοντα Θεό, πού ὑποφέρει μαζί του καί σηκώνει τό σταυρό του! Ἀρκεῖ ὁ δοκιμαζόμενος φοβερά πολλές φορές ἄνθρωπος νά λέη: Κύριε μοῦ ἔδωσες τόν πειρασμό! Τόν ὑποφέρω, ἀλλά Κύριε, δῶσ’ μου δύναμη τή στιγμή τοῦ πειρασμοῦ…»!
[widgetkit id=505]