Κάτω ἀπό τή δροσιά τῶν δένδρων σκεπασμένο γιόρτασε πανηγυρικά τό Καθολικό τοῦ Ὁσίου 
Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου, στόν Μοναστικό Οἶκο “Η ΧΑΡΑ ΤΩΝ ΘΛΙΒΟΜΕΝΩΝ” Παλαιοχωρίου, τοῦ ὁποίου πνευματικά ἡγεῖται ὁ Γέρων Ἰγνάτιος Ριγανᾶς, Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως. Τήν κυριώνυμο ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Μοναστικοῦ Ὂρθρου καί τῆς ἐπακολουθησάσης Πανηγυρικῆς Θείας Λειτουργίας προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ πλαισιούμενος ἀπό τούς πατέρες τῆς Μονῆς, πολλούς κληρικούς ἀπό τό Ἃγιον Ὂρος καί ὃμορες Μητροπόλεις καί κληρικούς τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως.
Ὁ χῶρος πέριξ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς πλημμύρισε ἀπό πανηγυριστές πού προσέδωσαν καί τό γενικό κλῖμα στή Σύναξη. Ἂλλωστε τό φροντισμένο μέ ἁγιορείτικο μεράκι περιβάλλον καί ἡ ἀρχιτεκτονική τοῦ Μοναστηριοῦ, σχεδιασμένα λεπτομερῶς ἀπό τήν ἀδελφότητα, σοῦ θυμίζουν κάθισμα ἁγιορείτικο καί ἀθωνικό προσδίδουν χρῶμα. Ἐπικεφαλῆς τοῦ Λαοῦ πού χάρηκε τή γλυκόλαλη πρόσκληση τῆς ἀδελφότητας ὁ Πρόεδρος τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου Παλαιοχωρίου κ. Σταμάτιος Ρίμπας, καθώς καί οἱ ἐψηφισμένοι στίς πρόσφατες Δημοτικές Ἐκλογές: κ. Στέλιος Βαλιάνος, Δήμαρχος Ἀριστοτέλη, κ. Γρηγόριος Κατσιρμᾶς, Πρόεδρος τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου, κ. Νικόλαος Αὐγερινός καί κα Καραντώνα – Στυλιανοῦ Ἑλένη, Δημοτικοί Σύμβουλοι καί κ. Ἀθανάσιος Τζιουρτζιούμης, Μέλος τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου.
Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος μίλησε θερμά γιά τή θαυμαστή βιοτή τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου πού καταγόταν ἀπό γονεῖς φιλόθεους, ἐπιφανεῖς καί πλούσιους ἀπό τήν Τραπεζούντα. Ὑπεγράμμισε ὃτι ὁ Ὃσιος ἔλαβε ἀγαθή ἀνατροφή καί λιπαρά παιδεία, διδάσκοντας καί ὁ ἲδιος σέ σχολή τῆς ἐποχῆς του. Ἀναφέρθη μάλιστα στήν πνευματική του σχέση μέ τόν Ἡγούμενο Μιχαήλ τόν Μαλεΐνο στά μέρη τῆς Βιθυνίας πού ἀρχικά μόνασε, πρᾶγμα πού τόν ὡδήγησε νά συνδεθῆ φιλικά μέ τόν ἀνηψιό τοῦ Ἡγουμένου Νικηφόρο Φωκᾶ, τόν μετέπειτα Αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντίου, πού ὁ Ἃγιος συνώδευσε στόν δύσκολο ἀγῶνα του ἐναντίον τῶν Ἀράβων στήν Κρήτη. Γεγονός πού καταλυτικά ἐσφράγισε τήν πορεία τοῦ Αὐτοκράτορος.
Συνεχίζοντας ὁ ὁμιλητής ἀνέφερε ὃτι τό 961 μ.Χ. ὁ Ὃσιος ἂρχισε νά κτίζη τή Μεγίστη Λαύρα στόν Ἂθωνα, πού ἀπετέλεσε τή βάση τῆς δημιουργίας τῆς λαμπρᾶς καί μεγάλης πανορθόδοξης μοναστικῆς πολιτείας. Ἐδῶ ὁ Ἃγιος συνέθεσε τή μεταρρύθμιση καί ὀργάνωση τοῦ μοναχικοῦ βίου καί συνέταξε τό Τυπικό τῆς λειτουργίας του πού σφραγίζει μέχρι σήμερα τήν πορεία τῆς μοναχικῆς ζωῆς.
Τό χριστιανικό δόγμα καί ἦθος, εἶπε ὁ Δεσπότης, πού ἐζύμωσε ἁγιοπνευματικά ὁ Ἀθανάσιος, ὄντας ἀπό τή φύση του ἓνας ἀδιάκοπος ἀσκητισμός, ἀποβλέπει στή δυνατότητα νά βρῆ ὁ ἂνθρωπος τόν ἑαυτό του καί τόν προορισμό του, νά γίνη δηλαδή εἰκόνα Θεοῦ, ἀποκτώντας τό μέτρο τῆς πνευματικῆς ὡριμότητας καί νά πληρωθῆ ἀπό τίς δωρεές καί τήν ἠθική τελειότητα τοῦ Χριστοῦ, ἓως ὃτου μορφωθῆ μέσα του ὁ χαρακτήρας τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τό κατά Χριστόν φρόνημα καί ἡ κατά Χριστόν ζωή (Ἐφεσ. δ΄13 καί Γαλ. δ΄19). Ἡ ἂσκηση ὁρίζει ἀκριβῶς τήν ἐπίμονη κι ἀτελείωτη ἐκείνη πορεία, στήν ὁποία καί μέ τήν ὁποία ὁ ἂνθρωπος γίνεται κοινωνός τῆς χάριτος καί τῆς ἀληθείας, μεταμορφώνει, μᾶλλον δέ ἐλευθερώνει τόν ἑαυτό του, ποτιζόμενος ἀπό τήν αὒρα τοῦ Πνεύματος. Κι ὃλα τοῦτα γιατί ἡ ἂσκηση γεννᾶ τόν ἁγιασμό, εἶναι ἡ μητέρα τοῦ ἁγιασμοῦ καί ἡ πρώτη γεύση τῆς ἐμπειρίας τῶν μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ ( Ὃσιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος).
Σκοπός τῆς ἀσκήσεως, ἑρμήνευσε ὁ Ἐπίσκοπός μας, δέν εἶναι κάποιο ἀνθρώπινο ἐπίτευγμα, ἀλλά ἡ ἐπιστροφή στή φυσική, ὀργανική ἀναφορά καί σχέση του μέ τόν Θεό. Ὁ Ὃσιος μέ τή ζωή του διεκήρυξε ὃτι ὁ ἂνθρωπος εἶναι θεόπλαστο ὂν καί προορισμός του ὁ ἁγιασμός, ἢ μᾶλλον ἡ μετοχή του κατά χάριν στήν ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ.
Ἐντύπωση προξένησε ἡ φρασεολογία τοῦ ὁμιλητοῦ, ἀναφερομένου στήν ὀρθόδοξη ἂσκηση, ὃτι ἐμεῖς στήν Ἐκκλησία ἀσκούμενοι δέν διδαχτήκαμε νά εἲμαστε σωματοκτόνοι – νά πολεμᾶμε τό σῶμα – ἀλλά παθοκτόνοι, δηλαδή νά πολεμᾶμε τά πάθη (ἀββᾶς Ποιμήν). Ἡ σωματική ἂσκηση ὁρίζει καί μαρτυρεῖ τόν ἀγῶνα τοῦ ἀνθρώπου νά καταστῆ τό σῶμα ὁλόκληρο πρόσωπο, νά εἶναι ὁ ἂνθρωπος, νά γίνη ἂγγελος τῆς ψυχῆς μετρημένος μέ τίς ἀρετές, μέτοχος τῆς χάριτος τοῦ ἁγιασμοῦ (Ὃσιος Μάξιμος Ὁμολογητής). Νά γιατί τό ὀρθόδοξο μοναστικό φρόνημα μέ τό στόμα τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ σεμνύνεται κραυγάζοντας: «Δέν θά πάψω ποτέ νά σέβωμαι τήν ὓλη, δηλαδή τή σάρκα, διά μέσου τῆς ὁποίας ἒχει πραγματοποιηθῆ ἡ σωτηρία μου»!
Καί κατέληξε ὁ Σεβασμιώτατος: «Τό ἀσκητικό πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας πού ἐμπειρικά καί βιωματικά ἐκήρυξε ὁ Ἀθανάσιος, στοχεύει ἐναντίον τοῦ διαβόλου, ἐναντίον τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος, τῶν ἀλόγων ἐπιθυμιῶν καί ἀπροσώπων ἡδονῶν, δηλαδή ἐναντίον τῶν παθῶν. Εἶναι πνεῦμα παθοκτόνο, ποτέ ὃμως σωματοκτόνο! Στοχεύει νά ἐπαναφέρη τόν ἂνθρωπο στήν ἐδεμική του κατάσταση, νά τοῦ πῆ καί νά τόν βοηθήση νά ἀντιληφθῆ ὃτι πλαστήκαμε νά εἲμαστε, νά γίνουμε Παράδεισος!»
Ἐπακολούθησε κουρμπάνι γιά ὃλους τούς συμμετέχοντες στήν πανήγυρη, μετά φυσικά ἀπό τή λιτανεία τῆς σεπτῆς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου πέριξ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς.
{flickrset}72157709461269926|573|430|142275543@N05|Y{/flickrset}