ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2019

Πρός
Τόν Ἱερό Κλῆρο,
Τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες καί
Τόν φιλόχριστο Λαό
τῆς καθ’ Ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἀδελφοί καί τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα,
Διθυραμβικά ἡ βαϊοφόρος Ἐκκλησία ἀπόψε ψάλλει τόν ζωηφόρο παιάνα Της·

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Καί οἱ τροῦλλοι τῶν Ἱερῶν Ναῶν συθέμελα σείονται καί σκιρτοῦν μπροστά ἀπό αὐτό τό μήνυμα-ξέσπασμα τῆς Ζωῆς πού ἀνακαινισμένη ξεπροβάλλει νικήτρια κι ὁλόφωτη ἀπ’ τή θύρα τοῦ Παναγίου τοῦ Κυρίου μας Τάφου!

Κι ἐνῶ ὁ μυριόστομος τοῦτος Ὕμνος φανερώνει καί καταστέφει τήν πίστη τῶν χριστιανῶν· ἐνῶ δάκρυα συγκινήσεως ποτίζουν τίς νεκρωμένες συνειδήσεις καί τίς ἀλλοιωμένες ἀνθρώπινες παρειές κι ἀκράτητος ἐνθουσιασμός διαμηνύει τήν πιστότητα στόν Ἀναστάντα Κύριο, μανικά καί λυσσαλέα ὑλόφρονες πολεμοῦν τόν θεμέλιο τοῦτο λίθο τῆς Χριστιανικῆς βιοτῆς, δηλαδή τό μεμαρτυρημένο κατά τρόπο ἀπρόσβλητο γεγονός, τήν ἀλήθεια τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπέναντι σ’ αὐτούς τούς τελευταίους, ἐμεῖς μέ παρρησία διαλαλοῦμε: «Εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν» (Α΄ Κορ. ιε΄, 14). Δηλαδή, «Ἐάν δέν ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, εἶναι χωρίς πραγματικό περιεχόμενο καί χωρίς νόημα τό κήρυγμά μας, κούφια καί νεκρή κι ἡ πίστη σας!». Καί τοῦτο διότι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀποτελεῖ τό θεμέλιο τῆς πίστεώς μας στήν Θεότητά Του, ἀλλά καί στηριγμό τῆς πίστεώς μας στόν Δημιουργό τοῦ κόσμου, τόν Πανάγιο Θεό Πατέρα, καθώς ἐπίσης καί θεμέλιο τῆς πίστεώς μας στήν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς στόν ἄνθρωπο, τῆς ἀθανασίας τῆς ψυχῆς καί τῆς κρίσεως καί τῆς αἰωνίου ἀνταποδόσεως, γιά τά ἔργα τοῦ ἀνθρώπου.

Δέν εἶναι κάτι τό ἁπλό, τό ὅτι ἡ Ἐκκλησία πιστεύει, ζῆ καί διακηρύσσει τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί τά λυτρωτικά της ἀποτελέσματα γιά τόν σύμπαντα κόσμο. Στηρίζεται στίς μαρτυρίες ὅλων ἐκείνων πού εἶδαν τόν Ἀναστάντα· στηρίζεται στίς μαρτυρίες ἐκείνων πού ἄκουσαν ἀπό τά στόματά τους, πού εἶδαν τόν Ἀναστάντα· στηρίζεται στίς μαρτυρίες ὅσων συνέφαγαν καί ψηλάφησαν μέ τά χέρια τους τόν Ἀναστάντα· στηρίζεται στίς μαρτυρίες ὅλων ἐκείνων πού ἔδωσαν κι αὐτή τή ζωή τους, εἴτε μαρτυρικῶς, εἴτε μέ ἀσκητικούς ἀγῶνες, ἀκολουθῶντας τά ὅσα παρέδωκε ὁ Ἀναστάς Κύριος γιά τή λυτρωμένη ἀνθρώπινη ζωή καί ὑπόσταση. Κι αὐτοί ὑπό οἱεσδήποτε συνθῆκες κι ἄν ἔζησαν «ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, στρεβλούμενοι, θανατούμενοι», ἔζησαν τή λυτρωμένη ζωή, ἔζησαν «ἐν καινότητι ζωῆς», τήν ἀνακαινισμένη ζωή, ἀφοῦ ἐπίστεψαν ἀκράδαντα ὅτι «Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν»!

Ἀρκεῖ νά ἀναγνώση κανείς τό 15^ο κεφάλαιο τῆς Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς τοῦ οὐρανοβάμονος Ταρσέως καί Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, γιά νά θαυμάση τοῦ πρώην Σαύλου καί διώκτου τῆς Ἐκκλησίας τήν πίστη καί νά κατανοήση ποιά σχέση ἔχει τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μέ τήν πίστη στήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς καί τῆς νέας βιοτῆς τή ρότα πού ἀνέτειλε πληθωρική καί φωτοφόρα ἀπ’ τό κενό μνημεῖο τῆς Ἱερουσαλήμ …

Ἀδελφοί, διερωτηθήκατε ποτέ γιατί ὡρισμένοι -ἴσως πολλοί σήμερα- ἀπιστοῦν καί δέν ἀποδέχονται τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου; Ἄς τό ’ποῦμε ξεκάθαρα, λοιπόν! Ἄς ξεστομίσουμε γυμνή τήν ἀλήθεια, ἔστω κι ἄν πονᾶ! Αὐτοί πού ἔχουν πίστη τους τήν ἀπιστία κι ἀρνοῦνται πεισματικά τήν Ἀνάστασή Του, δέν ἐκδηλώνουν τήν ἀπιστία τους χωρίς λόγο, οὔτε ὠθοῦνται στή διακήρυξη τοῦ ἄθεου ὀρθολογισμοῦ, τοῦ ἄθεου ἀνθρωπισμοῦ τους, ἐλαυνόμενοι ἀπό τή σοφία καί τήν ἐπιστημονική τους παρατήρηση! Ὄχι! Ὠθοῦνται ἀπό τά ἔργα τους καί τήν ποιότητα τῆς ζωῆς τους! Ναί ἔτσι εἶναι!

Τούς γοητεύει οἱ ὀφθαλμοί τους νά περνοδιαβαίνουν στό σκοτάδι, γιατί τρέφονται ἀπό τά “εἴδωλα” τοῦ σκότους! Τούς θέλγει τά χέρια τους νά βουτοῦν στό σκοτάδι γιά νά ζυμώνουν στόν βόρβορό του τήν παχυλή ἀνυπαρξία, τόν ἀμοραλισμό καί τόν μηδενισμό τους! Εὐφραίνονται τά πόδια τους νά βαδίζουν στό σκοτάδι γιά νά σύρουν τή σαπισμένη “πηλό” τους, τή νεκρωμένη ὑπόστασή τους στή γέενα τοῦ πυρός, στήν κόλαση τῆς αὐτοτιμωρίας τους, παρασύροντας κι ἄλλους εὔπιστους στό κατόπι τους! Τούς μαγεύουν οἱ μεγαλοστομίες τοῦ σκότους, γιά νά καλύπτουν μέ κίβδηλο καί χωματένιο μανδύα τή γύμνια τοῦ ἔσω τους κόσμου πού ὁλοένα καί περισσότερο ὀλισθαίνει στήν πνευματική ἀνυπαρξία! Καί τέλος “βουΐζουν” πολύ, τούς ἀρέσει νά διαλαλοῦν τήν πραμάτεια τῆς κουφότητάς τους, τῆς “ἐλαφρότητάς” τους στό σκοτάδι, γιά νά ἀποκρύψουν ὅτι ζυγίζουν ὅσο κι ὁ φελλός καί τραβοῦν μαζί τους -δυστυχῶς- κι ὅσους ἀπερίσκεπτους πρόθυμους “ὀπαδούς” τους …

Αὐτή ὅμως ἡ ἀπιστία πού γεμίζει τήν κοινωνία ἀπό φοβερές ἀταξίες κι ἐγκλήματα, αὐτή ἡ ἀπιστία δέν προσφέρει στό ἴδιο τό ἄτομο τόν λυτρωμό καί τή δικαίωση. Ἡ ἀπουσία τῆς λυτρωτικῆς προσφορᾶς τῆς πίστεως στήν ἀνθρώπινη ζωή, αὐτή εἶναι ἡ αἰτία τῆς καταφυγῆς τοῦ ἀνθρώπου στίς παρεκτροπές καί τά ἐγκλήματα. Διότι ὁ ἄνθρωπος θέλει μέ τόν ἐσωτερικό του ἄνθρωπο νά ἔχη σχέση, ἄν μή καί ἐξάρτηση, νά ἔχη σχέση μέ τό φῶς, μέ κάτι πού εἶναι ἐκτός τοῦ ἑαυτοῦ του· κάτι πού πιστεύει πώς θά τοῦ ἀναπληρώση τό κενό τοῦ ἐσωτερικοῦ του. Κι ἐνῶ ὁ ἄπιστος ἀγωνίζεται νά ἀναπληρώση τό κενό μέ τίς σκοτεινές παρεκτροπές καί τά ἐγκλήματα, ὁ πιστός γίνεται ἕνα μέ τόν Θεό του, καί μάλιστα μέ τόν Θεό του πού γίνηκε ἄνθρωπος, ὥστε μέ τήν Ἀνάστασή Του, νά τόν σηκώση ἀπ’ τή ζωή τῆς διαστροφῆς καί τοῦ ἐγκλήματος στή ζωή τή Λαμπρή, τή λυτρωμένη. Καί μέ τήν Ἀνάστασή Του ὁ Ἰησοῦς θριαμβευτής κατά τοῦ θανάτου καί τοῦ σκότους τοῦ πνιγηροῦ τάφου, γίνεται ἀρχηγός ὅλων ἐκείνων πού μέ τήν πίστη τους πρός Αὐτόν, μέ τήν ἕνωση μαζί Του, ξεπερνοῦν τή μιζέρια τοῦ φθαρτοῦ καί τήν παραφθορά τῆς ζωῆς, γιά νά φθάσουν στή λυτρωτική ζωή τῆς προσωπικῆς τους ἀναστάσεως.

Λοιπόν, ἀδελφέ, θά ἀρκεστῆς στή διαπίστωση τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Καβάφη πώς ἡ ζωή εὐτελίστηκε σέ μιά γραμμή κεριά κυρτά-σβησμένα καί στό μοιρολόϊ: «Δώδεκα ἡ ὥρα! Πῶς πέρασε ἡ ὥρα; Δώδεκα ἡ ὥρα! Πῶς πέρασαν τά χρόνια;», ἤ θά βαπτισθῆς στό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, ἀνάβοντας τή λαμπάδα σου στό φέγγος της;

Χριστός Ἀνέστη ἀδελφοί μου!
Ἀληθῶς Ἀνέστη! 
Ὁ ἄνθρωπος συνανέστη!

 Ἅγιον Πάσχα 2019

Μέ ἀναστάσιμους πατρικούς ἀσπασμούς